Pizza Peperoni

Pizza Peperoni

Στη νέα αυτή έκδοση, ο Σταύρος Κιουτσιούκης μας δίνει νέες εκδοχές έξι κλασικών παραμυθιών. Έξι πασίγνωστες ηρωίδες ζουν μια κάπως πιο μοντέρνα προσέγγιση των κλασικών ιστοριών τους, και η μαγική φράση “pizza peperoni” (λιγότερο δημοφιλής μόνο από τα υπερ-κλασικά “hocus pocus” και “αμπρα κατάμπρα”) αποτελεί συνδετικό κρίκο των αφηγήσεων.

Τα κείμενα του Κιουτσιούκη είναι αστεία και σπιρτόζικα, αλλά αίσθησή μου είναι πως, κυρίως, αποτελούν αφορμή να ξεδιπλώσουν οι έξι σχεδιάστριες τις ικανότητες τους. Η μόνιμα και αβίαστα εντυπωσιακή Σιαδώρα Παπαθεοδώρου, ξεκινά με την Ωραία Κοκκινομάλα Κοιμωμένη, δείχνοντας τη σταθερή της πρόοδο. Από την άλλη, αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση στην ιστορία της Χιονάτης της Σοφίας Σπυρλιάδου, ήταν τα χρώματα που διέφεραν από προηγούμενες δουλειές της και δείχνουν την άνεση που έχει με αυτά.

Στην ιστορία της ντελιβερού Κοκκινοσκουφίτσας, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τα άλματα προόδου και το εντυπωσιακό τελικό αποτέλεσμα της Αλεξίας Λουγιάκη, που μάλλον κέρδισε (μέσα σε σκληρό συναγωνισμό) τη δική μου προτίμηση. Η Στέλλα Στεργίου (ειδικά μετά την κυκλοφορία του ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑ) μοιάζει μια ολοκληρωμένη δημιουργός και το δείχνει και στην ιστορία της Γουέντυ, ενώ η ιστορία της Πριγκήπισσας και του Μπιζελιού, μου (ξανα)θύμισε το πόσο πολύ μου αρέσει και πόσο μου έχει λείψει το artwork της Χριστίνας Ανθηροπούλου.

Τέλος, η Έφη Θεοδωροπούλου κάνει, ως συνήθως, πανέμορφη δουλειά, αν και παρά τις όμορφες εμπνεύσεις στα χρώματα, νομίζω πως χωρίς αυτά το σχέδιο της αναδεικνύεται καλύτερα.

Μέσα από έξι έξυπνες ιστορίες, συναντάμε έξι ηρωίδες και έξι ταλαντούχες, ικανότατες δημιουργούς. Το μόνο παράπονο είναι πως έξι κομάτια pizza peperoni δεν μου φάνηκαν ποτέ αρκετά. Μάλλον την όρεξη μου άνοιγαν για περισσότερα.