Iστορία

Μετά το LEGENDS και τη διάλυση της Justice League Detroit, η DC ανέθεσε σε ένα αρκετά ετερόκλητο creative team το reboot της Justice League. Παρά τις προσδοκίες των δημιουργών να φτιάξουν μια back to the roots all-star ομάδα, παρόμοια με αυτή που θα χρησιμοποιούσε περίπου μια δεκαετία αργότερα ο Grant Morrison στη JLA, το roster θα αποτελούνταν από τους Guy Gardner, Martian Manhunter, Blue Beetle, Doctor Fate, Captain Marvel, Black Canary, Doctor Light και Mister Miracle. Ευτυχώς, δηλαδή, που για καλή τους τύχη τους λυπήθηκε ο Denny O’Neil και τους επέτρεψε να χρησιμοποιήσουν τον Batman.

Με βασικό πυρήνα αυτή τη σύνθεση, μερικές αποχωρήσεις (Captain Marvel, Black Canary, Doctor Light) αλλά και αρκετές μεταγραφές (Booster Gold, Ice, Fire, Rocket Red, Captain Atom) και έχοντας τοποθετήσει τους Maxwell Lord και Oberon σε ρόλους κλειδιά, η νέα Justice League θα γίνει International στο τεύχος #7, αφού θα αναγνωριστεί ως μια υπερεθνική ειρηνευτική δύναμη στις υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών.

Στην πορεία της, θα αντιμετωπίσει ένοπλους τρομοκράτες, τη Royal Flash Gang, τους Champions of Angor, την πρώτη Injustice League, τον μάγο Gray Man (πολύ πριν το SANDMAN κάνει το υπερφυσικό cool), εξωγήινους όπως τον Lobo και τον (θεούλη) Lord Manga Khan. Επίσης, θα βρεθούν στην Apokolips, αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του Darkseid, θα παίξουν ένα γρήγορα ξύλο με τη Suicide Squad και φυσικά θα συμμετάσχουν στα events της εποχής, όπως το MILLENNIUM και το INVASION!. Στο τέλος της δεύτερης χρονιάς, με τη στρατολόγηση μερικών νέων μελών, η ομάδα θα χωριστεί στα δύο με τους μισούς να συνεχίζουν στο JUSTICE LEAGUE EUROPE και τους υπόλοιπους στο σκέτο JUSTICE LEAGUE.

Τι Μας Άρεσε

Χτυπώντας το ένα μετά το άλλο όλα τα κλισέ του είδους, χωρίς όμως να αποποιείται ούτε για ένα λεπτό τη φύση του, το JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL αποτέλεσε σχολή στο πώς να στήσεις μια ομάδα υπερηρώων. Η αλληλεπίδραση και οι διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών παραμένουν εξαιρετικοί, ακόμη και αν έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του, ενώ η δράση συνεπαίρνει τον αναγνώστη, μέχρι τη στιγμή που από το πουθενά θα διαβάσει κάτι που θα τον κάνει να σταματήσει για να βάλει τα γέλια καθώς, πέρα από όλα τα άλλα, η σειρά είναι ξεκαρδιστική.

Και το καλύτερο είναι ότι αυτό βγαίνει αβίαστα, δίνοντας την εντύπωση ότι οι Keith Giffen και J.M. DeMatteis δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να είναι αστείοι. Απλά είναι. Από political incorrect εξυπνάδες μέχρι τις δεκάδες αναφορές στην pop κουλτούρα, το JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL εισήγαγε μια σειρά από νεωτερισμούς, τελείως άσχετους με τα mainstream comics της εποχής, και φυσικά κέρδισε δικαίως το στοίχημα, αφού εξελίχθηκε σε εμπορική επιτυχία. Τέλος, δε θα μπορούσα να μην πω λίγα λόγια για τη δουλειά του Kevin Maguire, ο οποίος αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τις εκφράσεις των χαρακτήρων, ενώ εντυπωσιάζει με την προσοχή που δίνει στη λεπτομέρεια (π.χ. όταν σε μια στιγμή ο Blue Beetle σκουπίζει τα δάκρυα του, βάζοντας το δάχτυλο όντως ΚΑΤΩ από τη μάσκα του).

Τι Mας Eνόχλησε

Ξεψειρίζοντας το, ένα από τα αρνητικά που νομίζω πως είχε το JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL είναι πως δεν κατάφερε να αποδώσει τους γυναικείους χαρακτήρες τόσο καλά όσο τους αντρικούς. Η Black Canary, ως δυναμική φεμινίστρια, αποπειράθηκε πράγματι να δώσει μια άλλη προσέγγιση, όμως νομίζω πως το αποτέλεσμα κατέληγε σε μεγάλο βαθμό να την κάνει μονοδιάστατη ενώ οι, κατά τα άλλα συμπαθέστατες, Fire και Ice δεν καταφέρουν να αφήσουν το στίγμα τους. Ειδικά, αν συγκρίνεις τη σχέση των δύο τελευταίων με ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, bromance που έχει υπάρξει ποτέ στα comics, δηλαδή αυτό του Blue Beetle με τον Booster Gold, καταλαβαίνει κανείς πόσο χάνει σε επίπεδο απεικόνισης η σχέση των δύο γυναικών. Από την άλλη, από ένα τίτλο που λέγεται JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL ίσως να περίμενε κανείς λίγο περισσότερη ποικιλομορφία και όχι απλά την ένταξη ενός σοβιετικού “Iron Man”, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτά δεν επηρεάζουν, δε μειώνουν (και ίσως στην τελική και να μην έχουν και καμία σχέση με) το συνολικό αποτέλεσμα.

Συνολική εκτίμηση

Νομίζω πως δεν μπορεί να καταλάβει κανείς το κλίμα των late 80s στα comics, χωρίς να έχει διαβάσει το JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL, το οποίο, αν και στέκεται ως ένα βαθμό στον αντίποδα του WATCHMEN ή του DARK KNIGHT RETURNS, δεν απέχει τόσο όσο νομίζει κανείς από αυτά. Και αυτό, γιατί το JLI είναι ένα comic που αντικατοπτρίζει με μαγικό τρόπο την εποχή του, καταφέρνοντας να αγγίξει πολύ σοβαρά ζητήματα όπως για παράδειγμα την τρομοκρατία, το φόβο της πυρηνικής καταστροφής, το κλίμα του ύστερου Ψυχρού Πολέμου και πολλά άλλα, χωρίς να γίνεται ανυπόφορα σοβαρό και σκοτεινό. Αντίθετα, είναι ξεδιάντροπα αστείο, βάζοντας τον Martian Manhunter να μιλάει για τον εθισμό του στα Oreo ή τον Batman να βγάζει knock out τον Guy Gardner με μία μόλις μπουνιά.

Συγχρόνως, ήταν από τα πρώτα mainstream comic που έπαιξε με concept όπως η εξουσία των Media ή η σχέση μεταξύ κυβερνήσεων και υπερηρωικής κοινότητας, τα οποία στη συνέχεια θα αποτελέσουν έμπνευση για τους πάντες. Από τους κινηματογραφικούς GUARDIANS OF THE GALAXY μέχρι τους NEW AVENGERS του Bendis και από το ASTONISHING X-MEN του Whedon μέχρι τη δουλειά του Geoff Johns στα JUSTICE LEAGUE, JUSTICE SOCIETY, αλλά και στο REBIRTH της DC, κοινό στοιχείο όλων αποτελεί η σωστή μίξη χιούμορ, σοβαρότητας, δράσης και συναισθήματος και αυτά όλα, κατά τη γνώμη του γράφοντος τουλάχιστον, έχουν τις ρίζες τους στο JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL το οποίο, ευτυχώς, πρότεινε μια αρκετά διαφορετική συνταγή από αυτή την οποία ακολουθούσε η βιομηχανία εκείνη την περίοδο.

Παράλληλες Προτάσεις

Ολόκληρο το run των Giffen-DeMatteis στη JUSTICE LEAGUE, δηλαδή μέχρι το τεύχος #60, και το JUSTICE LEAGUE EUROPE που έβγαλε 35 τεύχη, αποτελούν φυσική συνέχεια της σειράς και αναπόσπαστο κομμάτι της. Επίσης οι δημιουργοί θα ενώσουν για άλλες δύο φορές τις δυνάμεις τους το 2003 και το 2005, κυκλοφορώντας το FORMERLY KNOWN AS THE JUSTICE LEAGUE και το I CAN’T BELIEVE IT’S NOT THE JUSTICE LEAGUE, ενώ θα συνεργαστούν και με τη Marvel, το 2005, στο mini series DEFENDERS. Τέλος, ρίξτε μια ματιά και στο AMBUSH BUG του Giffen. Δεν θα το μετανιώσετε.

Από άλλους δημιουργούς, θα πρότεινα το SUICIDE SQUAD Vol. 1 το οποίο, αν και λιγότερο ανάλαφρο, είναι κοντά και χρονικά και σε ύφος, έως ένα βαθμό, αλλά και το DOOM PATROL του Grant Morrison, το οποίο φυσικά πάει ένα βήμα (λέμε τώρα) παραπάνω τον σουρεαλισμό. Τέλος, νομίζω πως και το X-STATIX των Milligan-Allred είναι μια καλή, επιλογή αφού μοιάζει σαν το πνευματικό παιδί της JLI, προσαρμοσμένο στις ανάγκες των 00s.