You Are Obsolete #1

Σύγχρονο τεχνολογικό noir

Το solicitation copy της σειράς ήταν ικανό να με πείσει να τη διαβάσω. Ένα νησί, όπου τα παιδιά, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, έχουν τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα. Απ’ ότι φαίνεται, ελέγχουν μέχρι και το όριο ζωής των κατοίκων του νησιού, αφού όποιος μεγαλώνει και κλείνει τα 40, άμεσα, πολύ άμεσα, πεθαίνει. Μια δημοσιογράφος καλείται από τους διευθύνοντες του νησιού, δηλαδή τα ίδια τα παιδιά, να επισκεφθεί και να γράψει για το project αυτό. Ωστόσο, ο φόβος που διακατέχει τους ενήλικες κατοίκους του νησιού είναι αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον της.

Ομολογουμένως, η σειρά καταφέρνει να ερεθίσει το ενδιαφέρον και την περιέργεια του αναγνώστη. Είναι καλογραμμένη και η εξελικτική δομή της πολύ προσεγμένα ανεπτυγμένη, σε σημείο που πραγματικά ξεχνάς ότι διαβάζεις το πρώτο εισαγωγικό τεύχος. Θυμίζει σίγουρα τα αστυνομικά θρίλερ, όπου ο κεντρικός ήρωας είναι, αντί αστυνομικού ή ντετέκτιβ, ένας δημοσιογράφος σε αναζήτηση της αλήθειας.

Την εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα του noir, αποδίδει με ιδιαίτερη επιτυχία και το εικαστικό μέρος του comic. Το βαρύ και μυστηριακό περιβάλλον ενός σχετικά ερημικού νησιού στη βόρεια Ευρώπη, όπου κυριαρχεί το κρύο και η ησυχία, ταιριάζει σε μια αστυνομική περιπέτεια, α-λα Jo Nesbo, και το artwork προσφέρει μια καλή εισαγωγή σε αυτό το κλίμα.


Παρά ταύτα, η συγκεκριμένη έκδοση με προβλημάτισε λίγο παραπάνω. Διαβάζοντας την παρουσίαση, περίμενα μια αστυνομική εκδοχή του LORD OF THE FLIES, αντί ενός κράματος ιστοριών του Nesbo και του Κing με κάτι από BLACK MIRROR.

Φαίνεται ότι η βασική προβληματική είναι η σχέση που αναπτύσσει η νέα γενιά με τα τεχνολογικά προϊόντα. Κάτι που γίνεται σαφές ήδη από το cover, καθώς δίνεται μια αίσθηση δαιμονοποίησης της σχέσης παιδιών και σύγχρονης τεχνολογίας, κάτι σαν την απώλεια της παιδικής ηλικίας λόγω της τεχνολογικής προόδου. Το μήνυμα της σύγχρονης καταναλωτικής αντίληψης πάνω στην τεχνολογία και, κατ’ επέκταση, στους ανθρώπους, δίνεται ήδη από τον τίτλο. “Έίσαι παρωχημένος-ξεπερασμένος”, είναι ο τίτλος της σειράς, και οι περίεργοι θάνατοι των ενήλικων ανθρώπων στην ηλικία των 40, όπως παρουσιάζονται στο comic, φαίνεται να σηματοδοτούν μια διαδικασία απαλλαγής από φθαρμένα ανθρώπινα (προϊ)όντα.

Ενδιαφέρουσα ιδέα και σίγουρα κάτι που έχει απασχολήσει αρκετά την κοινωνία. Ωστόσο, δεν μπόρεσα να καταλάβω που ακριβώς φιλοδοξεί να φτάσει το εν λόγω εγχείρημα. Μήπως αποσκοπεί να αναδείξει ότι αφού η νέα γενιά είναι καλύτερα εξοικειωμένη με την τεχνολογία και μπορεί να ελέγχει τα πάντα μέσω αυτής, τότε είναι ικανή να κυβερνήσει; Και αν ναι, με τι κριτήρια;


Την αίσθηση αυτής της προσπάθειας ανάδειξης προβληματισμών, μου γέννησε περισσότερο η περίεργη απόπειρα σύνδεσης του πρώτου τεύχους, μέσω του τίτλου του, “Ηumain, Trop Humain”, με τη σκέψη του Νίτσε, καθώς o τίτλος παραπέμπει ευθέως στο ομώνυμο έργο του φιλοσόφου, “ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ”. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα, από το τεύχος αυτό, τη σύνδεση. Ενδεχομένως, το περιεχόμενο του comic να θέτει ψηλά τον πήχη και να επιχειρεί κάτι βαθυστόχαστο – δεν μένει παρά να δούμε αν, στη συνέχεια, το καταφέρνει.

Σε κάθε περίπτωση, παρά το γεγονός ότι εκτιμώ πως επιχειρείται μια εμβάθυνση που ενδέχεται να είναι ατυχής, το όλο εγχείρημα είναι στημένο και δουλεμένο ικανοποιητικά και το βρήκα πολύ διασκεδαστικό ως ανάγνωσμα. Ακόμα και το γεγονός ότι με προβλημάτισε τόσο, ώστε να αναφέρω όλα τα ανωτέρω, ίσως αξίζει τον κόπο για μια παραπάνω προσοχή στο μέλλον.