New Challengers #1
Οι Challengers of The Unknown αποτελούν μια επιστημονική υπερομάδα της DC, που πρωτομεμφανίστηκε στις σελίδες των comics κατά την Silver Age. Ένα concept που μετά την κατά κράτος επικράτηση των 100% υπερηρωών, με την πάροδο των χρόνων, βυθίστηκε στην αφάνεια. Παρά τις διάφορες προσπάθειες επαναφοράς τους στην κυκλοφορία, οι επιστήμονες-adventurers δεν κατάφεραν να στεριώσουν, και έμειναν απλά στη νοσταλγική καρδιά κάθε αναγνώστη της εκδοτικής. Με το NEW CHALLENGERS, η DC κάνει μια ακόμη προσπάθεια να αναδειχθεί ένα παλιό της δημιούργημα, φέρνοντας στο επίκεντρο νέους χαρακτήρες.
Το πρώτο τεύχος συστήνει τους χαρακτήρες με έναν ελαφρώς ανορθόδοξο τρόπο. Η νέα version των Challengers μεταφέρεται τυχαία σε ένα, άγνωστο για μας και για αυτούς, μέρος, και έτσι αναγνώστες και χαρακτήρες προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Αμέσως μετά, βέβαια, ακολουθούν τα flashbacks και το απαραίτητο exposition, που θα δώσει απαντήσεις, αλλά η σειρά με την οποία παρουσιάζονται αυτά, κεντρίζει εύκολα το ενδιαφέρον. Έτσι μαθαίνουμε ποια είναι η φύση των νέων Challengers, και τι σχέση έχουν με τους Challengers της Silver Age.
Αυτές τις αρχικές αποκαλύψεις ακολουθούν διάφορες ανατροπές, που μπορούν να κρατήσουν ψηλά το ενδιαφέρον ως το τέλος. Ο Scott Snyder (ένας εκ των δύο συγγραφέων του τίτλου) είναι ικανότατος storyteller και άνθρωπος με εξαιρετικά μεγάλη φαντασία, κάτι που γίνεται ευδιάκριτο στο παρόν τεύχος, καθώς ξετυλίγονται τα διάφορα plot points, με την επιστήμη και το μυστήριο να γίνονται ένας τέλειος καμβάς πάνω στον οποίο πλάθει την ιστορία του. Διαβάζοντας αυτό το τεύχος, μπορώ να πω ότι πέρασα ευχάριστα και σε κανένα σημείο δεν μου φάνηκε ως αγγαρεία το να το τελειώσω – αντιθέτως, διψούσα συνεχώς να δω τι γίνεται στη συνέχεια. Σίγουρα, όμως, υπάρχουν διάφορες ελλείψεις, καθώς, αν και γίνεται γνωστή στους αναγνώστες η φύση της ομάδας, ο σκοπός για τον οποίο υπάρχει, το backstory αυτών των χαρακτήρων και το είδος των απειλών που θα αντιμετωπίζουν είναι άγνωστα.
Προφανώς, όλοι φανταζόμαστε την ταυτότητα της ομάδας, αλλά ο λόγος που ο “big boss” συγκέντρωσε όλους αυτούς τους χαρακτήρες σε έναν χώρο, δεν γίνεται γνωστός σε αυτούς. Στους αναγνώστες δίνονται κάποια στοιχεία πως τα κίνητρά του δεν είναι τόσο ηθικά, αλλά οι χαρακτήρες (και εμείς) δεν μαθαίνουν ποια είναι η υποτιθέμενη αποστολή τους. Γενικότερα, για χάρη της ιστορίας, θυσιάζονται αρκετές πληροφορίες που αφορούν στη θεμελίωση της ομάδας και των χαρακτήρων. Επειδή είμαι και groupie του Snyder, θα ρίξω την ευθύνη για αυτό στον άλλο συγγραφέα του τίτλου.
Πιθανώς, βέβαια, να οφείλεται και σε κακή συνεννόηση μεταξύ του σχεδιαστή Kubert και του συγγραφικού διδύμου. Το “Μarvel way”, δηλαδή (όσο πιο απλά μπορώ να το εξηγήσω στους φίλους μου που τους υποχρεώνω να διαβάζουν τα review) η ελευθερία που δίνεται στον σχεδιαστή να δομήσει αυός το σενάριο της ιστορίας, μέχρι στιγμής δεν έχει αποδώσει. Στον 21ο Αιώνα, πιθανώς να μην μπορεί να αποδώσει αυτή η μεθοδολογία, και ίσως ένα ταλέντο σαν τον Snyder, είναι αυτό που σώζει το παρόν τίτλο.
Ο Andy Kubert κάνει εξαιρετική δουλειά καλλιτεχνικά, δεν απογοητεύει και στέκεται επάξια στις προσδοκίες που υπάρχουν από έναν καλλιτέχνη αυτής της φήμης. Δεν μπορώ να πω ότι βλέπω κάτι διαφορετικό από τις δουλειές του παρελθόντος. Θα ήθελα, βέβαια, να είναι πιο διακριτά τα πρόσωπα των χαρακτήρων σε διάφορα πιο μικρά panels, αλλά αυτό είναι το στιλ του σχεδιαστή. Δεν συγκαταλέγομαι ανάμεσα στους fans του, αλλά ούτε και στους επικριτές του.
Μέχρι τώρα, το “New Age Of Heroes” της DC δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει με τις κυκλοφορίες του. Μεγάλα ονόματα σε σχέδιο και σενάριο, αλλά τα περισσότερα από τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Δυστυχώς, αν και θεώρησα γενναία την απόφαση της εκδοτικής να επενδύσει σε νέους (ας πούμε) χαρακτήρες και δευτερότριτα concept, οι δημιουργοί δεν εκμεταλλεύτηκαν όσο θα έπρεπε τη λαμπρή ευκαιρία που τους δόθηκε. Όμως, το NEW CHALLENGERS φαίνεται να είναι η φωτεινή εξαίρεση σε όλους αυτούς τους τίτλους, και φαίνεται πως η DC ήθελε να κρατήσει το καλύτερο για το τέλος.