God Country #1

Δε μένεις και άναυδη...

Η ιστορία που θα δούμε στο GOD COUNTRY έρχεται από την μνήμη του αφηγητή μας. Και η ιστορία που θα μας πει έχει περάσει από γενιές και γενιές στην οικογένειά του. Τόσο που και ο ίδιος αμφισβητεί κάποια πράγματα, καθώς ο χρόνος αλλοιώνει τις ιστορίες.

Η δικιά μας, λοιπόν, ξεκινάει πολύ καιρό πριν στο δυτικό Texas. Και βλέπουμε την οικογένεια του Roy και τον ίδιο να οδηγεί έντρομος προς το πατρικό του. Εκεί βλέπουμε πως ο πατέρας του έχει προκαλέσει προβλήματα στην κοινότητα. Γιατί; Επειδή πάσχει από Alchheimer. Οπότε, ενώ βρίσκεται σε μία σύγχυση και ενώ ο γιος προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, γίνεται και το “τελειωτικό” χτύπημα. Ο παππούς ξεσπά στην εγγονή και η γυναίκα του Roy δεν το αντέχει άλλο. Οπότε μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει.

Παράλληλα με αυτό το γεγονός, στην πόλη συμβαίνει κάτι ακόμα, το οποίο πρόκειται να αλλάξει το μέλλον όλων – και προφανώς της οικογένειας των πρωταγωνιστών. Την πόλη την πλησιάζει απειλητικά και απρόσμενα ένας τεράστιος (και παράξενος) τυφώνας. Και από τα πρώτα του χτυπήματα είναι ο Roy και ο πατέρας του. Τότε, κάτι πετάγεται από το πουθενά, λες και ο τυφώνας άνοιξε τις πύλες της κολάσεως και έφερε όλους του ακόλουθους του Βελζεβούλη μαζί του. Και εκεί ακριβώς που νομίζουν πως όλα έχουν τελειώσει, η ανίατη περίπτωση του Alchheimer ξαφνικά σκοτώνει το τέρας με μία πρόχειρη σπαθάρα που είχε στο προσκεφάλι του!

Ξαφνικά, θυμάται.

Ο αφηγητής τον περιγράφει ως “θεό”, και ίσως να είναι – εξ ου και ο τίτλος. Αλλά, μέχρι να το ξεδιαλύνουμε αυτό, ας πούμε πως η γενική εικόνα που σου αφήνει το GOD COUNTRY δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Δεν ξέρω αν θα τη χαρακτήριζα αδιάφορη, δεν έχω βρει ακόμη το συναίσθημα που με γεμίζει. Γιατί, παρόλο που δε θεώρησα τη θεματολογία τόσο θεαματική, έχει κατιτίς ενδιαφέρον. Ακόμα, το σχέδιο του δεν είναι ούτε καθαρό ούτε προσεγμένο, αλλά μου αρέσει. Βγάζει κάτι ωμό και ελαφρώς βρώμικο – με τόση σκόνη και ζέστη στο Texas, ταιριάζει.

Οπότε, στο τέλος δεν έμεινα άναυδη από την ιδιοφυΐα του comic που μόλις διάβασα, αλλά θα πάω και στο τεύχος νούμερο δύο!