Ferdinand

To FERDINAND είναι η μεγαλύτερη οικονομική αποτυχία των Blue Sky Studios μέχρι στιγμής. Αν και δε σκόπευα να τη δω, ε, λυπήθηκα λιγάκι την έρημη την ταινία και είπα να την τσεκάρω και να γράψω ένα καλοπροαίρετο άρθρο για αυτή. Όχι ότι θα επηρεάσω κανένα box office, αλλά Χριστούγεννα είναι, πρέπει να είμαστε καλοί με τους πιο αδύναμους.

Το FERDINAND είναι βασισμένο στο THE STORY OF FERDINAND, ένα παιδικό παραμύθι του 1936, το οποίο διηγείται την ιστορία ένος ταύρου που προτιμούσε τα λουλούδια από τις ταυρομαχίες. Η ταινία, λοιπόν, ξεκινάει με το ταυράκο Ferdinand, που μεγαλώνει σε μία φάρμα εκτροφής ταύρων για ταυρομαχίες, κι ενώ τα υπόλοιπα μοσχαράκια μάχονται, εκείνος προσέχει το λουλούδι του. Ευτυχώς για αυτόν, ένας ανθοπαραγωγός και η κόρη του τον υιοθετούν κι έτσι γλυτώνει από το bullying της φάρμας. Μεγαλώνοντας, γίνεται ολόκληρο γομάρι και, ενώ είναι πιστός στην ευγενική του φύση, ένα τσίμπημα μέλισσας και μια σειρά παρεξηγήσεων στέλνουν τον Ferdinand πίσω στη φάρμα του. Εκεί ανακαλύπτει πως το μέλλον του επιφυλλάσει να πεθάνει είτε στην αρένα είτε στο χασάπικο και, αρνούμενος να αφηθεί στη μοίρα του, καταστρώνει ένα σχέδιο για να ξεφύγει αυτός και τα υπόλοιπα ζώα. Ο πρωταγωνιστής θα καταλήξει παρ’ όλα αυτά στην αρένα, απέναντι στον άπληστο ταυρομάχο El Primero, μα η αγάπη πάντα κερδίζει το μίσος και ο Ferdinand επιστρέφει στην οικογένειά του.

Είπα πως θα είμαι καλοπροαίρετη σήμερα, γιατί ο νέος χρόνος δεν πρέπει να μπαίνει με κακίες. Και η αλήθεια είναι πως με το FERDINAND είναι εύκολο να είμαστε φιλικά προσκείμενοι. Πρόκειται για μια γλυκούλα ιστορία, με έναν τρυφερό πρωταγωνιστή και ένα όμορφο μήνυμα κατά του toxic masculinity. Από εκεί και πέρα, όμως, δεν έχω τίποτα καλό να πω, αλλά φανταστείτε πως τις επόμενες γραμμές τις γράφω με συμπαθητικό χαμόγελο και καλή καρδιά.

Το FERDINAND είναι βαρετό. Είναι χιλιοειπωμένο. Δεν υπάρχει κανένας πραγματικά κακός στην υπόθεση, μόνο κατά βάθος καλοί τύποι που τους έχει διαφθείρει το σύστημα ταυρομαχιών. Και πάνω που έλεγα πως μου άρεσε ο μοχθηρός ταυρομάχος, στο τέλος φέρεται σχεδόν αξιοπρεπώς. Μεγάλο ποσοστό των σκηνών και των διαλόγων είναι φρικτά κλισέ και η ιστορία δεν ξεφεύγει από το καθώς πρέπει μονοπάτι της ούτε για δύο λεπτά. Η παρέα των ζώων έχει όχι ένα, αλλά ΤΕΣΣΕΡΑ φρικτά comic reliefs: μια ενοχλητική κατσίκα που δε βάζει γλώσσα μέσα, μα και τρία σκατζοχοιράκια με character designs που μου ανέβασαν τη μυωπία.

Όσον αφορά στο οπτικό μέρος, η ταινία δεν είναι άσχημη, απλά κάπως μέτρια. Υπήρξαν κάποιοι χαρακτήρες που ήταν ωραία σχεδιασμένοι, αλλά κυρίως σε δευτερεύοντες ρόλους. Ο ίδιος ο Ferdinand, αν και γλυκούλης, ήταν αρκετά αδιάφορος. Τα ντεκόρ ήταν ΟΚ, τα χρώματα επίσης και γενικά το σύνολο ήταν εντάξει, αλλά τίποτα δεν έγραψε Ιστορία.

Το FERDINAND είναι μια ταινία με έναν ήρωα σίγουρο για τον εαυτό του, που προσπαθεί να μάθει και στους άλλους να αγαπάνε αντί να μισιούνται. Όμορφο μεν, μα ο ίδιος ο Ferdinand δεν αντιμετωπίζει κανένα δίλημμα, δεν ταξιδεύει, δεν εξελίσσεται, δε μαθαίνει. Γι’ αυτό και καταλήγουμε με ένα ετοιμοφόρετο μήνυμα και μου έλειψαν οι προσωπικές συγκρούσεις, που βλέπουμε σύντομα στους δευτερεύοντες χαρακτήρες, αλλά όχι στον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Το FERDINAND έχει να περάσει ένα όμορφο μήνυμα στα αγοράκια που θα το δουν, αλλά όπως και να το κάνουμε, η ταινία παραμένει μέτρια.