Kung Fu Panda 3

Πριν ξεκινήσω το σημερινό review, θα ομολογήσω κάτι: δεν είδα ποτέ το KUNG FU PANDA 2. Η πρώτη ταινία μου είχε αρέσει, είπα να βάλω τη δεύτερη αμέσως μετά και παφ! Χρονική τρύπα, κλείνω τα μάτια για μισό λεπτό και ξυπνάω μετά από μιάμιση ώρα, στα credits της ταινίας. Από τότε, ποτέ δεν έκατσε να τη ξαναδώ. Όσο επιτυχημένο κι αν είναι το franchise, ε, σίγουρα δεν είναι μέρος της “films to watch before I die” λίστας μου, που ούτως ή άλλως έχει ξεφύγει. Οπότε, τις προάλλες που είπα να δω το KUNG FU PANDA 3, ήπια ένα καφεδάκι πρώτα, διάβασα μια περιληψούλα του 2 και μετά από μία επιτυχή προβολή, ιδού το άρθρο μου:

Η ταινία μας αρχίζει με τον Po να ζει χαρούμενα την καθημερινότητά του ως Πολεμιστής Δράκος, ώσπου όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία συνταρακτικά γεγονότα έρχονται να του αλλάξουν τη ζωή. Αρχικά, ο δάσκαλος Shifu αποφασίζει να αφήσει τη διδασκαλία για να εξασκήσει την τέχνη του Chi, αφήνοντας τον Po στη θέση του καθηγητή. Φυσικά, το ατζαμές πάντα αποδεικνύεται άχρηστο σε αυτόν τον σημαντικό ρόλο και, απογοητευμένο, επισκέπτεται τον μπαμπά του του για λίγες πατρικές συμβουλές. Εκεί – δεύτερο σοκ – συναντάει τον βολογικό πατέρα του, που έχει έρθει στην αναζήτησή του. Τέλος, παράλληλα με όλα αυτά, μαθαίνουμε πως το κακό πνεύμα του Kai έχει επιστρέψει στη γη των θνητών και ψάχνει να αναμετρηθεί με τον Po. Σύμφωνα με τα αρχεία του Scifu, ο μόνος τρόπος να ηττηθεί ο Kai είναι μέσω της δύναμης του Chi. Και τότε, ο πατέρας του Po τον καλεί να έρθει στο χωριό των πάντα, όπου όλοι είναι masters του Chi. Έτσι αρχίζει το ταξίδι του Po πίσω στις ρίζες του, σε απαντήσεις για το παρελθόν του και sτην αναζήτηση του πραγματικού του εαυτού.

Η ταινία ήταν ευχάριστη. Εν συντομία, πρόκειται για ένα πολύ μέτριο σενάριο, με πολύ καλές στιγμές. Πρώτη ένσταση, ο Po δεν έχει εξελιχθεί καθόλου από το 2008 που βγήκε το πρώτο φιλμ, και γενικά, παρακολουθούμε την ίδια ταινία ξανά και ξανά:

– Po, πρέπει να κάνεις αυτό.
– Μα όχι, δεν μπορώ, δεν είμαι αρκετά καλός.
– Μα ναι, πρέπει να βρεις τον τρόπο.
– Α για δες, τελικά μπορώ.

Εντάξει, παιδική ταινία είναι, αλλά ίσως η συγγραφική ομάδα μπορεί να ξοδέψει παραπάνω από μία μέρα για να βρει τη βασική πλοκή, όχι; Ιδίως όταν βλέπουμε τις καλοδουλεμένες ατάκες παράλληλα, είναι κρίμα που λείπει προσπάθεια να γίνει το σενάριο λίγο πιο πρωτότυπο. Εκνευριστικό ήταν επίσης το πινγκ-πονγκ μεταξύ σοβαρού και αστείου. Προφανώς, είναι μια τεχνική που παράγει γέλιο, αλλά κάποιες φορές η ταινία πρέπει να διαλέξει: είτε θα λέει ο δάσκαλος Oogzay μια σοφία είτε ο Po θα κάνει τον γελοίο. Όχι και τα δύο, την ίδια στιγμή. Είναι σαν η ταινία να κοροϊδεύει τον εαυτό της, και δε λέει.

Από την άλλη, thumbs up στη σχέση πατέρα-γιου, που είναι πολύ γλυκιά και, αν και πέφτει λίγο στα αμερικανικά κλισέ, παραμένει όμορφη. Επίσης, στο τέλος της ταινίας, ο Po καταλήγει με δύο μπαμπάδες – ίσως είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε γονείς ίδιου φύλου σε αμερικανικό blockbuster animated film, αν δεν απατώμαι. Ένα πρώτο βήμα στην αναγνώριση των ομοφυλόφιλων οικογενειών ίσως, ή πάω μακριά; Πιθανώς, αλλά σε κάθε περίπτωση, βρίσκω την ιδέα ωραία. Οι αστείες σκηνές είναι ποικίλες και εμπλουτίζουν την ταινία που θα ήταν αρκετά στεγνή σε άλλη περίπτωση.

Τέλος, όσον αφορά στο visual part, μπορώ να πω πως το franchise κρατάει ένα εξαιρετικό επίπεδο. Το animation είναι άψογο. Το character design είναι  χορταστικό και βρίσκω πως έχει κάποια 2D στοιχεία που το ξεχωρίζουν από άλλες μεγάλες 3D παραγωγές. Τέλος, τα ντεκόρ είναι ΑΠΙΘΑΝΑ! Διατηρούν την τέλεια ισορροπία μεταξύ φανταστικού και ρεαλιστικού και είναι πλούσια σε χρώματα και σχήματα.

Κλείνοντας, το KUNG FU PANDA 3 είναι μια ταινία που μπορείτε να δείτε, αν κάτσει. Μάλλον δεν αξίζει την επίσκεψη στο σινεμά, εκτός κι αν σας σύρει το ανιψάκι σας, για να το συνοδέψετε. Σε αυτή την περίπτωση, θα περάσετε μιάμιση ώρα ευχάριστα, χωρίς κάτι παραπάνω. Όχι κι άσχημα, για δεύτερο sequel.