Nova #1
OK, πριν ξεκινήσω θέλω να ξεκαθαρίσω πως κολυμπάω σε αχαρτογράφητα νερά, καθώς το συγκεκριμένο τεύχος δεν είναι μόνο το πρώτο από την καινούργια σειρά του Nova, αλλά και το πρώτο που διάβασα ποτέ με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Και μπορώ να πω πως πλέον θα περιμένω με ανυπομονησία το δεύτερο.
Παρότι γνώριζα εδώ και χρόνια την ύπαρξη του Nova, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί του και δεν είχα διαβάσει ούτε ένα τεύχος του. Έτσι, ξεκινώντας αυτή τη νέα σειρά, είχα μηδέν προσδοκίες. Το τεύχος, ευτυχώς, στην αρχή του, είχε έναν μικρό πρόλογο, που σου εξηγούσε τα “τι και πως” – σαν μια μικρή σούμα από το τι έχασες ή θα έπρεπε γενικά να ξέρεις για τον ήρωα. Στο συγκεκριμένο storyline, ο Richard Rider, που όπως πληροφορήθηκα από τον πρόλογο είχε πεθάνει από τα χέρια του Thanos, επιστρέφει απρόσμενα στο πατρικό του, χωρίς να ξέρει το πως και το γιατί. Παράλληλα, βλέπουμε τον Sam Alexander, έναν δεκαπεντάχρονο υπερήρωα, που και αυτός έχει τις δυνάμεις και τα καθήκοντα ενός Nova. Ουσιαστικά, όλο το τεύχος αναλώνεται στον νεαρό Sam και το πως τα καθήκοντα ενός υπερήρωα έχουν αλλάξει την, κατά τα άλλα, συνηθισμένη, εφηβική ζωή του. Το τεύχος τελειώνει, όταν ο Sam αναγκάζεται να εγκαταλείψει άναυλα το σχολείο, καθώς το κράνος του τον ειδοποιεί πως εντοπίστηκε ένας ακόμη Nova και εκείνος σοκάρεται, αφού πίστευε πως ήταν ο τελευταίος.
Αυτό που αναγνωρίζω στο τεύχος, είναι πως σου κάνει τους χαρακτήρες άμεσα αρεστούς και ενδιαφέροντες. Σε κάποιον σαν εμένα, ας πούμε, που δεν είχα ιδέα ποιός είναι ποιός, κατάφερε να με κάνει να συμπαθήσω απευθείας τον νεαρό Sam, με το χιούμορ και τον παιδικό ενθουσιασμό, που τον διέπουν στην εφηβική του ζωή, αλλά και να αποκτήσω ενδιαφέρον για τον χαρακτήρα του Richard Rider, καθώς το τεύχος τον περιβάλλει με ένα μυστήριο. Είναι ζωντανός; Δεν είναι; Κανείς δεν ξέρει τι παίζει και το τεύχος τελειώνει, αφήνοντας υπονοούμενο πως κάτι πάει λάθος με την επιστροφή του. Έτσι, παρότι δεν είχα επενδύσει στον συγκεκριμένο χαρακτήρα, για να νιώθω την οποιαδήποτε χαρά που επέστρεψε, με έκανε να ενδιαφερθώ μέσα από το μυστήριο που έπλεξε. Το τεύχος κυλά πάρα πολύ γρήγορα και έχει ρυθμό που εναλλάσσει δράση και χιούμορ, διαστημικές μάχες και φλερτ στο σχολείο. Είναι, ουσιαστικά, μια μικρή εισαγωγή στη νέα σειρά και χωρίς να επεκτείνει ιδιαίτερα την ιστορία, σου δίνει πολύ ξεκάθαρα το vibe και το ύφος που θα έχει, και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Οι χαρακτήρες έχουν συμπεριφορές που μπορεί ο αναγνώστης να ταυτιστεί μαζί τους, ενώ οι διάλογοι κάνουν το όλο πόνημα να κυλάει ευχάριστα.
Άλλος ένας παράγοντας που με ξάφνιασε, ήταν το artwork. Στην πρώτη σελίδα, απογοητευτηκά και είπα από μέσα μου πως δεν ξεκινήσαμε καλά. Δεν είναι καθόλου του στιλ μου, καθώς έχει πολύ απλές και αφαιρετικές γραμμές, ενώ είναι έντονο και πολύχρωμο – από αυτά που δίνουν ελάχιστη λεπτομέρεια σε πρόσωπα, σώματα κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά, όμως, όσο το τεύχος προχωρούσε, το συνήθισα και μπορώ να πω πως το αγάπησα. Διότι συνειδητοποίησα ότι ταιριάζει γάντι στο ύφος της ιστορίας και του ήρωα. Είναι σαν το σχέδιο και τα χρώματα, να εικονοποιούν την εφηβική αφέλεια και τον ενθουσιασμό του κεντρικού χαρακτήρα, και όλο μαζί δουλεύει άψογα και ικανοποιεί στο έπακρο.
Εν κατακλείδι, το τεύχος δίνει στον χαρακτήρα ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα και σίγουρα μπορεί να κερδίσει, τόσο τους παλιούς, όσο και τους νέους αναγνώστες.