Legion #1
Ο Legion πρέπει να είναι ένας από τους πιο αδικημένους μεταλλαγμένους που έχουν εμφανιστεί στα comics της Marvel. Με αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία κι ένα αξιοσημείωτο set δυνάμεων, εκτιμώ πως θα μπορούσε να είναι άνετα στην “αφρόκρεμα” των X-Men. Όμως αυτό πιθανόν να είναι και το πρόβλημα. Ότι δηλαδή οι ικανότητές του και η ψυχοσύνθεσή του χρειάζονται ένα πολύ ικανό κι εφευρετικό creative team, ώστε να μπορέσουν να αναδειχθούν. Συνεπώς, η είδηση ότι οι Peter Milligan και Wilfredo Torres θα αναλάβουν να μας παραδώσουν ένα limited series με πρωταγωνιστή τον χαρακτήρα, γέμισε συγκρατημένη αισιοδοξία τους fans, εμού συμπεριλαμβανομένου. Και αυτό, κυρίως, λόγω του ονόματος του Milligan, ο οποίος μπορεί να μην βρίσκεται στο δημιουργικό επίπεδο που βρισκόταν πριν κάποια χρόνια, αλλά, με βάση το βιογραφικό του, στα μάτια μου μοιάζει ως ιδανικός συγγραφέας μιας ιστορίας του Legion.
Το τεύχος αρχίζει με τον David Haller να έχει χάσει τον έλεγχο των δυνάμεών του, καταλήγοντας στο νοσοκομείο. Ο Milligan αγνοεί πλήρως το παρελθόν του ήρωα και μας πετάει κατευθείαν στην ιστορία, καθιστώντας το τεύχος προσβάσιμο για όσους δεν έχουν ιδέα για τον Legion, ή τον γνώρισαν μέσα από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Από εκεί, θα περιπλανηθεί αναζητώντας την Hannah Jones, μια ψυχολόγο διασημοτήτων, ώστε να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει μια νέα ταυτότητα, που έχει αναδυθεί και απειλεί όλες τις άλλες προσωπικότητές του. Και σε αυτές τις τρεις γραμμές, ουσιαστικά, συνοψίζονται όσα συμβαίνουν στο τεύχος. Και αν, εκ πρώτης όψεως, σας φαίνεται ότι η ιστορία εξελίσσεται εντός αρκετά γνώριμων σεναριακών μονοπατιών, αυτή η αίσθηση σας θα επιβεβαιωθεί και στην περίπτωση που διαβάσετε το τεύχος.
Και αυτό γιατί, χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του Legion, έχω την αίσθηση ότι όλες οι ιστορίες του, που έχω διαβάσει την τελευταία 20ετία, ακολουθούν το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Μία νέα ισχυρή ταυτότητα του David, που απειλεί τον ίδιο και όλες τις υπόλοιπες ταυτότητές του, και η προσπάθειά του να την αντιμετωπίσει. Και ακόμη και αν δεχθώ ότι ο Milligan ίσως να ξεκινά από ένα όχι και τόσο πρωτότυπο concept, για να διηγηθεί μια διαφορετική ιστορία, το γεγονός ότι πρόκειται για μια σειρά που θα αποτελείται από πέντε μόλις τεύχη, έρχεται για να καταστρέψει τυχόν μελλοντικές ελπίδες, καθώς αδυνατώ να φανταστώ το πόσο διαφορετικά μπορεί να εξελιχθεί αυτή η ιστορία.
Όσον αφορά στο οπτικό κομμάτι, με το που άνοιξα το τεύχος, παραξενεύτηκα και όσο και αν στην πορεία ήθελα να μου αρέσει η προσέγγιση του σχεδιαστή Wilfredo Torres, τελικά αυτό δεν κατέστη δυνατό, καθώς το στιλ του μου φάνηκε ξένο με το εγχείρημα, ενώ κάποια panels με πέταξαν τελείως εκτός κλίματος σε σχέση με αυτό που διάβαζα. Πραγματικά, δεν ξέρω τι σκέφτονταν εκεί στη Marvel, όταν αποφάσισαν ότι ο Torres ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για αυτή τη σειρά. Ή μάλλον ξέρω. Σκέφτονταν ότι το Young Animal imprint της DC, ακολουθώντας μια παρόμοια συνταγή στα comics του, έχει εξασφαλίσει αρκετούς οπαδούς, οπότε γιατί να μην αντιγράψουμε κι εμείς αυτό το μοντέλο; Εξάλλου, το έχουμε δοκιμάσει και στο παρελθόν, με το X-STATIX, κι έπιασε. Δυστυχώς, όμως, το “καθαρό” και, ανά φάσεις, κάπως συντηρητικό στιλ του Torres, δεν έχει καμία σχέση με τα εφευρετικά ψυχεδελικά panels της Marley Zarcone, ούτε με την Kirbική παραξενιά των Allreds.
Ίσως, τελικά, να είχα εγώ άλλες προσδοκίες από το τεύχος και γι’ αυτό να απογοητεύτηκα. Να περίμενα κάτι πιο superhero, ή κάτι πιο εκκεντρικό. Κάτι που θα θύμιζε τον σπουδαίο συγγραφέα του SHADE, THE CHANGING MAN και του ENIGMA, ή τέλος πάντων κάτι που θα με έψηνε να ασχοληθώ περισσότερο με τον Legion. Τελικά, όμως, το τεύχος δεν απευθύνεται ούτε στους παλιούς αναγνώστες, ούτε σε όσους γνώρισαν τον ήρωα μέσα από την τηλεοπτική σειρά. Έτσι, καταλήγει να είναι κάτι άλλο, για κάποιο κοινό που δεν είμαι σίγουρος ποιο είναι ή αν υπάρχει καν.
Και είναι κρίμα, γιατί τώρα ήταν μια ιδανική ευκαιρία για μια καλή σειρά με πρωταγωνιστή τον Legion. Ίσως τα επόμενα τεύχη να μπορούσαν να αλλάξουν αυτή την αίσθηση που μου άφησε το πρώτο τεύχος, αλλά προσωπικά δεν νομίζω ότι θα τα διαβάσω.