Top 100 Marvel Comics

10. Amazing Spider-Man (Lee/Romita)

Η συνεργασία του Lee με τον Romita στο AMAZING SPIDER-MAN, παραμένει το απόγειο της Ιστορίας του δημοφιλέστερου ήρωα της Marvel και αυτή που καθόρισε, για χρόνια, το ύφος και ήθος του χαρακτήρα.

10

Amazing Spider-Man (Lee/Romita)

1966-1970WriterStan LeeArtistJohn Romita Sr.Marvel Comics

Αν το επικό run των Stan Lee και Steve Ditko, στα 38 πρώτα τεύχη του AMAZING SPIDER-MAN, είναι, κατά κοινή ομολογία, ο ορισμός του πως να δημιουργήσεις ένα επιτυχημένο και πληρέστατο υπερηρωικό comic, τότε τα περίπου 50 τεύχη που έκαναν αμέσως μετά ο Lee με τον John Romita, είναι το τελειότερο παράδειγμα του τι πρέπει να κάνεις για να διατηρήσεις αυτή την επιτυχία και να χτίσεις πάνω της, δημιουργώντας ένα πραγματικό μεγαθήριο!

Ναι, ο χαρακτήρας ήταν πλήρως διαμορφωμένος στα τεύχη του Ditko και ναι, εκεί γνωρίσαμε τους περισσότερους σημαντικούς supporting characters (εκτός από έναν) και το μεγαλύτερο μέρος ενός από τα πιο εντυπωσιακά rogues galleries στην Ιστορία των comics, αλλά ορισμένες φορές, το να καταφέρεις να μείνεις στην κορυφή και να το κάνεις με επιβλητικό και ξεκάθαρο τρόπο, είναι εξίσου μεγάλη μαγκιά με το να φτάσεις σε αυτήν, ακόμη και αν ο δρόμος σου προς τα εκεί ήταν αυτός του outsider.

Στα πρώτα 10-15 τεύχη, το run των Lee/Romita μοιάζει με απολύτως φυσική συνέχεια της Ditko era. Ο χαρακτήρας του Peter Parker αρχίζει να ξεφεύγει από το science nerd πρότυπο που ξέραμε από την αρχή του μύθου, αλλά το μοτίβο των ιστοριών παραμένει πάνω-κάτω ίδιο, ενώ ακόμη και το artwork, μολονότι είναι αντιληπτό πως ο σχεδιαστής έχει αλλάξει, διατηρεί ένα “Ditko vibe”, αποτέλεσμα της προτροπής του Stan Lee προς τον Romita, να προσπαθήσει να προσαρμόσει το artwork του στο στιλ του προκατόχου του.

Σύντομα, όμως, τα πάντα θα αλλάξουν. Οι ιστορίες είναι πλέον πολύ περισσότερο επικεντρωμένες στον κόσμο του Peter, αλλά όχι με τον τρόπο που γινόταν πριν. Δεν υπάρχει πια η αίσθηση ότι παρακολουθούμε τον Peter από κοντά και όλα όσα συμβαίνουν γύρω του είναι απλώς background, αλλά δημιουργείται ένας πιο στενός πυρήνας χαρακτήρων, που μοιάζουν να έχουν σχεδόν ίσο screentime με τον κεντρικό ήρωα.

Το comic γίνεται σαφέστατα πιο εξωστρεφές και θυμίζει περισσότερο σαπουνόπερα (ΟΚ, υψηλής ποιότητας σαπουνόπερα – κάτι σαν “πως θα ήταν η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ αν τα σενάρια τα έγραφε ο Billy Wilder ή ο William Goldman”), οι ιστορίες πλέον είναι γεμάτες subplots και οι villains αρχίζουν και αποκτούν πιο έντονη προσωπικότητα και μοιάζουν να αποτελούν μεγαλύτερη απειλή για τον Spidey. Παράλληλα, το supporting cast έρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, καθιστώντας σαφές πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλά κομμάτια του plot, με αρχετυπικά character traits, για να συμπληρώνουν τον κόσμο του πρωταγωνιστή, αλλά αυθύπαρκτοι χαρακτήρες με δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες, που τα όσα τους συμβαίνουν μας αφορούν, όχι μόνο επειδή επηρεάζουν τον Peter, αλλά γιατί πραγματικά νοιαζόμαστε γι’ αυτούς.

Την ίδια στιγμή, το artwork γίνεται πιο “γυαλισμένο”, πιο εντυπωσιακό και θυμίζει μια ιδανική μίξη υπερηρωικού και romance comic, οι χαρακτήρες – άντρες και γυναίκες – μοιάζουν πιο όμορφοι, πιο περιποιημένοι, σαν πρωταγωνιστές τηλεοπτικού σήριαλ. Ο ίδιος ο Peter απομακρύνεται αρκετά από τον αδέξιο έφηβο nerd, που καμία γυναίκα έχουσα σώας τα φρένας δεν θα γύριζε να τον κοιτάξει, και μετατρέπεται σε “παιδαρά” (ελλείψει καλύτερης, ή πιο εύστοχης, λέξης), η κοινωνικότητά του αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και η προσωπική του ζωή έντονη, γεμάτη περιπέτειες, οι οποίες συναγωνίζονται επάξια (για να μην πω, ξεπερνούν) αυτές που ζει όταν φοράει τη διάσημη στολή με τους ιστούς. Μιλώντας για τη στολή, αξίζει να επισημάνουμε πως στα χέρια (ή “το χέρι” – οι περισσότεροι comic artists δουλεύουν με το ένα, έτσι κι αλλιώς) του Romita, ο Spider-Man απέκτησε την αρχετυπική του εμφάνιση και το στάνταρ look που θα παρέμενε ουσιαστικά αναλλοίωτο για πάνω από είκοσι χρόνια. Ο τρόπος που σχεδίαζε ο Romita τον ήρωα ήταν το “character sheet” για όσους σχεδιαστές ήρθαν μετά, και οι κλασικές του πόζες είναι αυτές που έρχονταν αμέσως στο νου οποιοδήποτε άκουγε το όνομα Spider-Man, τουλάχιστον μέχρι να έρθει, στα τέλη των 80s, ένας ανερχόμενος Καναδός σχεδιαστής, για να δώσει τη δική του οπτική και να εισάγει τον Spidey της νέας εποχής.

Τέλος, ο Romita ήταν αυτός που έδωσε στον κόσμο την Mary Jane Watson, τον σημαντικότερο χαρακτήρα του τίτλου εκτός του Spider-Man, έναν από τους κορυφαίους supporting characters στην Ιστορία των comics και, αδιαμφισβήτητα, το πιο καυτό χάρτινο γκομενάκι όλων των εποχών!

Από πολλές απόψεις, η συνεργασία του Stan Lee με τον John Romita στο AMAZING SPIDER-MAN, παραμένει το απόγειο της Ιστορίας του δημοφιλέστερου (και σπουδαιότερου) ήρωα της Marvel και αυτή που καθόρισε, για τουλάχιστον δύο γενιές αναγνωστών, το ύφος και ήθος του χαρακτήρα. Μπορεί για κάποιους (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) η δουλειά του Ditko να παραμένει αξεπέραστη, αλλά ακόμη και αυτοί (δηλαδή εγώ) θα παραδεχθούν πως εκείνο το αρχικό run στα AMAZING #1-38 παραείναι προσωπικό, ιδιοσυγκρασιακό, αρκετά quirky και ελαφρώς “δύσκολο”.

Το run του Romita είναι αυτό που έφερε τον ήρωα στο προσκήνιο, τον έκανε πιο προσβάσιμο και του άνοιξε τον δρόμο να κατακτήσει τον κόσμο των comics. Και όσο και αν το γεγονός αυτό πληγώνει έναν φανατικό Ditkophile, αυτή η συνεισφορά στον μύθο του Spider-Man είναι ανεκτίμητη.