TREEHOUSE OF HORROR #15
Writers: Various
Artists: Various
Guest Editor: Sammy Harkham
Bongo Entertainment
Φαίνεται πως η νέα γενιά δημιουργών που τόσο εκτιμώ, δεν αποτελεί μυστικό πια στη βιομηχανία των comics. Η Marvel, πριν λίγες εβδομάδες, κυκλοφόρησε το STRANGE TALES, όπου είδαμε δημιουργούς όπως ο Dash Shaw και ο Nick Bertozzi να κάνουν ιστορίες για διάσημους χαρακτήρες όπως ο Dr. Strange και ο Hulk. Η ανθολογία, όμως, που περίμενα περισσότερο ήταν το TREHOUSE OF HORRORS#15 της Bongo.
Βέβαια, είναι γνωστό πως η Bongo, σχεδόν κάθε χρονιά, δίνει σε διάφορους διάσημους δημιουργούς την ετήσια halloweenική ανθολογία της με τις πιο αναπάντεχες ιστορίες των Simpsons. Τα τελευταία χρόνια, έχουν περάσει απόε εκεί, μεταξύ άλλων, ο Κyle Baker, ο Gilbert Hernandez, ο Terry Moore, ο Glenn Fabry και ο Eric Powell. Αυτή τη φορά, όμως, αντί να αναθέσει σε τρεις δημιουργούς τις ιστορίες του τίτλου, ζήτησε από τον Sammy Harkham (CRICKETS, KRAMERS ERGOT) να αναλάβει να συνθέσει αυτός το φετινό τεύχος. Αποτέλεσμα αυτού είναι, στις 48 σελίδες του δέκατου πέμπτου τέυχος του TREEHOUSE OF HORROR, να συμμετέχούν, όχι τρεις, αλλά δέκατρεις σημαντικοί δημιουργοί!
O Tim Hensley (ΜΟΜΕ) ξεκινά την ανθολογία με κάτι σαν “τίτλους αρχής” των Simpsons και με τον περίέργο ρυθμό που έχουν τα comics του (και τον οποίο αρχίζω να κατανοώ πάντα μετά την τρίτη ανάγνωση). Ακολουθούν οι Matthew Thurber (1-800 MICE) και Kevin Huizenga (CURSES, GANGES, OR ELSE) στο CALL OF VEGULU, το οποίο, αν και δε μου άρεσε όσο θα περίμενα, με κέρδισε περισσότερο στη δεύτερη ανάγνωση. Από την άλλη, τις δυο επόμενες ιστορίες τις εκτίμησα με την πρώτη: O Jordan Crane (UPTIGHT), στη μονοσέλιδη ιστορία του, κάνει (ως συνήθως) πολύ ιδιαίτερα πράγματα να μοιάζουν απλά, ενώ η ιστορία των Ted May και Sammy Harkham θυμίζει πολύ το INJURY COMICS του πρώτου.
Tο THE GODS MUST BE LAZY του Will Sweeney (TALES FROM GREENFUZZ) και το C.H.U.M. του Jon Vermilyea (MOME) είναι συμπαθητικά, ενώ το BOO-TLEG του Ben Jones (PAPER RAD, COLD HEAT) έχει κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της ανθολογίας. Τέλος, οι John Kerschbaum (PETEY & PUSSEY), Jeffrey Brown (CLUMSY) και C.F. (POWR MASTRS) ολοκληρώνουν την ανθολογία με τρεις ιστορίες, που, αν και φέρουν ξεκάθαρα τη σφραγίδα των δημιουργών τους, δένουν πολύ καλά με τις υπόλοιπες, διατηρώντας το ελαφρώς “over the top” Simpsons ύφος, που υπάρχει σε όλες τις σελίδες του comic.
Σίγουρα, δεδομένων των ονομάτων που συμμετέχουν σε αυτό το τεύχος, οι προσδοκίες μου ήταν πολύ ανεβασμένες (μάλλον περίμενα κάτι σαν μια οικονομική έκδοση του KRAMERS ERGOT). Όταν κατάλαβα, μετά την πρώτη ανάγνωση, πως αυτές οι προσδοκίες δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν και κάθησα να το ξαναδιαβάσω, το εκτίμησα πολύ περισσότερο.