Black Eyed Kids #1

Συνήθως, όταν διαβάζω το πρώτο τεύχος μίας σειράς, μου γεννιούνται διάφορες ιδέες για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η ιστορία. Mερικές φορές πέφτω μέσα, τις περισσότερες φορές όμως το μυαλό μου ακολουθεί τελείως διαφορετικές διαδρομές από αυτές των δημιουργών, κάτι λογικό, καθώς ο κόσμος της φαντασίας είναι άπειρος. Στην περίπτωση του BLACK EYED KIDS, διαβάζοντας τη σύνοψη στο PREVIEWS και βλέποντας, βέβαια, το ατμοσφαιρικό εξώφυλλο του Francesco Francavilla, έκανα διάφορες υποθέσεις σχετικά με το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το μυστήριο, ξεκινώντας από κυβερνητικά πειράματα έως χειραγώγηση από εξωγήινους (εντάξει, απίθανο), αλλά μετά από δύο αναγνώσεις (μήπως μου ξέφυγε κάτι) του #1, που είχε τίτλο “The Coming Storm”, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι ο Joe Pruett είχε ως στόχο στο πρώτο τεύχος να χτίσει συμπαγή σχεδόν ένταση, χωρίς να δώσει ενδείξεις για το τι μπορεί να προκάλεσε τα γεγονότα και να σε αφήσει να τρως τα νύχια σου για τη συνέχεια.

Η ιστορία έχει ως εξής: σε μία ήσυχη φαινομενικά πόλη και σε μία συνηθισμένη οικογένεια εμφανίζονται ένα βράδυ δύο παιδιά με τελείως μαύρα μάτια και μιλούν στον γιο της οικογένειας, κάτι για το οποίο, όταν ερωτηθεί αργότερα από τη μητέρα του, ο ίδιος θα ισχυριστεί ότι δε συνέβη ποτέ. Το περιστατικό αυτό θα έχει ολέθριες συνέπειες για την οικογένεια. Οι δολοφονικές διαθέσεις των Black Eyed Kids δεν σταματούν εκεί, καθώς τα θύματά τους είναι πολλά για τις λίγες σελίδες ενός πρώτου τεύχους. Εάν η υπόθεση σας φαίνεται λειψή, είναι επειδή προσπαθώ να μην αποκαλύψω κάτι που θα μπορούσε να σας στερήσει τη χαρά ή την τρομάρα του να το διαβάσετε μόνοι σας. Το σχέδιο του Szymon Kudranski είναι ρεαλιστικό και ατμοσφαιρικό και εξυπηρετεί πολύ καλά την ιστορία μυστηρίου, ενώ με εντυπωσίασε και το πώς με τη διάταξη των panels μεταδίδει την ένταση σε κάποιες σκηνές. Το coloring του Guy Major επίσης προσδίδει ιδιαίτερη αισθητική, καθώς ο τρόπος που φωτίζονται κάποιες σκηνές είναι σχεδόν σαν να είναι βγαλμένες από κινηματογραφική ταινία. Παρότι το comic περιέχει κάποιες σκηνές splatter, γενικά ο Pruett έχει την τάση να είναι περισσότερο υπαινικτικός και όχι τόσο ωμά ρεαλιστικός.

Όπως διαβάζω σε συνέντευξη του Pruett, η κεντρική ιδέα για το comic προήλθε από σχετικό αστικό μύθο, τον οποίο έχει διασκευάσει ελεύθερα, επιλέγοντας να γράψει μία ιστορία επιβίωσης με κεντρικό πυρήνα την οικογένεια, τα μυστικά και τις σχετικές συνέπειες. Τελικά, το συμπέρασμα είναι ένα και τετριμμένο: δεν πρέπει να διαβάσεις αυτό το comic μόνος σου το βράδυ, αλλά αξίζει να το ξεκινήσεις εάν είσαι fan του horror genre. Ελπίζω μόνο η συνέχεια να μην απογοητεύσει. Αν νιώθετε ένα κενό, τώρα που κάνει διάλειμμα το WYTCHES των Scott Snyder και Jock, ή ανησυχείτε που θα τελειώσει το RACHEL RISING του Terry Moore, έχουμε τη λύση για εσάς!