Old Lady Harley #1

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, είναι καλό και θεμιτό οι διάφορες εταιρείες να παίρνουν θαρραλέες αποφάσεις και να δίνουν το πράσινο φως σε πρωτότυπες ιδέες. Με αυτή την σκέψη, το OLD LADY HARLEY θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν μια έξυπνη ιδέα. Όμως, όταν διαβάσει κάποιος το πρώτο τεύχος αυτής της μίνι σειράς, θα σκεφτεί διαφορετικά.

Το τεύχος έχει μια πολύ ιδιαίτερη και παράξενη αφήγηση, που στην αρχή την παίρνεις με καλό μάτι, σκεπτόμενος πως ταιριάζει στον ασταθή χαρακτήρα της Harley. Όμως, όσο προχωράς, βλέπεις πως τελικά δεν είχε κάτι να πει αυτή η όχι και τόσο συμβατική αφήγηση. Στην πραγματικότητα, η ιστορία χωρίζεται σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές-περιόδους, που ενώ θα έπρεπε κάπως να συνδέονται ή να αλληλοσυμπληρώνονται, δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Στην αρχή του τεύχους παρακολουθούμε κάτι που μοιάζει με τηλεοπτική μετάδοση και που, μεταξύ μας, δεν βγάζει κανένα νόημα, ενώ στη συνέχεια βλέπουμε την Harley στο πριν και στο τώρα. Το ενδιαφέρον δηλώνει παρόν μόνο στην τρέχουσα ιστορία της γηραιάς Harley, καθώς οι αναφορές στο παρελθόν δεν προσδίδουν τίποτα το αξιοσημείωτο.

Στο τώρα΄, λοιπόν, όπου η Harley έχει εμφανίσει τις πρώτες της ρυτίδες, ο κόσμος φαίνεται ερημωμένος και κατεστραμμένος. Με τρόπο όχι ιδιαίτερα σαφή ή ενδιαφέρον, η Harley επιστρέφει στο Gotham, όπου συναντιέται με τον Batman – τον Batman Beyond, όμως, και κάπου εκεί τελειώνει το τεύχος. Οφθαλμοφανές cliffhanger που παρόλα αυτά καταφέρνει σε ένα ποσοστό τον στόχο του και σε κάνει να θες να δεις πού θα οδηγήσει όλη αυτή η παράξενη ιστορία.

Όμως, το τεύχος έχει τόσα πολλά αρνητικά και σημεία που απογοητεύουν τον αναγνώστη, που δεν μπορεί να σωθεί από τα ελάχιστα θετικά. Η Harley μάχεται κάτι επιθετικά καλαμάρια, μια συμμορία από ημίγυμνα χαμογελαστά αγόρια ισχυρίζεται πως γνωρίζει τον Joker και αυτή η πραγματικά ανεξήγητη και ανούσια τηλεοπτική εισαγωγή είναι μόνο μερικά από τα κακά highlights του τεύχους. Αρνητικά στοιχεία, που δεν ξέρεις καν γιατί μπήκαν μέσα στην ιστορία.

Συμπερασματικά, το OLD LADY HARLEY φαίνεται να έχει ένα ξεκίνημα που θυμίζει περισσότερο στραβοπάτημα. Και αυτό οφείλεται στο ότι δεν γνωρίζει τι θέλει να πει ή ποια κατεύθυνση να πάρει. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα έχει πολλά φλύαρα στοιχεία, που δε δένουν μεταξύ τους και δεν κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.