Παρόλο που έχουν περάσει πάνω από δυο μήνες από την τελευταία φορά που τα είπαμε, μου φαίνεται σα να ήταν χτες. Με την κακή έννοια. Από μικρή, βλέπεις, είχα ένα πρόβλημα: Όταν κάτι άρχιζε να με κουράζει, προσπαθούσα να το αναβάλλω όσο το δυνατόν περισσότερο. Θα μπορούσα να το έχω καθυστερήσει ακόμη περισσότερο, αλλά κάποια στιγμή θα έπρεπε να το κάνω. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να σας αποχαιρετήσω.
Μα τί πράγμα είναι αυτό, βρε παιδί μου; Με το που σκάσει μύτη λίγο κρύο, τσουπ, το μυαλό πάει στο καλοκαίρι και στο πόσο ωραία ήταν τότε. Θα μου πεις, τζάκι ανάβεις το καλοκαίρι; Όχι. Αλλά παραλία; Αντηλιακό και ψήσιμο με τις ώρες; Αυτά είναι ωραία. Και μετά σκέφτεσαι τα καλοκαιρινά σου post. Περιμένεις ακόμα εκείνα τα Marc Jacobs, αλλά εις μάτην...
Έξω βρέχει. Παλαιότερα, συνήθιζα να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο, με μία κούπα τσάι και ένα καλό βιβλίο, ή ένα καλό comic και παρ’ όλο πυ αυτή εξακολουθεί να είναι η πρώτη μου σκέψη όταν πιάνει βροχή, είχα πάρα πολύ καιρό να το κάνω. Σήμερα, όμως, αποφάσισα ότι αυτό δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο και αφού έφτιαξα τσάι, πήρα το laptop μου και στρώθηκα στη δουλειά.
Ούτε που θυμάμαι πότε τα είπαμε τελευταία φορά. Κάτσε, έχουμε και σερτς εκεί πάνω δεξιά... Α... ναι! Στις 25 Ιουλίου. Ότι και να μου πείτε, δίκιο θα έχετε. Είμαι αδικαιολόγητη. Όχι, κάτσε, γιατί είμαι αδικαιολόγητη; Κλείσαμε το site για έναν ολόκληρο μήνα, αφού! Και όταν λέω "κλείσαμε", εννοώ οι άλλοι που ήθελαν διακοπές, τα χρυσά μου.
Με αρκετή απροθυμία και κάμποση γκρίνια, η Madame Comicdom επιστρέφει στο πληκτρολόγιό της, για το τελευταίο καλοκαιρινό installment της στήλης της. Παρά την παντελή έλλειψη διάθεσης (τουλάχιστον έτσι λέει, αν και όλοι ξέρουμε πόσο της αρέσει να σκαλίζει τα μυστικά της ελληνικής comics σκηνής, Χειμώνα-Καλοκαίρι!), έχει ετοιμάσει και αυτή την εβδομάδα ένα ιδιαιτέρως "ζουμερό" κείμενο...
Κανονικά θα έπρεπε να γράφω αυτές τις γραμμές ετοιμάζοντας, παράλληλα, τις βαλίτσες μου. Θα έπρεπε να έχω τα εισιτήρια του πλοίου ήδη στα χέρια μου και να τα έχω καρφιτσώσει στον φελοπίνακα που έχω απέναντί μου. Να τα κοιτάω και να μετράω τις μέρες μία-μία, μέχρι να βρεθώ σε ένα νησάκι. Όχι τίποτε άλλο, μα έχω αγοράσει ολοκαίνουριο μαγιό και θέλω να το εγκαινιάσω!
Παρά τη θερμή υποδοχή που μου κάνατε στο προηγούμενο post, η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω ξεψαρώσει. Έτσι δεν κατάλαβα το σχόλιο του ... (όχι, αλήθεια, τρεις τελίτσες τον λένε) και απάντησα κάπως επιθετικά. Μου είπε το παιδί "epipedo troktiko" κι αυτό που κατάλαβα εγώ ήταν "epipedo troktikou", προφανώς κάτι εντελώς διαφορετικό.
Όταν ήμουν μικρή, ήμουν ερωτευμένη με τον Johnny Depp. Ορίστε, το είπα. Ακόμα είμαι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να λέω τέτοια πράγματα στην ηλικία μου. Έτσι λοιπόν, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω να δω το DARK SHADOWS, καταλαβαίνετε. Μόνη μου! Όχι από επιλογή, αλλά γιατί αρνήθηκε να με συνοδεύσει, ακούς;
Στην αρχή νόμιζα ότι θα είναι πιο εύκολο. Σκεφτόμουν ότι όταν αρχίζω να μιλάω δε σταματάω, επομένως θα ήταν το ίδιο και όταν γράφω. Κι όμως, κάθομαι πόση ώρα πάνω από το πληκτρολόγιο, σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι πώς να ξεκινήσω και δε μου έρχεται τίποτα που να μου αρέσει.