So Long Cofix And Thanks For All The Fish #2

Το Cofix, όπως είπε και ο Δημήτρης Σαββαϊδης στη συνέντευξή του (τί εννοείς δεν έχεις ιδέα γιατί πράγμα μιλάω; Τρέξε ΕΔΩ και μετά ξαναέλα) ήταν ένας πομπός των comics, αλλά και σημείο συγκέντρωσης δημιουργών και αναγνωστών. Φιλίες γεννήθηκαν, σχέσεις σφυριλατήθηκαν,  συζητήσεις άναψαν, συνεργασίες συμφωνήθηκαν, panels σχεδιάστηκαν και σίγουρα, γέλια ξεκούφαναν. Άνθρωποι, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχω συνδέσει την παρουσία τους με το Cofix και τις αναμνήσεις όσων ζήσαμε εκεί. Τους ζήτησα να μοιραστούν μαζί μας μια ιστορία, μια ανάμνηση, ή μια σκέψη από εκεί και τους ευχαριστώ θερμά που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτό, για έναν γλυκό αποχαιρετισμό στο Cofix και ένα ευχαριστώ, από καρδιάς, στον Δημήτρη.

Η είδηση έσκασε λίγο σαν βόμβα: το Κόφιξ κλείνει.
Στέκι, βόρεια σταθερά, σημείο αναφοράς, εκθεσιακός χώρος, χώρος παρουσιάσεων και κυρίως ατέλειωτων κομιξοσυζητήσεων και συμβουλών από δημιουργούς σε δημιουργούς και χαζέματος σελίδων πριν εκδοθούν και εκείνων των “έχω μια ιδέα για μια δισέλιδη…” και ανταλλαγής απόψεων περί Τέχνης και άλλων δαιμονίων, αλλά δαιμονίων ως επί το πλείστον.
Κι αν κλείνει, για καλό μπορεί να είναι. Για να ακολουθήσει κάτι μεγαλύτερο.

Τάσος Ζαφειριάδης

Βασίλης Γκογκτζιλάς

Υπάρχουν δύο μαγαζιά στα οποία έργα μου εκτίθενται ανεπανόρθωτα.
Το πρώτο είναι το Cofix. Στην ταπετσαρία του ορόφου έχει ένα απόσπασμα από ένα μπαλονάκι από ένα καρέ από μία σελίδα της πρώτης μου ιστορίας που δημοσιεύτηκε, στο λεύκωμα της φοιτητικής έκθεσης του Α.Π.Θ. «Με το ζόρι». Όταν το έβλεπα, πάντα καμάρωνα.
To δεύτερο είναι ένα μαγαζί στο χωριό μου, ο ιδιοκτήτης
του οποίου (και δήθεν φίλος), σε μία στιγμή απόλυτης έκφρασης του διεστραμμένου του χιούμορ, έκανε ένα σχέδιο μου χαλάκι για την τουαλέτα.
Κατάρα! Κλείνει σίγουρα το λάθος μαγαζί.

Πάρης Σελήνας

Κωστής Τζωρτζακάκης

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες και πόσες μαζώξεις έγιναν στο COFIX από νεαρούς κομίστες για τις ετήσιες εκθέσεις της φοιτητικής εβδομάδας. Με άπειρους καφέδες, άπειρα σκίτσα και άπειρες ώρες κουβέντας…
Κι έπειτα ήταν οι εκθέσεις και οι παρουσιάσεις κόμικς… Κι έπειτα ήταν τα ιστορικά του Πάρτι!!!
Κι έπειτα ήταν ο Δημήτρης κι ο Σταύρος κι ο Τζούλιο κι όλα τα άλλα παιδιά που δούλευαν εκεί και τόσο το αγαπούσαν. Αυτά όλα θα παραμείνουν αξέχαστα για μας.

Κωστής Τζωρτζακάκης

Cofix: η αφετηρία μου για ένα νέο ξεκίνημα. Για ένα νέο κύκλο ανθρώπων, για ένα νέο κύκλο φίλων, για μια καινούρια ζωή. Όλα από εκεί ξεκίνησαν. Δημήτρη, σ’ ευχαριστώ.

Μπέλλα Σπυροπούλου

Σοφία Σπυρλιάδου

Οι μπύρες είναι πιο μεθυστικές και οι σοκολάτες πιο γλυκές με φόντο τα κόμικς. Στο Cofix. Όρθιος ή χύμα στα καθίσματα για νάνους του πάνω ορόφου. Μόνος ή με παρέα. Με το Δημήτρη (φίλε, εσύ μου σύστησες τη Μπέλλα – δεν το ξεχνώ), το Σπύρο, τη Ζένια, τον Τάσο, το Γιώργο, τον Χρήστο, τον Πέτρο, τον Θανάση, τη Λουίζα, το Βαγγέλη, τον Chuck και άλλους υπερήρωες. Με τη Μάνα Ρέιβερ, τους κωπηλάτες της Γαλέρας, το theremin-υπνωτικό της Dorit, τις Γυναίκες στα Κόμικς. Πριν και μετά το Καρέ-Καρέ και την Προβλήτα. Συζητώντας ή διαβάζοντας. Κουρασμένος, ζαλισμένος, τσαντισμένος, βρεγμένος, ιδρωμένος, άφραγκος, κλαμένος, κουρεμένος, ερωτευμένος, ευτυχισμένος.

Γιάννης Κουκουλάς

Παίρνοντας την Μητροπόλεως προς τον Λευκό Πύργο, σκεφτόμουν τον τελευταίο χρόνο. Σε λίγους μήνες δεν θα ήμουν πια φοιτητής η σχέση μου είχε τελειώσει αρκετό καιρό πριν και ο συγκάτοικός μου είχε τελειώσει τη σχολή και άφησε το σπίτι.
Όλα γύρω μου τελείωναν και ο “βαρδάρης” της αλλαγής άρχιζε να μου παγώνει το σβέρκο. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που δεν αγαπάει την αλλαγή και εκείνη τη στιγμή το ότι περπατούσα εκεί με έκανε να νιώθω ασφάλεια. Με αυτή τη σκέψη, μπαίνω στο cofix.
-Καλημέρα Μήτσο! Θα μου φτιάξεις μια ζεστή σοκολάτα;
Πήρα ένα παλιό τεύχος της ΒΑΒΕΛ από τη βιβλιοθήκη μέχρι να γίνει η σοκολάτα. Έχω λίγους μήνες ακόμα…

Πέτρος Χριστούλιας

Χριστίνα Ανθηροπούλου

Μία βραδυνή έξοδος στο Cofix:

Ένα “κρυφό” ραντεβού.
Mία σερβιτόρα με υπέροχα μάτια και απίθανο κούρεμα!
Μία αναπάντεχα καλή έκθεση comic ως φόντο… χαζεύω τα κάδρα και τους τοίχους αντί αυτά που συζητάμε… βαρέθηκα κιόλας?
Μία παρουσίαση comic από ένα φίλο καλλιτέχνη – στα χέρια μου κρατάω ήδη ένα αντίτυπο με αυτόγραφο… ένα για ‘μένα και ένα για κάποιο φίλο που δούλευε και δεν μπόρεσε να έρθει!
Μία μεγάλη παρέα μαζεύεται εκεί, τελετουργικά, κάθε Κυριακή απόγευμα και ετοιμάζει την επόμενη έκθεση με comics… ακούω αυτά που λένε με προσοχή. Θέλω κι εγώ να πάρω μέρος!
Ένα ποτήρι με το Κακό Κογίοτ στα χέρια του κολλητού μου – να πάρει… ο Πόρκυ που είναι στο δικό μου, είναι τέρμα ξενέρωτος!
Ένα σωρό χαρτάκια περιτυλίγματος απο κάτι νοστιμότατα κουλουράκιαπάνω στο τραπέζι, μπροστά μου… τα έφαγα όλα!
Ένα σωρό αναμνήσεις… όπως τότε που πρωτοδιάβασα ένα comic!
Πέρασε κιόλας τόσος καιρός?

Νίκος Δαλαμπύρας

Το γατοκούναβο: Α true story.
Ήταν μια φορά ένα μαύρο γατί που κοιμήθηκε στην μέση του δρόμου. Το γατί, κάποια στιγμή, αργότερα, ξύπνησε, ανασκουμπώθηκε, θυμήθηκε πως είχε σκοπό να πάει στο Cofix να γλυφτεί, και τράβηξε κατά ‘κει. Εκεί συνάντησε έναν γκρίζο γάτο και αναπτύχθηκε μεταξύ τους ειδύλλιο. Στην πραγματικότητα, ο γκρίζος γάτος ήταν ένα κουνάβι που είχε γίνει γκρίζο από την βρώμα, ενώ η γάτα είχε βαφτεί με δύο λευκές λωρίδες στην πλάτη και την ουρά της από το όχημα της οδοσήμανσης που πέρασε από πάνω της, με αποτέλεσμα να περνιέται για κουνάβι. Η αμοιβαία παρεξήγηση λύθηκε όταν αργότερα η γάτα έχασε τις λευκές λωρίδες της και το κουνάβι πλύθηκε.
Κι όμως, το ειδύλλιο κάθε άλλο παρά διαλύθηκε…
Το δε gag, καταζητείται.

Χρήστος Σταμπουλής

Τάσος Μαραγκός

Τί να πρωτοπώ για το Cofix… Ατελείωτοι καφέδες, μεθύσια, φλερτ, έρωτες, εκθέσεις, πάρτι, συζητήσεις, και πολλά, μα πάρα πολλά κόμικς, μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια που το έζησα. Μία μεγάλη ιστορία της ελληνικής σκηνής κόμικς, που όμως δεν τελείωσε. Απλώς θα πρέπει να περιμένουμε λίγο μέχρι το επόμενο επεισόδιο, όπως περιμέναμε μικροί με λαχτάρα το επόμενο τεύχος του αγαπημένου μας κόμικ. Mitsos Man will strike again someday!

Τάσος Μαραγκός

Ζεστός, φιλόξενος, πολύχρωμος χώρος, γεμάτος comics και αντικείμενα που παραπέμπουν στην κουλτούρα τους, το Cofix ήταν για εμένα μια ξεχωριστή αγκαλιά κάθε φορά που επισκεπτόμουν τη Θεσσαλονίκη. Εγχείρημα περίεργο και ιδιαίτερα τολμηρό, ένα café-bar που λειτουργούσε ταυτόχρονα ως χώρος ανάγνωσης, έκθεσης, ακόμη και δημιουργίας comics, ένας τόπος συνάντησης ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα, μας χάρισε στιγμές και αναμνήσεις που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Πριν λίγες μέρες, τελείως συμπτωματικά, ανακάλυψα μέσα σε κάτι ξεχασμένα συρτάρια, ένα fanzine του 2006 και μέσα σε αυτό χαρτάκια ζωγραφισμένα από διάφορους, απλούς γνωστούς τότε, φίλους πια, από ένα αυτοσχέδιο επιτραπέζιο που παίζαμε μια ολόκληρη νύχτα στο Cofix, καθώς και το “Θεσσαλονίκη” από πλαστελίνη που είχα φτιάξει πάλι εκείνη τη βραδιά. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για το τι με συνδέει με το Cofix και τι έχω να θυμηθώ από αυτό, πόσες φιλίες χτίστηκαν εκεί, αλλά οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι… Εις το επανιδείν, λοιπόν;

Λήδα Τσενέ

Πριν από 4 χρόνια, η Γαλέρα διοργάνωνε το φεστιβάλ κόμικς “Προβλήτα 2006”, στις αποθήκες του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, με συμμετοχές πολλών Αθηναίων και Θεσσαλονικιών σχεδιαστών. Ήταν όλοι εκεί. Τρελά γλέντια. Τι φλιπ κόμικς, τι 100μετρα σχέδια, τι συναυλίες, ό,τι θες είχε! Μέχρι και αερόστατο του χορηγού Cofix στην είσοδο του λιμανιού! Μετά το τέλος του φεστιβάλ, όλοι μαζευτήκαμε στο μαγαζί του Δημήτρη. Ποτά, σκίτσα, μαυρισμένα μάτια, χάρτινα φτερά, ήταν κάτι σαν πάρτι πενταήμερης στη χώρα των κόμικς και σίγουρα μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου από τη Θεσσαλονίκη. Αν έσκαγε μια βόμβα στο Cofix εκείνη τη νύχτα, δεν θα είχαμε σήμερα τι να διαβάσουμε…

Λουίζα Καραγεωργίου

Γιάννης Τεξής


Έλα ρε παιδιά, τι αποχαιρετισμούς και απολογισμούς και αναμνησιολογίες και τέτοια; Δεν έχω τίποτα να θυμηθώ, γιατί δεν έχω τίποτα να ξεχάσω. Λες και θα χαθούμε. Οποιοσδήποτε έχει γνωρίσει το Δημήτρη Σαββαϊδη και τον έχει ακούσει να περιγράφει ένα από τα επόμενα σενάριά του, ή ένα από τα (περίπου εκατό ταυτοχρόνως) σχέδια που έχει κατά νου (και που πάντα φέρει εις πέρας, κόντρα στην παγιωμένη ελληνική συνήθεια των μεγαλεπήβολων πλάνων που μένουν πάντα στα λόγια), ξέρει ότι κάπου αλλού, κάπως αλλιώς, και λίαν συντόμως, ο Δημήτρης θα μας ξαναξεναγήσει σε κάτι που αγαπάει και θα κάνει κι άλλους ν’ αγαπήσουν.
Εnd of chapter one. Συνεχίζεται…

Σπύρος Δερβενιώτης