Superman: The Coming Of The Supermen #1
Θεωρητικά, το SUPERMAN: THE COMING OF THE SUPERMEN διαθέτει κάποια στοιχεία που θα μπορούσαν να με κάνουν να ανυπομονώ να το διαβάσω. Δεν είναι απλά ένα comic, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου ήρωας (άλλωστε, κάθε μήνα έχουμε κάμποσα από δαύτα), αλλά ένα comic που σχεδιάζει ο θρυλικός Neal Adams, ο οποίος έχει αφήσει τη σφραγίδα του (και) στον Superman και τον θεωρώ ίσως τον καλύτερο artist στην ιστορία των αμερικανικών – τουλάχιστον – comics.
Τότε γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη “θεωρητικά”; Ο ένας λόγος είναι ότι ο Adams, αν και παραμένει κορυφαίος σχεδιαστής, είναι από τις περιπτώσεις που ο χρόνος επηρεάζει αρνητικά την απόδοσή του. Αυτό δε σημαίνει ότι το αποτέλεσμα στις τελευταίες δουλειές του είναι άσχημο, απλά δεν είναι πλέον το εντυπωσιακό σχέδιο που θα κάνει τη μεγάλη διαφορά. Όμως, η βασικότερη πηγή ανησυχίας είναι το γεγονός ότι ο Adams αναλαμβάνει και τα σεναριακά καθήκοντα. Το πιο πρόσφατο ανάλογης εμβέλειας εγχείρημα δεν ήταν άλλο από το διαβόητο BATMAN: ODYSSEY, ένα από τα πιο παρανοϊκά comics που έχετε διαβάσει και το οποίο (μεταξύ πολλών άλλων, πιστέψτε με) μας έδωσε και αυτό.
Αρκετά, όμως, με τους προλόγους. Ας δούμε τι μας επιφύλασσε το πρώτο τεύχος του SUPERMAN: THE COMING OF THE SUPERMEN (που θα μπορούσε άνετα να είναι τίτλος κάποιας “πικάντικης” ταινίας-παρωδίας). Τρεις μυστηριώδεις τύποι, ντυμένοι Supermen, προσγειώνονται στην αμερικανική επαρχία με το διαστημόπλοιό τους. Δεν αργούν να φτάσουν στη Metropolis, όπου θα εμπλακούν σε μία μάχη με τον Kalibak και τους Parademons του, οι οποίοι προσπαθούν να εισβάλουν στη LexCorp. “Πού είναι ο κανονικός Superman;” θα αναρωτηθείτε. Στη Μέση Ανατολή, όπου στο μέσον μιας σύγκρουσης θα αναλάβει, θέλοντας και μη, την προστασία του μικρού Rafi, παίρνοντάς τον μαζί του στη Metropolis, είναι η απάντηση. Α, να μην ξεχάσω να σας πω ότι αυτός που πείθει τον Superman να αναλάβει τον Rafi είναι ένας δρακόμορφος αγγελιοφόρος που εμφανίζεται από το πουθενά (LSD mode: On). Η συνάντηση όλων των Supermen μοιάζει αναπόφευκτη.
Αν και κάποια δείγματα της παλαβομάρας του Adams κάνουν την εμφάνισή τους, δε μπορούμε να πούμε ότι η ιστορία έχει ξεφύγει (ακόμα). Απλά είναι σα να την έχει γράψει ένας δωδεκάχρονος. Δηλαδή, “βάλε και μπουνίδια, πέτα κι ένα δράκο, κάνε όλους τους χαρακτήρες να σκούζουν σε κάθε panel”. Τα πολύ άσχημα έρχονται από το μέτωπο του storytelling. Η δράση πετάει από σελίδα σε σελίδα, με υπερβολική ταχύτητα, χωρίς να εξηγούνται πράγματα. Οι απότομες αυτές αλλαγές, όχι μόνο δε βοηθούν τη ροή της ιστορίας, αλλά δυσκολεύουν την παρακολούθησή της. Το χειρότερο όλων, όμως, είναι η τοποθέτηση της Lois Lane στον ρόλο της αφήγησης της ιστορίας. Σαν άλλος Βασίλης Σκουντής, η Lois περιγράφει τρελαμένη ακριβώς αυτά που βλέπουμε και, σε αντίθεση με τον αγαπημένο μας Βασίλη, είναι εκνευριστική και αποτελεί με διαφορά το χειρότερο κομμάτι του comic.
Στο artwork, τα πράγματα είναι – σαφώς – καλύτερα, αν και όχι αντάξια του ονόματος του Adams. Υπάρχουν κάποιες πολύ όμορφες σελίδες, ιδιαίτερα στις σκηνές δράσης και στις splash σελίδες. Υπάρχουν όμως και πιο πρόχειρες, ενώ κάποιες στιγμές αναρωτιέσαι αν ξέχασε ο Adams να σχεδιάζει πρόσωπα. Ένα άλλο στοιχείο που μου έκανε αρνητική εντύπωση σχεδιαστικά είναι το κάπως retro look που έμοιαζε κάπως παράταιρο. Το ντύσιμο, για παράδειγμα, των Lois και Clark, μας πάει πολλές δεκαετίες πίσω.
Συνολικά, θα έλεγα ότι οι περισσότεροι φόβοι μου πραγματοποιήθηκαν. Μια ιστορία που δε βγάζει και πολύ νόημα, με τραγικό storytelling και ένα σχέδιο, που αν και αρκετά καλό, δεν είναι αυτό που περιμένεις από τον Neal Adams. Αν είστε φανατικοί του Superman, ρίξτε του μια ματιά. Αν όχι, αποφύγετέ το, με κάθε κόστος.