Ειδικά φέτος, νιώθω πως έχω σίγουρα διαβάσει τα λιγότερα πράγματα από τα τελευταία 10 χρόνια. Η ματαιοδοξία μου, όμως, δε με άφησε να μη γράψω αυτό το post. Για αυτό προσπάθησα να μην έχει το best of αυστηρά “ποιοτικά” κριτήρια, αλλά προσπάθησα να εντοπίσω το πόσο “μέτρησε” μέσα μου το καθένα από αυτά.
Ωμή φράση... μου αρέσει! Φαντάζομαι έναν απελπισμένο άνθρωπο να προφέρει αυτές τις λέξεις, κοιτώντας μπροστά του την απόλυτη καταστροφή, κάτι σαν τη γη να καταβροχθίζει ανθρώπους. Σε ποια άλλη περίπτωση, άλλωστε, θα χρησιμοποιούσε κανείς αυτή τη φράση; Γίνεται να το πει κανείς μεταφορικά; Κι όμως, υπάρχουν περιπτώσεις που η γη χάνεται κάτω από τα πόδια, ενώ παραμένει εκεί.
