The Very Closed Circle: Ασκήσεις Επί Χάρτου

Η κυκλοφορία της έκδοσης που συγκεντρώνει ολοκαίνουργια και αδημοσίευτα strips του The Very Closed Circle, έλυσε επιτέλους στα μάτια μου ένα τρομερό μυστήριο! Κατάλαβα ποιο νόημα είχε εκείνος ο περιορισμός που τα μέλη της ομάδας είχαν βάλει από την πρώτη στιγμή στους εαυτούς τους: τέσσερα panels, όχι σε μία, αλλά σε δύο σειρές των δύο. Ποιούς καλλιτεχνικούς πειραματισμούς και ποιά ομοιογένεια προσπαθείτε να μου πουλήσετε; Το σχέδιό σας ήταν αυτό από την αρχή! Να συγκεντρώσετε κάποια strips σε έντυπη έκδοση και να χωράνε στη σελίδα!

Σύμπτωση; Συνομωσία; Ελάχιστη σημασία έχει. Γιατί η συγκεκριμένη έκδοση αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του ταλέντου καθενός από τους συμμετέχοντες (και αυτοί είναι αρκετοί, ώστε να έχω ξοδέψει σχεδόν την ίδια ώρα για να περάσω τα credits του comic, όση μου χρειάστηκε για να γράψω αυτό το κείμενο), αλλά και του συνόλου που ονομάζεται The Very Closed Circle, συγκεντρώνοντας ακυκλοφόρητα strips των συντελεστών.

Συνολικά, λοιπόν, η ομοιογένεια του συνόλου είναι έκδηλη, με ένα πρώτο ξεφύλλισμα της έκδοσης. Μπορεί οι τεχνοτροπίες κάθε δημιουργού να είναι διαφορετικές – σε μικρότερο, μεγαλύτερο, ή εξωφρενικό βαθμό – αλλά το σύνολο είναι αρμονικό. Και τον συνδετικό κρίκο παίζει, πρώτα απ’ όλα, ο σουρεαλισμός.

Είναι λογικό, βέβαια, ο σουρεαλισμός να είναι πρωταγωνιστής σε μια έκδοση που προλογίζει ο Ναύαρχος Φραγκίσκος Ι. Πέστροφας2 (και η δική μας Βασιλεία Βαξεβάνη, η οποία ακόμη πασχίζει να καταλάβει το #24). Όπως είναι, επίσης, λογικό, κάθε strip να θέτει τον πήχη υψηλότερα για το επόμενο. Δεν έχω ιδέα πως ακριβώς πραγματοποιείται η διαδικασία δημιουργίας, αλλά δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση, αν μάθαινα πως όλοι τους συγκεντρώνονται σε ένα υπόγειο (ή σε έναν περιστερώνα) κάπου στο κέντρο της Αθήνας (ή στην Πράγα) για να ετοιμάσουν την επόμενη φουρνιά δημιουργιών τους.

Ο πειραματισμός, βέβαια, είναι ο δεύτερος πρωταγωνιστής. Και δε μιλάω μόνο για το πείραμα της συμβίωσης στις ίδιες σελίδες τόσων πολλών και διαφορετικών δημιουργών, αλλά και στο πώς εκμεταλλεύεται συχνά ο καθένας τους το format που αναγκάζεται να ακολουθήσει. Κάποια από τα strips αποτελούν υπόδειγμα για τις δυνατότητες του Μέσου και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Τα πειράματα αυτά, όμως, θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας και θα σας παραθέσω μόνο ένα teaser που απεικονίζει τυχαία panels διαφορετικών strips.

Τέλος, το χιούμορ αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα. Εκεί που άλλες εκδόσεις (και δημιουργίες στο σύνολό τους) βασίζονται πρώτα απ’ όλα στο χιούμορ και ανοίγουν τα κλαδιά τους και στον πειραματισμό, το THE VERY CLOSED CIRCLE: ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ ακολουθεί την αντίστροφη διαδικασία. Τα περισσότερα strips μοιάζουν να έχουν βασιστεί κυρίως στον πειραματισμό, τον οποίο απλά παρουσιάζουν πιο εύκολα μέσω του χιούμορ.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, βέβαια, πως πρόκειται για μια ανθολογία. Και, όσο κι αν σε αυτή συμμετέχουν ταλαντούχοι άνθρωποι, κάποια strips θα είναι καλύτερα και άλλα χειρότερα. Έτσι και αυτή η έκδοση διαθέτει κάποια strips που αγάπησα και κάποια που δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Φυσικά, στην περίπτωση του The Very Closed Circle υπήρξαν και πολλά που δεν κατάλαβα καν. Κάποια πάλεψα να τα καταλάβω και σε κάποια άλλα απλά σήκωσα τα χέρια. Τουλάχιστον, όμως, η αυτοναφορικότητα (από τα αγαπημένα μου τρικ αφήγησης, το οποίο, όμως, μπορεί να κουράσει πολύ εύκολα) ήταν σε πολύ λογικά επίπεδα.

Και φτάνω αισίως στο σημείο που πρέπει να σας γράψω ένα συμπέρασμα. Αλλά δεν έχω κάτι τέτοιο να σας προσφέρω. Θα αναγκαστώ να προσφύγω στο κλισαρισμένο “τα συμπεράσματα δικά σας”, αλλά με ένα twist: μην περιμένετε να καταλήξετε στο δικό σας συμπέρασμα, αφού διαβάσετε ολόκληρο το THE VERY CLOSED CIRCLE: ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ. Ανοίξτε τυχαία το βιβλίο, διαβάστε ένα strip και ξεφυλλίστε τυχαία, μέχρι να φτάσετε σε ένα άλλο. Διαβάστε και εκείνο, βγάλτε ένα πρόχειρο συμπέρασμα και μετά διαβάστε το ολόκληρο. Θα ήθελα πολύ να μάθω αν θα καταλήξετε στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα μόλις το αφήσετε κάτω.