The Final Days Of Superman

Η πρώτη σελίδα του SUPERMAN #52, το οποίο ξεκινά το τελευταίο crossover του New 52 της DC, τα λέει όλα: σε μια εξαιρετική απεικόνιση του Mikel Janin, βλέπουμε με κάθε λεπτομέρεια το πρόσωπο του Superman – έκπληκτο, αποφασισμένο, ανήσυχο, απογοητευμένο, φοβισμένο; Και τα μόνα λόγια που έχει βάλει στο στόμα του ο Peter J. Tomasi είναι τα εξής: “I’m Dying”. Πρόκειται για την αγαπημένη μου σκηνή από τα οχτώ τεύχη που απαρτίζουν το crossover “The Final Days Of Superman”. Kαι είναι μια σκηνή που κατορθώνει να δείξει σχεδόν όλα όσα νιώθει ο πρωταγωνιστής μας, εν όψει του αναπόφευκτου μοιραίου, και σχεδόν όλα όσα σκοπεύει να κάνει για αυτό. Κρίμα που η τελευταία σελίδα του crossover δεν είχε να πει εξίσου πολλά, πριν αποχαιρετήσουμε, μια και καλή, αυτή την εκδοχή του Superman.

Εν όψει του του REBIRTH, λοιπόν, πολλά πρέπει να αλλάξουν στο Universe της DC. Ένα από αυτά είναι και ο Superman, ο οποίος έχει τραβήξει τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια – μεταξύ άλλων, έχει δηλητηριαστεί από τον κρυπτονίτη, έχει χάσει τις δυνάμεις και τη μυστική ταυτότητά του, ενώ είδε και τον Superman που προηγήθηκε του FLASHPOINT να βρίσκει καταφύγιο στον κόσμο του. Ο κόσμος, λοιπόν, φαίνεται πως δεν είναι αρκετός για περισσότερους από έναν Man Of Steel, οπότε ο πιο ταλαιπωρημένος έπρεπε να φύγει.

Και αυτό το άχαρο καθήκον αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει το crossover “The Final Days Of Superman”, το οποίο ολοκληρώθηκε σε οχτώ μέρη, στους τίτλους SUPERMAN, ACTION COMICS, SUPERMAN/WONDER WOMAN και BATMAN/SUPERMAN. Βέβαια, το αν τελικά το συγκεκριμένο καθήκον είναι άχαρο, εξαρτάται κυρίως από το πώς θα το χειριστούν οι δημιουργοί. Και, όπως μας έδειξαν οι Tomasi και Janin στο πρώτο κεφάλαιο, θα μπορούσαμε να δούμε κάτι όχι άχαρο, αλλά εξαιρετικό.

Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, ο Tomasi, υπεύθυνος για το σενάριο ολόκληρου του crossover, καθώς αντικατέστησε τους βασικούς συντελεστές των παραπάνω τίτλων, έδειξε πως γνωρίζει και αγαπά τον Superman. Με στοιχεία που θυμίζουν άλλες εποχές του Man Of Steel (ακόμη και cameo του Krypto!), o συγγραφέας ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο και ακολούθησε αρχικά την πρώτη λογική οδό: τους συναισθηματικούς αποχαιρετισμούς.

Ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι περισσότερο δακρύβρεχτος από τον άλλο. Ας μην ξεχνάμε πως οι γυναίκες στη ζωή του Superman είναι πολλές: Lana Lang, Lois Lane, Supergirl και, φυσικά, Wonder Woman. Αλλά ο Tomasi δεν χρησιμοποίησε καθόλου το μελό. Κάθε σκηνή είχε βαρύτητα, ήταν συγκινητική, έσφυζε από characterization και τελείωνε όταν έπρεπε να τελειώσει. Ακόμη και ο αποχαιρετισμός του με τον Batman, έμοιαζε ιδανικά εκτελεσμένος!

Παράλληλα, βέβαια, ένα crossover οχτώ τευχών με πρωταγωνιστή τον Superman, δεν θα μπορούσε να μην περιέχει άφθονη δράση. Και μια ιστορία για τις τελευταίες ημέρες του Man Of Steel δεν θα μπορούσε παρά να έχει έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Το ρόλο αυτό ανέλαβε ένας πρώην τρόφιμος φυλακών, ο οποίος “εμβολιάστηκε” με το essence… το DNA… την ουσία των δυνάμεων… με κάτι, τέλος πάντων, που του έδωσε τη δύναμη και τις αναμνήσεις του Clark Kent, μαζί με αρκετή δόση τρέλας, ώστε να αρχίσει να σκοτώνει κόσμο, δεξιά και αριστερά. Αυτή η εξέλιξη είχε ως αποτέλεσμα να απολαύσουμε αρκετές μάχες και άφθονα εντυπωσιακά panels, κατά τη διάρκεια του crossover. Αλλά, εκτός του γεγονότος ότι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, είχε ως αποτέλεσμα να στριμώξει και κάποια plots και subplots και ανάγκασε τον Tomasi να κλείσει λίγο βεβιασμένα την ιστορία του. Πιστεύω πως με μια πιο γρήγορη λύση αυτού του προβλήματος, η ιστορία θα επέστρεφε πολύ πιο γρήγορα στο κεντρικό της θέμα και θα έδινε περισσότερο νόημα στον θάνατο του Superman. Παράλληλα, δεν θέλω να μπω στη λογική του να γκρινιάξω για το ότι ο Superman πέθανε, μαχόμενος κάποιον… χθεσινό, καθώς κατανοώ τον συμβολισμό της μορφής του αντιπάλου.

Σας ανέφερα ότι ο Superman πεθαίνει; Ή μήπως μόλις έκανα spoiler; Καλά, περιμένατε κάποιο άλλο αποτέλεσμα από μια ιστορία που τιτλοφορείται “The Final Days Of Superman”; Όπως και να ‘χει, πάντως, δεν χρειάζεται να απογοητεύεστε, γιατί, όπως δείχνουν τα πράγματα, τη θέση του νέου Superman θα πάρει ο παλιός, ο οποίος βρίσκεται – μην ξεχνιόμαστε – σε αυτό το universe, ως κρυμμένος οικογενειάρχης. Ο Clark White, όπως αυτοαποκαλείται πλέον, έπαιξε κι αυτός τον δικό του ρόλο στα τεκταινόμενα της ιστορίας, έστω και άθελά του.

Για να φτάσω, λοιπόν, σε ένα συμπέρασμα, θα αναφέρω πρώτα πως το “The Final Days Of Superman” είχε πολλά δυνατά σημεία. Η συναισθηματική πλευρά της ιστορίας, η περίληψη χαρακτήρων που βρέθηκαν στο πλάι του Superman – όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή είχαν κάτι να πουν και τον ρόλο τους να παίξουν (εκτός του Batman, για τον οποίο δεν είμαι σίγουρος ποιος ήταν ο ρόλος του, πέρα από το να “νερώσει” το all-women supporting cast του Supes) – και τα σχεδιαστικά highlights (ξεχώρισα τα σχέδια των Mikel Janin, Dale Eaglesham και Jorge Jimenez) θα μπορούσαν να αποτελούν τα σημαντικότερα κομμάτια μιας από τις καλύτερες ιστορίες του Superman των τελευταίων ετών.

Οι αδυναμίες και τα χειρότερα σημεία του crossover, όμως, του στερούν αυτόν τον τίτλο. Κάποιες περιττές μάχες, κάποιες επαναλήψεις (που έχουν νόημα, βέβαια, για όσους δε διαβάζουν όλους τους super τίτλους) και κάποιες εξηγήσεις που θα μπορούσαν να καταλαμβάνουν μικρότερο χώρο, ήταν τα βασικά μειονεκτήματα της ιστορίας, που απλά την καταρράκωσαν στο επίπεδο του μετρίου. Γιατί να βλέπουμε συνέχεια την Supergirl να αποδρά από τα εργαστήρια του Argus; Γιατί έπρεπε να ταξιδέψουμε στην Κίνα και να φάμε ένα ολόκληρο τεύχος με μάχες από παρεξήγηση; Γιατί να δούμε τις περιπέτειες της Lois και του babysitter της, Batman; Γιατί να μη δούμε περισσότερο το νέο κόσμο χωρίς Superman; Μπορεί να είναι λεπτομέρειες, αλλά τέτοιου είδους παρασπονδίες είναι που μου άφησαν μια πικρή γεύση από το “The Final Days Of Superman”.

Τουλάχιστον, θα μπορώ να θυμάμαι εκείνο το πρώτο panel του SUPERMAN #52, την εικόνα της Wonder Woman και του Superman να πετούν χέρι-χέρι, με τον κρυπτονίτη να τον δηλητηριάζει, και το σχέδιο του Jimenez στη μάχη του SUPERMAN/WONDER WOMAN #29, που με άφησε έκπληκτο.