Το Ρομπότ Και Το Κορίτσι: Η Τριλογία

Όλα ξεκίνησαν το 2014, όταν ο Αποστόλης Ιωάννου κυκλοφόρησε, σε αυτοέκδοση, το πρώτο μέρος της (μετέπειτα) τριλογίας. Ήταν ένα πειραματικό comic, χωρίς λόγια, αλλά με άφθονη δράση και συναίσθημα. Τα μόνα μπαλονάκια που υπήρχαν, είχαν μέσα εικονομηνύματα, με αποτέλεσμα μοναδικό πλην συναρπαστικό. Την επόμενη χρονιά, δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το δεύτερο μέρος, στην πλατφόρμα του SoComic.gr, στο ίδιο στιλ αλλά με καλύτερο σχέδιο και πολύ δυνατό αποτέλεσμα. Στο περσινό Comicdom Con Athens, κυκλοφόρησε και έντυπα, από τις Εκδόσεις Του Κάμπου, με την υποστήριξη του του SoComic.gr, ενώ στη συνέχεια, ανέβηκε στην πλατφόρμα και το πρώτο μέρος, που ήταν εξαντλημένο έντυπα, ενώ ακολούθησε το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας. Στο περσινό AthensCon, κυκλοφόρησε, πλέον σε μορφή άλμπουμ, όλη η τριλογία από την Jemma Press.

Ας ασχοληθούμε, όμως, και με το ίδιο το comic. Όπως προείπα, ξεκινά χωρίς λόγια και με απίστευτο ρυθμό και ζωντάνια. Ένα κορίτσι πηγαίνει σε μία χωματερή και μαζεύει ένα ρομπότ, προκειμένου να το επιδιορθώσει. Αυτό το ρομπότ, όμως, έχει δύο ιδιαίτερα μεγάλες πλάκες μπροστά του. Στο στήθος, είναι μία καρδιά και από κάτω ένα φύλλο, που συμβολίζει τη φύση (και όχι μόνο). Το ρομπότ ευχαριστεί το κορίτσι που το ανάστησε και τότε αυτό του ζητάει να τη βοηθήσει, προκειμένου να αναστήσει αυτό, με τη σειρά του, το αγόρι της, με την καρδιά του. (Friend zone, much?) Πηγαίνοντας προς το κάστρο που βρίσκεται το αγόρι, μία ατελείωτη ορδή από τερατο-φωτίτσες τους επιτίθεται και θα πρέπει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να σώσουν το αγόρι. Στο δεύτερο μέρος, το οποίο είναι και σχεδιαστικά και σεναριακά το καλύτερο, το αγόρι δεν είναι αυτό που φαίνεται και όλα μοιάζουν να πηγαίνουν κατά διαόλου.

Στο τέλος, μας αφήνει σε cliffhanger και έτσι μπαίνουμε στο τελευταίο μέρος, που είναι, όμως, μία απογοήτευση. Το σχέδιο είναι εμφανώς βελτιωμένο, αλλά διαφορετικό, ενώ έχει κάτι που, προσωπικά, στα δικά μου μάτια, χάλασε όλη τη μοναδικότητα της ατμόσφαιρας: διαλόγους κανονικούς, με λέξεις και όχι ιδιαίτερα καλογραμμένους. Μέσα σε όλα, το τέλος είναι βεβιασμένο, παρ’ όλο που έχει μία ενδιαφέρουσα τελευταία ανατροπή. Και κάπως έτσι, τελειώνει, ελαφρώς άδοξα, κάτι που ξεκινά πολύ φιλόδοξα.

Στο σύνολό της, η έκδοση είναι ένα αξιοπρεπέστατο tpb, με τα εξώφυλλα των δύο πρώτων έντυπων στο τέλος. Σαν ιστορία, θα πρότεινα να το διαβάσετε για τη μοναδικότητά του ως “παραμυθένια” περιπέτεια. Όμως, θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ ανώτερο, εάν δεν είχε τόσο βεβιασμένο τέλος. Δεν γνωρίζω κατά πόσο επηρέασε το δημιουργό αυτό που αναγράφει στο οπισθόφυλλο, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε περισσότερες συνέχειες, να ανέπνεε καλύτερα και να ήταν πιο ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα.