The Walking Dead #156

The Walking Dead #156

Η new entry στο πάνθεον των σούπερ κακών της σειράς, ο σαδιστάκος Negan παραμένει αιχμάλωτος των Whisperers, ομάδα εξίσου σαχλών, με νότα παραθρησκευτικού “ζεν”, στο μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν των Walkers. Αποδεκτός από την Alpha (female!) αρχηγό τους, ανεπιθύμητος από το δεξί της χέρι, Beta (διορατικός άνθρωπος αυτός), και τους υπόλοιπους, ελίσσεται μέσα στην ομάδα, προσπαθώντας να κινήσει τα νήματα.

Από τις απαρχές του, το THE WALKING DEAD καταπλήσσει περιγράφοντας το γύρισμα του διακόπτη, από την προσπάθεια για ευδαιμονία στον αγώνα για επιβίωση και το παρόν τεύχος δεν απογοητεύει. Πάνω που κάποιος χαλαρώνει και ρίχνει άμυνες, τσουπ!, τρώει κατραπακιά μεγατόνων. Εν προκειμένω, είτε δεν το ξανακάνει ή δεν προλαβαίνει να forgive and forget, έχει γίνει γεύμα για τα ζόμπι! OK, μυθοπλασία, όμως αποτελεί καίριο σχόλιο περί κοινωνικών διαπλοκών.

Το “Queen and King”, από μόνο του στέκεται αξιοπρεπέστατα. Όμως, εκτός από τελικό κομμάτι του “A Call To Arms”, κάνει διάλειμμα μεταξύ μεγαλύτερων δράσεων και προοικονομεί συνάντηση του Negan με τον Rick (ας ελπίσουμε και με το κατάνα της Michonne!). Τη λίγη δράση, αναπληρώνει με το παραπάνω, αναλύοντας σε δεύτερο επίπεδο την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών του. Αν δεν είσαι σταθερός αναγνώστης, ένα “Μα τόσο;! Ε ναι, τόσο.” σου ξεφεύγει. Αν έχεις ξεκοκκαλίσει τα τεύχη, καταλαβαίνεις πως τελικά ο Rick έχει παρεισφρήσει κάτω από το δέρμα του Negan, όχι το αντίθετο.

Ασφαλώς, ακατάλληλο – όπως και τα υπόλοιπα τεύχη – για όσους θέλουν, βλέποντας την τηλεοπτική σειρά, να τους φεύγει το ποπ κόρν από το στόμα. (Σοβαρά, ολόκληρο μενού συνδυάζεται με κάθε 45λεπτο. Όταν αφορά κάτι που παρακολουθώ, δεν θέλω να μου το χαλάει τί-πο-τα! Αν και το THE WALKING DEAD είναι μάλλον κατάλληλο για δίαιτα…)