Κάντε μου μια χάρη. Προσπαθήστε να προσποιηθείτε, έστω για λίγο, ότι σας εκπλήσσει το καπάρωμα της πρώτης θέσης του φετινού μας Top από τον Alan Moore. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο. Αλλά θα σας βοηθήσει στην ανάγνωση ενός κειμένου που ακροβατεί μεταξύ αμηχανίας, διεκπεραίωσης και αγνού οπαδισμού, αγνοώντας το πώς θα μπορέσει να βρει μια ισορροπία.
Πριν καιρό, έπρεπε να κάνω μια επέμβαση και θα υποβαλλόμουν σε μια ήπιας μορφής αναισθησία. Αναρωτιέσαι τι είδα; Να πίνω καφέ στη Νέα Υόρκη με τον Neil και να τα λέμε. Όταν όλα τελείωσαν – πήγαν όλα καλά, μη μου αγχώνεσαι – η γιατρός με ρώτησε "Ποιος είναι πια αυτός ο Neil;" και απάντησα χωρίς πολλά-πολλά "Ο αγαπημένος μου συγγραφέας".
Αν αναζητήσει κανείς τους κορυφαίους comic writers (αλλά και εν γένει τους δημιουργούς comics) δε γίνεται παρά να σταθεί στο φαινόμενο Art Spiegelman. Δεν υπάρχει κάποιος στον οποίο οφείλεται περισσότερο το ότι τα comics πλέον στέκονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων δίπλα στη “σοβαρή” λογοτεχνία. Και ο τρόπος με τον οποίο το κατάφερε δεν περιορίζεται στο MAUS.
Πολλές φορές, είτε στη ζωή είτε στην Τέχνη, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους έχουμε αδυναμία. Περίεργη έννοια αυτή, καθώς δεν προϋποθέτει απαραίτητα (χωρίς, όμως και να αποκλείει) ότι τους θεωρούμε καλύτερους, ή πιο αγαπημένους, ή πιο σπουδαίους, ή πιο σημαντικούς, αλλά ότι κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά ή/και στο μυαλό μας. Πολύ απλά, ότι... τους έχουμε αδυναμία.
Τιμή μου και καμάρι μου να παρουσιάσω τον μεγαλύτερο παραμυθά του 20ού Αιώνα! Έναν άνθρωπο που μεγάλωσε γενιές και γενιές, με τις εκατοντάδες, μικρές και μεγάλες, ιστορίες του. Ο Carl Barks, ή αλλιώς ο... "Παπιάνθρωπος", όπως είναι το παρατσούκλι του, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό, στο Oregon των ΗΠΑ. Τα διάφορα στάδια της ζωής του επηρέασαν ανεξίτηλα την εξέλιξη του ως δημιουργού.
Θυμάμαι κάποια στιγμή, το WIZARD είχε παρουσιάσει μια λίστα με τα 40 καλύτερα comics όλων των εποχών. Στην πρώτη θέση ήταν το WATCHMEN, στη δεύτερη το DARK KNIGHT RETURNS, στην τρίτη το BATMAN: YEAR ONE και στην τέταρτη το DAREDEVIL: BORN AGAIN. Έχοντας διαβάσει μόνο τα δύο πρώτα, σκέφτηκα "αυτός ο Frank Miller πρέπει να είναι καλός, έχει γράψει τα 2, 3 και 4".
Σε αυτές τις λίστες, έχουμε συχνά την τάση να πιάνουμε την καριέρα του δημιουργού από τα "γεννοφάσκια" του, ούτως ειπείν, σκοπεύοντας φυσικά να φτάσουμε σε εκείνο το χαρακτηριστικό magnum opus, από το οποίο συνήθως τον γνωρίσαμε και με το οποίο είναι ως επί το πλείστον συνδεδεμένο το όνομά του. Εδώ, λοιπόν, λέω να κάνω το ανάποδο και ν' ασχοληθώ απευθείας με τον παροιμιώδη "ελέφαντα στο δωμάτιο".
Πριν βγουν τα αποτελέσματα, ανησυχούσα λίγο πως δε θα υπήρχε γαλλική εκπροσώπηση στα δύο Top 10. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, αποκλείεται να αφήναμε εκτός τον Goscinny. Ποτέ, και για κανένα λόγο! Ευτυχώς, οι φόβοι μου αποδείχτηκαν αβάσιμοι και για την άλλη λίστα, αφού και εκεί υπήρξε κάποιος που "έσωσε την κατάσταση". Αλλά αυτά θα τα μάθετε εν καιρώ...
Πώς να διαχωρίσει κανείς τον συγγραφέα από τον σχεδιαστή Will Eisner; Όταν η ίδια η σύνθεση της σελίδας του, είναι από μόνη της αφήγηση, ρυθμός, δομή, συναίσθημα. Όταν οι εκφράσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων του, υπογραμμίζουν τις λέξεις, άλλοτε επιβεβαιώνοντας και άλλοτε διαψεύδοντάς τες, όταν τα περιβάλλοντα που σχεδίαζε έλεγαν την ιστορία εξίσου εύγλωττα με τα συνοδευτικά κείμενά του;
Ένα "συνηθισμένο" θαύμα απαιτεί την ευθυγράμμιση πολλών άστρων. Αλλά, φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις, όταν ένα υπέρλαμπρο άστρο βρίσκεται απλά στην κατάλληλη θέση. Ένα τέτοιο θαύμα είναι και η εκτόξευση των X-Men στη στρατόσφαιρα (από άποψης ποιότητας και πωλήσεων) και το όνομα του άστρου είναι Chris Claremont - ο άνθρωπος που επί περισσότερα από 15 χρόνια έφερε τους μεταλλαγμένους στην κορυφή.
