Love Death And Robots Season 1

Όπως με τους περισσότερους, η πρώτη μου επαφή με το LOVE DEATH AND ROBOTS έγινε χάρη στον catchy τίτλο και στα ενδιαφέροντα αλλά τελείως αόριστα teasers. Με λίγο περισσότερο ψάξιμο, μπορούσε κανείς να ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα project του Netflix, στο οποίο εμπλέκεται ο Tim Miller, σκηνοθέτης του DEADPOOL, και ο David Fincher, του οποίου το όνομα δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις, αλλά και πάλι οι πληροφορίες σχετικά με τη θεματολογία της συγκεκριμένης animated ανθολογίας, περιορίζονταν στις τρεις λέξεις-κλειδιά του τίτλου. Γιατί, στην τελική, ο μόνος τρόπος να πιάσει κανείς τον φρενήρη ρυθμό και τον καταιγισμό ιδεών του LOVE DEATH AND ROBOTS, είναι απλά να κάτσει να το δει.

Στα δεκαοκτώ επεισόδια της σειράς, προλαβαίνουμε να δούμε, μεταξύ άλλων, μια αιματοβαμμένη cyberpunk εκδοχή των POKEMON και παραπλήσιων ιστοριών με μάχες τεράτων, τρία ρομπότ που μεταφέρονται στην μετα-αποκαλυπτική Γη, συζητώντας για τους εξαφανισμένους δημιουργούς τους, Σοβιετικούς στρατιώτες που πολεμάνε δαίμονες και, φυσικά, το παράλληλο σύμπαν όπου το Γιαούρτι κατακτά την Γη!

Το LOVE DEATH AND ROBOTS καλείται να αφηγηθεί παράξενες ιδέες σε πολύ λίγο χρόνο και το σωστό timing είναι το παν. Ελάχιστος χρόνος σπαταλιέται σε αχρείαστα “Act One”, με αποτέλεσμα ιστορίες γρήγορες και to the point, οι περισσότερες από τις οποίες, για να μεταφέρουν το μήνυμά τους, στηρίζονται στην εικόνα εξίσου με τους διαλόγους – αν όχι περισσότερο.

Τα περισσότερα shorts – εκτός από δύο, τα “The Witness” και “Blindspot” είναι μεταφορές διηγημάτων από συγγραφείς ενεργούς για χρόνια στα είδη της επιστημονικής φαντασίας και του τρόμου. Δημιουργοί όπως ο John Scalzi, ο Ken Liu και ο Alastair Reynolds, φέρνουν ακριβώς το είδος του φρέσκου storytelling που λείπει από την συχνά αυτο-κανιβαλιζόμενη χολιγουντιανή επιστημονική φαντασία, και, κατά τη γνώμη μου, δείχνουν πόσο αναξιοποίητο potential υπάρχει στον χώρο του science fiction, με ιστορίες που σπάνια βρίσκουν κοινό πέρα από τους αφοσιωμένους αναγνώστες του είδους.

Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, το γεγονός ότι το LOVE DEATH AND ROBOTS μοιάζει “φρέσκο” σε εμάς τους νεότερους, ίσως να λέει περισσότερα για το πού βρίσκεται δημιουργικά το Χόλιγουντ τις τελευταίες δεκαετίες, παρά για την ανθολογία αυτή καθαυτή. Κι αυτό γιατί, η σειρά δείχνει έντονα τις 80s ρίζες της, αποτίοντας, με τον τρόπο της, φόρο τιμής στο HEAVY METAL και με το framing αρκετών ιστορίων να θυμίζει έντονα τα FUTURE SHOCKS του 2000 AD.

Ή πλειοψηφία των shorts μοιάζει να αξιοποιεί ένα φωτορεαλιστικό computer generated animation, το οποίο, αν και άρτιο τεχνικά – αποφεύγοντας το φαινόμενο του uncanny valley, που συχνά βλέπουμε σε παρόμοιες προσπάθειες- στερείται της προσωπικότητας που έχει το 2D animation ιστοριών όπως το “Sucker Of Souls” και το “Good Hunting”, ή το claymation του “When the Yogurt Took Over”, τα οποία είναι και τα επεισόδια στα οποία η σειρά καταφέρνει πραγματικά να λάμψει. Το δεκατο έκτο επεισόδιο της ανθολογίας, “Ice Age”, είναι και το μόνο στο οποίο βλέπουμε live action ηθοποιούς, με τη Mary Elizabeth Winstead και τον Topher Grace να ενσαρκώνουν ένα ζευγάρι που ανακαλύπτει έναν animated πολιτισμό, να αναπτύσεται στον καταψύκτη της κουζίνας τους.

Το LOVE DEATH AND ROBOTS είναι, εν ολίγοις, μια σειρά όπου δεν ξέρεις πότε τι θα σε περιμένει στο επόμενο επεισόδιο. Πότε βίαιο, πότε σοκαριστικό και πότε χαριτωμένο, είναι ένα καλειδοσκόπιο από πιθανά και απίθανα μέλλοντα, παράλληλα σύμπαντα και μακρινούς κόσμους, που μένουν μαζί σου για καιρό μετά το – αναπόφευκτο – binge-watching.