Cable #150

Δεν έχουν κλείσει καλά-καλά πέντε μήνες από όταν δημοσιεύτηκε το review μου για το CABLE #1 και να ‘μαστε πάλι εδώ για ένα ακόμα relaunch. Μη φοβάστε, όμως. Η Marvel σας έχει καλύψει. “Μας κατηγορείτε για τα πεντακόσια #1 των σειρών μας; Ε, τότε θα επιστρέψουμε στο original numbering. Όλοι ευχαριστημένοι έτσι“; Ναι, τι να σου πω… Έκτος του ότι το Legacy numbering (όπως το αποκαλούν) προέκυψε από διάφορες – εξωφρενικές κάποιες φορές – αλχημείες, όπου προσέθεταν διάφορα volumes και mini-series, ούτε αυτό δεν έκαναν σωστά. Πιο αστείο παράδειγμα; Σίγουρα το πώς προέκυψε το MASTER OF KUNG FU #126. Δείτε την εικόνα στο link. Πρόσθεσαν το MASTER OF KUNG FU #1-109 και το SPECIAL MARVEL EDITION #110-125. Τέλεια; Προσπαθήστε τώρα να βρείτε, για παράδειγμα, το MASTER OF KUNG FU #1 ή το SPECIAL MARVEL EDITION #125. Θα είναι αρκετά δύσκολο, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Ο τίτλος SPECIAL MARVEL EDITION έτρεξε για 16 τεύχη και από το #17 μετονομάστηκε σε MASTER OF KUNG FU, όπου έφτασε μέχρι το #125. Όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο, “ούτε ένα δεν πέτυχες”…

Με όλα αυτά, με ζώσανε τα φίδια. Και αυτό γιατί το CABLE, για τα πέντε τεύχη που πρόλαβαν να βγουν, ήταν μία από τις αγαπημένες μου σειρές. Με ωραία ιστορία, πολύ εύκολο στην ανάγνωση, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις επαφής με προηγούμενα storylines και εξαιρετικό σχέδιο. Ομάδα που κερδίζει, λοιπόν, άλλαξε άρδην. Θα καταφέρει να σταθεί ο τίτλος στο επίπεδο των προηγούμενων τευχών; Για να δούμε…

Η ιστορία λαμβάνει χώρα (τουλάχιστον προς το παρόν) στη Νέα Ορλεάνη πριν 13 χρόνια και κινείται γύρω από το μυστήριο του θανάτου της Candra, μίας External, η οποία – υποτίθεται – ότι είναι αθάνατη. Αυτό το μυστήριο καλείται να λύσει ο Cable, μόνο που σε αντίθεση με το προηγούμενο arc, αυτή τη φορά δε θα είναι μόνος, αλλά θα έχει τη βοήθεια των Longshot, Doop και Shatterstar.

Το στήσιμο του πρώτου μέρους αυτής της νέας ιστορίας από τον Ed Brisson (που μου είναι παντελώς άγνωστος) είναι καλό. Λείπουν οι περιττές εισαγωγές και η πορεία είναι αρκετά λογική και ευθεία. Η μεγάλη διαφορά από τα προηγούμενα τεύχη είναι το μεγαλύτερο cast, πράγμα που σημαίνει ότι σίγουρα είναι λιγότερο προσιτό στους αναγνώστες που μπορεί να μην έχουν ιδιαίτερη επαφή με τους X-τίτλους εδώ και αρκετά χρόνια (όπως εγώ), αλλά όχι σε σημείο απαγορευτικό για κάποιον.

Στον τομέα του σχεδίου έχουμε και τη μεγαλύτερη ποιοτική πτώση σε σχέση με τα προηγούμενα τεύχη, καθώς, ο Jon Malin (που επίσης πρώτη φορά ακούω) υπολείπεται εμφανώς των Pacheco και Cinar. Ειδικά όταν αναγκάζεται να σχεδιάσει κοντινά πρόσωπα, τρομάζουμε λίγο, ενώ οι εκφράσεις των χαρακτήρων έχουν ένα εύρος από “κατσούφης επειδή είναι Δευτέρα” έως “στραβωμένος, επειδή ο μπροστινός στο φούρνο πήρε την τελευταία ζαμπονοτυρόπιτα”.

Κρίνοντας συνολικά το τεύχος, θα έλεγα ότι ήταν καλό. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η ολοκληρωτική αλλαγή της δημιουργικής ομάδας, σε έναν τίτλο που ήταν από τους αγαπημένους μου, και το όλο νταβαντούρι του Marvel Legacy είχαν ρίξει τις προσδοκίες μου στα τάρταρα, οπότε μπορεί να είχα βάλει πολύ χαμηλά τον πήχη. Έτσι, ένα μέτριο αποτέλεσμα μπορεί να μου φάνηκε καλό. Μακάρι, πάντως, να υπάρξει και κάποια θετική αλλαγή στον τομέα του σχεδίου. Όπως και να ‘χει, από εκεί που φοβόμουν ότι θα σταματήσω τον τίτλο, τώρα σίγουρα θέλω να τον παρακολουθήσω για να δω πού θα το πάει. Όσο και να είναι, αυτή είναι μια νίκη για το CABLE.