Avengers #1

Έχω αισίως χάσει τον αριθμό των reboot που έχουν γίνει στους τίτλους των Avengers από το 2010 και μετά (νομίζω βρισκόμαστε στο τρίτο ή στο τέταρτο, χωρίς να συνυπολογίσω αυτά των NEW, MIGHTY, SECRET κτλ.). Συνεπώς, πλέον δε σημαίνει τίποτα απολύτως το να διαβάσω κάποιο καινούργιο #1 της Marvel, αφού βάσει πιθανοτήτων και αυτό το volume δεν αναμένεται να φτάσει και πολύ μακριά. Ειδικά στην περίπτωση των AVENGERS, αδυνατώ να καταλάβω τι εξυπηρετεί αυτή η αλλαγή στην αρίθμηση, αφού ο Mark Waid, όχι απλά παραμένει, αλλά ουσιαστικά συνεχίζει την ιστορία που άρχισε στο προηγούμενο volume.

Προσωπικά, είμαι από αυτούς που απόλαυσαν το προηγούμενο run του. Και αυτό, γιατί μετά από αρκετό καιρό μας έδωσε την ευκαιρία να διαβάσουμε μερικές διασκεδαστικές ιστορίες δράσης, οι οποίες συνδύαζαν πετυχημένα το παρελθόν του τίτλου με το παρόν και το μέλλον του. Δυστυχώς, έχω την αίσθηση πως τίποτα από όλα αυτά δε φαίνεται να έχει περάσει στο πρώτο τεύχος του νέου run. Δεν ξέρω αν φταίει η αποχώρηση των νεότερων ηρώων, οι οποίοι μετακόμισαν στο CHAMPIONS, ή η επιλογή ηρώων που χωρίς κάποιο προφανή λόγο είναι ομάδα, αλλά πραγματικά αισθάνομαι πως το συγκεκριμένο τεύχος σεναριακά είναι από τα πιο αδύναμα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

Προσπερνώντας τους Captain America, Thor και Hercules, οι οποίοι εδώ απλά γεμίζουν χώρο στις σκηνές δράσης, το roster επεκτείνεται στη νέα Wasp, η οποία στην καλύτερη είναι απλά ενοχλητική – και απ’ ό,τι μαθαίνουμε, επειδή οι σφήκες είναι εχθρικές προς τις αράχνες, αυτή αντιπαθεί τον Spider-Man (cause that makes sense). Και μιας και φτάσαμε εδώ, θα ήθελα να κάνω ξεκάθαρο πως η απεικόνιση του αγαπημένου μας webcrawler στο συγκεκριμένο τεύχος πιθανόν να είναι η χειρότερη που έχω διαβάσει ποτέ. Γιατί ΟΚ, ακόμη κι αν καταλάβω πως η Marvel προσπαθεί με το ζόρι να τον μετατρέψει στον νέο Tony Stark, εδώ ο Mark Waid τον γράφει στην καλύτερη σαν μια κακή αντιγραφή του Ted Kord, στις χειρότερες και πιο αδέξιες μέρες του. Έτσι, ο Vision καταλήγει να είναι ο μόνος ενδιαφέρων χαρακτήρας που μοιάζει να έχει μια λογική συνέχεια σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν του. Και τονίστε το πρόσφατο, αφού, αν συγκρίνουμε τον σημερινό Vision σε σχέση με αυτόν με τον οποίο μεγαλώσαμε, η πραγματικότητα είναι πως και πάλι δε θα βρούμε ομοιότητες.

Για πολλοστή φορά, τον ρόλο του villain έχει αναλάβει ο Kang, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται, στο μυαλό όσων παίρνουν αυτές τις αποφάσεις, οι villains των Avengers ουσιαστικά περιορίζονται στο δίπτυχο Kang-Ultron και σε κανέναν Red Skull για τα μεγάλα events. Η ιστορία παραδόξως έχει κάποιο ενδιαφέρον και αρκετές καλές στιγμές, ενώ η παρουσία του Scarlet Centurion βελτιώνει το κλίμα, αλλά αυτό δεν ανακόπτει τη μόνιμη αίσθηση déjà vu που αποπνέει το τεύχος. Ευτυχώς, στο καλλιτεχνικό κομμάτι οι Mike Del Mundo και Marco D’alfonso κάνουν καλή δουλειά, χρησιμοποιώντας την τεχνική του φωτορεαλισμού και θυμίζοντας αρκετά Alex Ross (ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει σχεδιάσει και το εξώφυλλο). Με αυτό τον τρόπο, πλαισιώνουν οπτικά την ιστορία με ένα έντονα επικό κλίμα. Βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το σχεδιαστικό στιλ δεν αρέσει σε όλους, συνεπώς αν δεν είστε fan πιθανόν να απογοητευτείτε. Πάντως, εμένα δε με χάλασε αν και με ενόχλησαν διάφορες εκφράσεις των προσώπων στην πλειονότητα του τεύχους.

Η εκτίμησή μου είναι πως πρόκειται για ένα πολύ μέτριο ξεκίνημα, το οποίο μου άφησε μια κακή αίσθηση και κυρίως με προβλημάτισε. Γιατί, αν και η DC, μέσα από τα διάφορα reboot της, άλλαξε αρκετά τη φυσιογνωμία πολλών χαρακτήρων της, τουλάχιστον αυτή είχε την τιμιότητα να το πουλάει αυτό ως reboot. Από την άλλη, η Marvel, αν και υποστηρίζει πως παραμένει πιστή στο continuity της, μέσα από συνεχή reboot τίτλων, αλλαγές στην αρίθμηση και events, τα οποία πλέον δε βγάζουν κανένα απολύτως νόημα (τρανό παράδειγμα το πρόσφατο CIVIL WAR II ), έχει καταλήξει με ένα σύμπαν όπου οι χαρακτήρες μοιάζουν περισσότερο σαν να έχουν κλέψει τις ταυτότητες και τις μορφές των πραγματικών πρωταγωνιστών. Και αυτό  έχει ως αποτέλεσμα να θυμίζουν πλέον περισσότερο αψυχολόγητες καρικατούρες, οι οποίες χρησιμοποιούνται ανάλογα με το πώς βολεύουν τον εκάστοτε συγγραφέα, παρά ήρωες των οποίων τις ιστορίες ενδιαφέρεται κανείς να διαβάσει.