Comicdom Files: Stray Bullets

Ιστορία

1997. O Frank και ο Joey προσπαθούν να ξεφορτωθούν το πτώμα που βρίσκεται στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου τους. 1985. Η Beth βρίσκεται στη φυλακή. 1978. H μικρή Virginia Applejack το σκάει από το σπίτι. 1984. Η Beth και η Virginia μένουν μαζί στο Los Angeles. 1977. Ο Lonnie, αρχηγός του υποκόσμου, βρίσκει το νέο δεξί του χέρι, στο πρόσωπο του Harry. 1982. Ο Orson, η Beth και η Nina το σκάνε, με μια βαλίτσα χρήματα και έναν σκασμό κόκα, και κρύβονται από τον Harry. 1985. Η Virginia γνωρίζει τον Ron. 1983. Ο Spanish Scott και ο Monster ανακαλύπτουν επιτέλους τον Orson, τη Beth και τη Nina.

Ακούγεται χαοτικό. Και είναι. Αλλά είναι, παράλληλα, μια από τις καλύτερες (και πιθανότατα πιο φιλόδοξες) ιστορίες του Μέσου. Το STRAY BULLETS δεν έχει την παραδοσιακή αρχή, μέση και τέλος. Ή πιθανότατα τα έχει όλα αυτά, απλά δεν τα έχουμε δει ακόμα. Ή τα έχουμε δει, απλά δεν το γνωρίζουμε. Ο David Lapham έφτιαξε τον δικό του εγκληματικό κόσμο, στις τέσσερις γωνιές των ΗΠΑ, και τον επέκτεινε σε τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Και μας ταΐζει, τεύχος με τεύχος, απλές μπουκιές, κάνοντας άλματα στο χρόνο, μπρος και πίσω, ανάλογα με το τεύχος και το storyline. Οι κεντρικοί χαρακτήρες και villains είναι ίδιοι στο πέρασμα του χρόνου. Αλλά μπορούμε να τους ξεχωρίσουμε;

Τι Μας Άρεσε

Όπως ανέφερα και παραπάνω, ο Lapham στέκεται μπροστά στη λίμνη της ηθικής και την ανακατεύει, γεμίζοντάς τη λάσπη. Καθένας από τους χαρακτήρες του έχει κάνει κάτι κακό – έχει κλέψει, έχει εξαπατήσει, έχει σκοτώσει. Επομένως, ποιοί είναι αυτοί που πρέπει να χαρακτηριστούν “ήρωες”; Αυτοί που έχουν κάνει τα λιγότερα; Αυτοί που αναγκάστηκαν να κάνουν κάποια πράγματα; Ή αυτοί που έβλαψαν απλά ανθρώπους χειρότερους από ότι είναι οι ίδιοι; Ο κόσμος του Lapham δεν είναι άσπρος ούτε μαύρος. Είναι απόλυτα γκρι και ρουφά καθετί αθώο, μετατρέποντάς το στη χειρότερη εκδοχή του – ρωτήστε τον Orson, τη Virginia και τον Ron.

Επιπλέον, τα μπρος-πίσω στο χρόνο του STRAY BULLETS, έχουν ως αποτέλεσμα μια κατακερματισμένη ιστορία. Πιθανότατα, το πρώτο πράγμα που είδαμε στο πρώτο τεύχος της σειράς ήταν το τέλος της. Ή μήπως όχι; Αν δεν ολοκληρωθεί, δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς ο Lapham μας ταΐζει μικρά κομμάτια κάθε ιστορίας, ημερομηνίας και εποχής. Το κάνει, όμως, με τόσο φυσικό τρόπο, που, όσο κι αν λαχταράς να μάθεις κάτι περισσότερο για το endgame της σειράς, απλά περιμένεις να κάνεις το επόμενο άλμα στον χρόνο και να μάθεις περισσότερα για τα κίνητρα κάθε χαρακτήρα.

Μας άρεσε, φυσικά, και η Amy Racecar! Μια ιστορία-μέσα-στην-ιστορία του comic, που διακωμωδεί τα πάντα, με την ήδη υπερβολική βία του STRAY BULLETS να φτάνει στο κόκκινο.

Τι Μας Ενόχλησε

Το εκδοτικό πρόγραμμα του STRAY BULLETS δεν ήταν ποτέ σταθερό, αλλά προς το τέλος έγινε αφόρητο. Μερικές φορές, περνούσε ένας ολόκληρος χρόνος, έως ότου κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος, με αποκορύφωμα το τελευταίο της αρχικής σειράς (#41), το οποίο κυκλοφόρησε με σχεδόν 9 χρόνια διαφορά από το προτελευταίο! Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η εκδοτική El Capitan έκλεισε, με τον κίνδυνο να μη μάθουμε ποτέ περισσότερα για το STRAY BULLETS.

Βέβαια, το πλήγμα αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μικρότερο, καθώς η ιστορία του Lapham είχε ξεκινήσει να εκτροχιάζεται. Η ιστορία του για τον υπόκοσμο πήρε τη μορφή ενός (βίαιου, για να μην ξεχνιόμαστε) teen drama. Ευτυχώς, η κατάσταση βελτιώθηκε σημαντικά, μετά την επαναφορά του στα ράφια των comic shops και την κυκλοφορία των νέων maxi series από την Image.

Συνολική Εκτίμηση

Το STRAY BULLETS αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα του πόσο απαραίτητες είναι οι ανεξάρτητες εκδοτικές και τα creator-owned comics. Δεν μπορώ να φανταστώ καμία μεγάλη εκδοτική (με μόνη, ίσως, εξαίρεση τη Vertigo – αλλά εκεί το STRAY BULLETS θα ήταν ένα άλλου είδους, λιγότερο φιλοσοφημένο, comic) να δέχεται να κυκλοφορήσει ένα τόσο βίαιο comic, που δεν έχει ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος. Παρά τις ιδιομορφίες του, όμως, το comic του Lapham αποδείχθηκε ένα εξαιρετικό πείραμα. Δεν είναι μόνο ότι προσελκύει συνέχεια νέους αναγνώστες και κρατά τους παλιότερους, δεν είναι ότι έχει βραβευτεί ακόμη και με Eisner, είναι ότι παραμένει ποιοτικό (παρά τις διακυμάνσεις του), εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Και αυτό μπορούν να το ισχυριστούν ελάχιστα comics, mainstream ή ανεξάρτητα. Μη σας πω ότι μόνο ένα ακόμη μου έρχεται στο μυαλό…

Παράλληλες Προτάσεις

…Εννοώ, φυσικά, το CEREBUS του Dave Sim. Σε κάθε συζήτηση για την αξία των… αιωνόβιων serialized indie comics, τα STRAY BULLETS και CEREBUS αποτελούν φωτεινά παραδείγματα.

Επιπλέον, η επιστροφή του STRAY BULLETS, με τη σφραγίδα της Image, είχε ως αποτέλεσμα την εκδοτική συνέχεια της σειράς, με τα maxi series KILLERS και SUNSHINE AND ROSES. Αν έχετε διαβάσει το STRAY BULLETS, δεν δικαιολογείστε να έχετε σταματήσει εκεί. Τέλος, comics με ιστορίες από τον υπόκοσμο και τη βία που τον συνοδεύει, υπάρχουν δεκάδες – άλλα πιο pulp, όπως το CRIMINAL των Ed Brubaker και Sean Phillips, και άλλα πιο ωμά, όπως το SIN CITY του Frank Miller και το 100 BULLETS των Brian Azzarello και Eduardo Risso.