Gravity Falls Season 2

To GRAVITY FALLS είναι μια παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων του Disney XD, η οποία ξεκίνησε να προβάλλεται το 2012 και έριξε αυλαία τον Φεβρουάριο, με το φινάλε της δεύτερης και τελευταίας σεζόν. Το πολυαγαπημένο cartoon, που ακολουθεί τις μεταφυσικές περιπέτειες δύο δίδυμων παιδιών σε μια απομακρυσμένη αμερικάνικη κωμόπολη, πέτυχε διάνα με τη φρεσκάδα και την ωριμότητά του, κέρδισε ένα μεγάλο, ενθουσιώδες fanbase και τώρα μας αποχαιρέτησε, με ένα εκρηκτικό τελευταίο επεισόδιο. Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή.

Η δεύτερη σεζόν ξεκίνησε με πολύ διαφορετικές προσδοκίες απ’ ότι η προκάτοχός της. Το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας έχει την κληρονομιά του πρώτου στις πλάτες του και οι θεατές, υποψιασμένοι πλέον πως ο,τι πρόκειται να παρακολουθήσουν θα είναι συναρπαστικό, είναι γεμάτοι ελπίδες και απορίες για τα άλυτα μυστήρια που έμειναν στον αέρα.

Και όπως όλα τα πράγματα, ο δεύτερος κύκλος έχει καλά και κακά στοιχεία: Η ιστορία αποδεσμεύεται στα γρήγορα από το freak-of-the-week format, που καθόρισε το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης σεζόν και, μετά από κάνα-δυο μόνο επεισόδια πιο “χαμηλών τόνων”, το σενάριο ξεκινά πάραυτα να ασχολείται με τα μεγάλα ερωτηματικά, προσφέροντάς μας εξελίξεις και αποκαλύψεις που εξάπτουν το ενδιαφέρον μας. Το κάθε επεισόδιο εξακολουθεί, φυσικά, να έχει μια συγκεκριμένη θεματική – η σειρά παραμένει μια μικρή, γλυκιά εκδοχή των X-Files. Ωστόσο, η προσοχή θεατών και πρωταγωνιστών συγκεντρώνεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου πλέον στο κεντρικό backstory, πραγμα αφενός απολαυστικό, αφετέρου σπάνιο. Θα ήμουν τρομερά απογοητευμένος αν, μετά από ένα τόσο έντονο season finale όσο αυτό του 1ου κυκλου, έπρεπε να υπομένω μια ολόκληρη σεζόν μηδενικών εξελίξεων.

Οι ίδιοι οι χαρακτήρες της σειράς αποκτούν εδώ πολύ μεγαλύτερο βάθος και πειστικότητα, πλαισιώνονται από καινούριους φίλους και εχθρούς, και έρχονται αντιμέτωποι με τους εαυτούς και το παρελθόν τους. Ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι της σειράς έρχεται λίγο πρίν το mid-season finale, όπου τα επεισόδια 11 και 12 μας αποκαλύπτουν το παρελθόν κάποιων ηρώων, μέσα από ένα καλογραμμένο origin story. Mια σεναριακή εξέλιξη που σε κάθε άλλη περίπτωση θα έμοιαζε φτηνή (η ίδια η σειρά δεν διστάζει να το τονίσει αυτό, σε μια απολαυστικά meta τροπή), μετατρέπεται εδώ σε ένα δίπτυχο επεισοδίων γεμάτο ένταση, οπου οι ιστορίες και οι εμμονές των χαρακτήρων, τους καθιστούν ανάγλυφους, ενδιαφέροντες και συναρπαστικούς. Αργότερα, στα επεισόδια 17 και 19, ακόμη περισσότεροι χαρακτήρες θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις και κάνοντάς το, θα εκφράσουν συναισθήματα που έχουν διατρέξει τον καθένα μας: Φόβο για το μέλλον, ελπίδες για τη ζωή, θυμό για την ενηλικίωση, και ενίοτε, ηθελημένη άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας. Υπερβολικά φιλοσοφικό; Ίσως, μα στην τελική δεν μπορείς να αρνηθείς οτι ταυτίζεσαι, έστω και λίγάκι.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά, κάθε λεπτομέρεια που θυμάσαι από την πρώτη σεζόν έρχεται να παίξει αβίαστα το ρόλο της, στα “μεγαλύτερα” πράγματα που τώρα συμβαίνουν – και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ατού της σειράς: Όλα δείχνουν επαρκώς προσχεδιασμένα. Σε κανένα (σχεδόν) σημείο της διαδρομής δεν νιώθεις πως ο σεναριογράφος “ξεφορτώνεται” plot points, δημιουργώντας επί τόπου απαντήσεις της στιγμής. Οι χαρακτήρες περπατούν σε έναν κόσμο και ένα μυστήριο προσεκτικά πλεγμένο, και αυτό είναι που μας επιτρέπει τελικά να μοιραστούμε τις απορίες και τις αγωνίες τους. Επιπλέον, οι σεναριογράφοι έκαναν στην άκρη τον εκνευριστικό κακό της πρώτης περιόδου, ο οποίος εμφανίζεται εδώ το ελάχιστο δυνατό, και στη θέση του, βρίσκουμε εναν villain που έχει ήδη, κατά τη γνώμη μου, μια θέση στο κλαμπ των πιο αξέχαστων κακών της pop κουλτούρας.

Φυσικά, η σειρά έχει και τα σκουντουφλήματά της. Κάποια από τα επεισόδια της δεύτερης περιόδου βασίζονται σε μια σειρά από κάπως άχαρες ιδέες, οι οποίες πάσχουν από έλλειψη φρεσκάδας και, ενίοτε, προσθέτουν στο lore μια σειρά από αχρείαστες, κουραστικές λεπτομέρειες, ενώ, αντίστοιχα, άλλα επεισόδια χαρακτηρίζονται από ξέφρενους ρυθμούς και, στην προσπάθειά τους να απαντήσουν ένα βουνό ερωτήματα, καταλήγουν να σχηματίζουν μια όχι και τόσο ρεαλιστική εικόνα. Έχει επίσης ενδιαφέρον το γεγονός ότι η δεύτερη αυτή σεζόν πήρε σχεδόν δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί. Λογικό, μιας και, στο τέλος, τα επεισόδια είχαν καταλήξει να βγαίνουν κάθε δύο ή τρείς μήνες! Αυτό αφαίρεσε μεγάλο μέρος από την απόλαυση της παρακολούθησης, καθώς ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για μένα να θυμάμαι κάθε μικρή σεναριακή λεπτομέρεια από τα επεισόδια που είχαν προηγηθεί. Παρ’ όλα αυτά, ο extra χρόνος προετοιμασίας επέτρεψε στους δημιουργούς να μας παραδώσουν μια σειρά από eye-popping επεισόδια, με έντονα χρώματα και άρτιο animation, εξαιρετικό ήχο και μουσική, και κανα-δυο ξεκαρδιστικά cameos.

Αυτό που πραγματικά κάνει την παρακολούθηση της σειράς απολαυστική, περα απο τα χρώματα, τους ήρωες και τις ωραίες ιδέες, είναι το πόσο καλοστημένη είναι σαν μυστήριο. Από την αρχή του πρώτου κιόλας κύκλου, η ιστορία κατάφερε να χειραγωγήσει άψογα τα συναισθήματά μου. Ξεκίνησε αργά, με ρυθμό κλασικού cartoon – το μόνο που με υποψίαζε για κάτι μεγαλύτερο ήταν τα ύπουλα hints και τα κρυπτικά κωδικοποιημένα μυνήματα στο τέλος των επεισοδίων – αλλά αργότερα, και ενώ μαγεμένος από τα πολύχρωμα visuals είχα αρχίσει να δένομαι με τους χαρακτήρες, η σειρά ξεκίνησε να τους φυτεύει εμμονές. Εμμονές που δεν μπορούσα παρά να μοιραστώ και που είχαν να κάνουν με αυτά ακριβώς τα στοιχεία που έδειχναν πως κατι περίεργο, και “περισσότερο” συμβαίνει στο Gravity Falls. Μέχρι το τέλος της πρώτης σεζόν, ο χρόνος που αφιερώνουμε στην επίληση του Grand Unified μυστηρίου της σειράς, όλο και αυξανόταν, μέχρις ότου, στον δεύτερο κύκλο, ο ρυθμός και η ένταση είναι γνησίως αύξοντα. Αυτό είναι ένα πραγματικά καλό μυστήριο.

Με σωστές δόσεις δράσης, έρευνας, αγωνίας και αποκαλύψεων, με ρυθμό που δεν πέφτει για να ξενερώσει τον θεατή, και με ένα lore που είναι ξεκάθαρα γραμμένο εκ των προτέρων, το τελικό συναίσθημα που το GRAVITY FALLS σου αφήνει είναι κάτι που, όσο μεγαλώνεις, όλο και δυσκολότερα το βρίσκεις: Ενθουσιασμό! Και αυτό είναι που έχει, τελικά, τη μεγαλύτερη σημασία για μένα. Μπορώ να προσπαθώ για ώρες να ξεθάψω λόγους για τους οποίους αξίζει να δείτε το GRAVITY FALLS, όμως το πιο σημαντικό είναι ότι η σειρά με συνάρπασε, με ενθουσίασε, και με έκανε να ανυπομονώ, σαν μικρό παιδί, κάθε βδομάδα, για το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας.