Hawkman: Found #1

Δεν ισορροπεί ανάμεσα στην φιλοσοφία και στην ουσία

Πολλάκις έχω ασχοληθεί με το DARK NIGHTS: METAL, που άλλωστε είναι ένα από τα πιο μεγάλα, τρέχοντα events της DC αυτή την στιγμή. Είναι ένα πολλά υποσχόμενο και μεγαλεπήβολο project, που έχει πετύχει πολλά και έχει αποτύχει σε άλλα τόσα. Όπως κάθε μεγάλο event, επεκτείνεται και εκτός της κεντρικής σειράς. Έχει βγάλει αρκετά spin-offs, εκ των οποίων μερικά έχουν κλέψει και την αίγλη από τα κεντρικά τεύχη. Το HAWKMAN: FOUND είναι ένα από αυτά και κινείται κάπου στο μεταίχμιο.

Όπως και όλο το METAL, έτσι και το συγκριμένο τεύχος έχει έναν ιδιαίτερα φιλοσοφικό χαρακτήρα – ίσως και λίγο πιο έντονο από όσο έχουμε δει μέχρι τώρα. Το τεύχος ξεκινά και συνεχίζεται σε όλη την έκτασή του, με voice over του Hawkman. Μας μιλάει για ένα όνειρο που βλέπει κάθε νύχτα. Ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται με ανατριχιαστική ομοιότητα. Το όνειρο αυτό όσο προχωράει και εξελίσσεται μας δείχνει ουσιαστικά την άνοδο και την πτώση ενός Hawkman. Η ιστορία που διηγείται μοιάζει αρκετά με εκείνη του Ίκαρου, που στο τέλος έκαψε τα φτερά του, επειδή πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο.

Σε αυτό το ταξίδι προσωπικής αναζήτησης και στον αγώνα για να κερδίσει την χαμένη δύναμη και δόξα του, βλέπουμε έναν ιδιαίτερα φιλοσοφημένο τρόπο αντιμετώπισης των ονείρων και της ζωής. Μέσα από το μοτίβο της λούπας που χρησιμοποιεί το όνειρο, περνάει στον αναγνώστη η αίσθηση ενός ατέρμονου αγώνα, κάτι το οποίο φαίνεται και στο πρόσωπο του ήρωα.

Όμως, παρότι το τεύχος έχει να σου προσφέρει αρκετή δράση και μια πιο βαθιά και προσεγμένη ανάγνωση στον αγώνα για την ζωή, είναι αδύνατο στους υπόλοιπους τομείς. Στην αρχή, σε συνεπαίρνει αυτή η αφήγηση, αλλά το αδύναμο και αδιάφορο σχέδιο του τεύχος, αλλά και το γεγονός πως το όνειρο και ο αγώνας του Hawkman δεν οδηγούν πουθενά, σε αφήνει με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Παρότι το μοτίβο της λούπας και η ονειρική αυτή κατάσταση φαινομενικά θα οδηγούσαν σε κάτι μεγάλο ή θα αποκάλυπταν μια πτυχή της ιστορίας που δεν γνωρίζαμε, το τεύχος τελειώνει και τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί. Έτσι, αναρωτιέσαι τι είχε να προσφέρει η εν λόγω προσθήκη στο συνολικό πόνημα.