Jessica Jones Season 2

Άργησε, αλλά μετά από πολύ καιρό, η Jessica Jones επέστρεψε στη δική της ομώνυμη σειρά. Συνεχίζοντας να κρατά ψηλά την σημαία της πιο διαλυμένης ψυχολογικά και ταυτόχρονα της μοναδικής θηλυκής headlining ηρωίδας των DEFENDERS, η showrunner Melissa Rosenberg βάζει στο επίκεντρο της σειράς τους προσωπικούς δαίμονες κάθε μέλους του cast.

Η Jessica προσπαθεί να επιβιώσει, μια μέρα την φορά, με τη βοήθεια του αλκοόλ και των υποθέσεων που αναλαμβάνει. Και φυσικά, με τη βοήθεια της κολλητής της, Trish, η οποία προσπαθεί να επαναφέρει την έρευνα για την IGH, την οργάνωση που έδωσε στην Jessica τις δυνάμεις της, και του Malcolm, του γείτονα της και πρώην θύματος του Kilgrave, που προσπαθεί να βάλει τη ζωή του σε μια τάξη και να μην υποπέσει πάλι στον εθισμό του.

Ωστόσο, η εν λόγω έρευνα θα στείλει στο κατόπι των δύο γυναικών, αλλά και όλων των προηγούμενων πειραμάτων της IGH, έναν μυστηριώδη δολοφόνο με υπερδυνάμεις. Από την άλλη, η 2η σεζόν γενικότερα δεν επικεντρώνεται στο μυστήριο, κάτι που θα ταίριαζε μιας και μιλάμε για μια ιδιωτική ντετέκτιβ. Στα μισά της σεζόν, το μυστήριο λύνεται, ανατρέπονται όσα περιμέναμε να συμβούν με βάση τα στοιχεία που μας είχαν δοθεί στο παρελθόν, και το είδος της σειράς μεταβάλλεται προς αυτό του καθαρού δράματος, μια μάλλον ριψοκίνδυνη απόφαση από πλευράς δημιουργών.

Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι λείπει ένας κεντρικός αντίπαλος, όπως ήταν ο Kilgrave, το JESSICA JONES δεν θυμίζει καθόλου τις υπόλοιπες σειρές του σύμπαντος, ή ακόμη και την πρώτη σεζόν της ίδιας σειράς. Η έμφαση στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων είναι ακόμη μεγαλύτερη, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι ακόμη πιο σκοτεινά, ενώ το arc της Jessica είναι πιο περίπλοκο ηθικά.

Ως αποτέλεσμα, ενώ το δεύτερο μισό της σεζόν είναι ενδιαφέρον, σε πολλά σημεία αφιερώνει υπερβολικό χρόνο στα προσωπικά arcs των χαρακτήρων, για να μπορέσουν να τα τραβήξουν μέχρι το φινάλε και να καταφέρουν να τα συνδυάσουν τη στιγμή που θέλουν. Οπότε, πάλι καταλήγουμε στην κλασική κριτική ότι οι υπερηρωικές σειρές του Netflix είναι αργές και αδικαιολόγητα μεγάλες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η πρώτη σεζόν του JESSICA JONES, αλλά αυτή η σεζόν είναι ακόμη πιο αργή, καθώς θέλει να εξερευνήσει τους ήρωες (?) εις βάθος.

Ακόμη και όταν οι ιστορίες των χαρακτήρων φτάνουν σε σημεία που είτε είναι κάπως βαρετά, είτε τόσο σκοτεινά και μίζερα που πιστεύεις ότι δεν θα υπάρχει ένα έστω ελάχιστα αισιόδοξο τέλος για κανέναν, το καστ κουβαλάει στους ώμους του τις σκηνές, και συγκεκριμένα η Krysten Ritter και η Carrie-Ann Moss. Όσον αφορά στην πρώτη, κατάφεραν να της δώσουν ένα arc και προσωπικά προβλήματα που ξεπερνούν σε ένταση τη μάχη της με τον Kilgrave. Κάθε χτύπημα που δέχεται από τη ζωή, η Ritter το αντιμετωπίζει με το εξωτερικό προσωπείο της σκληρής ντετέκτιβ, αλλά και με μια καλά κρυμμένη ευαισθησία. Highlight της ηθοποιού είναι το flashback επεισόδιο, κατά το οποίο βλέπουμε ένα από τα κύρια γεγονότα που σημάδεψαν ανεπανόρθωτα τη ζωή της, πριν καν την απαγωγή της από τον Kilgrave.

Από την άλλη, σε αυτή την σεζόν, η Jeri Hogarth μαθαίνει ότι είναι βαριά άρρωστη, δίνοντας πάτημα στην Moss να μας δείξει νέες πλευρές του χαρακτήρα. Την προηγούμενη φορά, την είδαμε ως δολοπλόκα δικηγόρο, αυτή τη φορά η κατάσταση για την ίδια είναι πιο κρίσιμη, οπότε ο θεατής καλείται συνεχώς να αναθεωρήσει την άποψή του για αυτήν. Ενώ το arc της συνδέεται ελάχιστα με την κεντρική αφήγηση, στο πλαίσιο της σειράς, ως δράμα και χάρη στην ερμηνεία της Moss, καταφέρνει να είναι από τα πιο ικανοποιητικά.

Το πιο αμφιλεγόμενο character arc είναι αυτό της Trish. Στην διάρκεια των δεκατριών αυτών επεισοδίων, την βλέπουμε να παθιάζεται όλο και περισσότερο με την έρευνα για την IGH. Αρχικά, θεωρούμε ότι είναι η διάθεσή της να κάνει καλό και να είναι ηρωίδα για πιο αλτρουιστικούς σκοπούς, στην πορεία όμως βγαίνει η πιο σκοτεινή της πλευρά, καθώς τα αληθινά της κίνητρα γίνονται όλο και πιο φανερά, σε συνδυασμό με τον εθισμό της στα φάρμακα που έδιναν αυξημένες ικανότητες στον πρώην της, Simpson (κατά κόσμον Nuke). Εν ολίγοις, καταφέρνει να γίνει αν όχι ο πιο αντιπαθητικός χαρακτήρας της σειράς, σίγουρα η πιο υποκρίτρια. Όλα ωραία μέχρι εδώ.

Το πρόβλημα είναι ότι, από ένα σημείο και μετά, το deconstruction της έχει φτάσει τόσο μακριά, που απλά δεν γίνεται σε μια πιθανή τρίτη σεζόν να τη μεταμορφώσουν στην υπερηρωίδα Hellcat, όπως είναι το κομιξικό της πεπρωμένο και όπου φαίνεται να οδεύει προς τα εκεί το πράγμα. Σύμφωνα με τη σειρά, κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι είναι περίπλοκα όντα και τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Αλλά στο τέλος της σεζόν, φαίνεται οι συγγραφείς να μην έχουν καταλάβει και οι ίδιοι πόσο ανεπανόρθωτα έχουν “καταστρέψει” την ηρωίδα και μας κλείνουν το μάτι για την επικείμενη υιοθέτηση της μυστικής της ταυτότητας.

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα στοιχεία είναι ήδη η (σύντομη) επανεμφάνιση του Kilgrave, καθώς η Marvel φρόντισε να την προμοτάρει. Χωρίς να αναφερθώ σε περισσότερα spoilers, ο τρόπος που εμφανίζεται είναι ικανοποιητικός, αν και προβλέψιμος, και ο Tennant μας θυμίζει γιατί ο πρώτος κύκλος θα μείνει αξεπέραστος. Το στοιχείο του ψυχολογικού τρόμου, η ένταση, αλλά και η αίσθηση που χαρακτήριζε εκείνα τα επεισόδια, ότι η ιστορία μπορούσε να πάρει απότομη τροπή ανά πάσα στιγμή, λείπει από τα τωρινά, και το guest του Tenannt ήταν αρκετό για να μας τα θυμίσει όλα αυτά.

Η εν λόγω εμφάνιση έκανε ακόμη πιο ξεκάθαρη την έλλειψη ενός αντιπάλου, γύρω από τον οποίο θα περιστρέφεται η σεζόν και θα δίνει το focus που πολλές φορές φαινόταν να έλειπε από την 2η σεζόν. Ή ίσως το κενό που άφησε ο Tennant είναι τόσο μεγάλο. Ή ίσως και τα δύο. Βέβαια, τώρα η εμφάνιση μιας νέας νέμεσης για την Jessica θα έχει ακόμη μεγαλύτερο αντίκτυπο, τόσο στην ίδια όσο και τους θεατές.

Η 2η σεζόν του JESSICA JONES σίγουρα δεν είναι για τους λιγότερο υπομονετικούς θεατές. Οι χαρακτήρες και οι σχέσεις μεταξύ τους συναρπάζουν το δημιουργικό team και αφιερώνουν πάρα πολύ screen time σε αυτές. Έτσι, έχουμε ένα σύνολο επεισοδίων ακόμη πιο αργό, που απορροφάει όμως τον θεατή, αν αυτός του δώσει λίγο χρόνο.