Comicdom Files: X-Statix

Ιστορία

Στα προάστια του μουντού και μονίμως συνοφρυωμένου κόσμου των X-Men δραστηριοποιείται μια ακόμη ομάδα μεταλλαγμένων: η πρώην X-Force και νυν X-Statix. Πρόκειται για μια corporate ομάδα μισθοφόρων που ενδιαφέρεται περισσότερο για το image της, τις πωλήσεις merchandise και τα σχόλια που την αφορούν στις βραδινές ειδήσεις και στα κουτσομπολίστικα περιοδικά, παρά για να αλλάξει τον κόσμο και την άποψή του για τους μεταλλαγμένους.

Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε από τις στάχτες της X-Force, όταν όλα τα μέλη της βρήκαν τραγικό θάνατο σε μια αποστολή – το ίδιο συνέβη και με τον τίτλο, ο οποίος αντικατέστησε το X-FORCE και είχε διάρκεια 26 τευχών, με τους υπερταλαντούχους Peter Milligan και Mike Allred στο δημιουργικό team. Τα φυντάνια έλλειψης σοβαρότητας που έκαναν την εμφάνισή τους στα τελευταία τεύχη του X-FORCE (όταν ανέλαβαν οι νέοι δημιουργοί) άνθισαν και φούντωσαν από το πρώτο κιόλας τεύχος, με αποτέλεσμα μια χιουμοριστική σειρά που παραλίγο να τα βάλει και με τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας!

Τα μέλη της ομάδας μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον D-listers στο ρόστερ μεταλλαγμένων που υπήρχε εκείνη την εποχή. Ο Guy Smith ή Mr. Sensitive (ή The Orphan), ένας μεταλλαγμένος με την ιδιότητα (ή κατάρα) να είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε κάθε είδους ερέθισμα. Ο Tike Alicard ή The Anarchist, με την ιδιότητα να παράγει τοξικό ιδρώτα. Η Venus Dee Milo, μια ενεργειακή οντότητα με τη δύναμη της τηλεμεταφοράς. Ο Myles Alfred ή Vivisector, ένας λυκάνθρωπος που στην καθημερινότητά του είναι ένας βιβλιοφάγος ομοφυλόφιλος έφηβος. Ο William Robert Reilly ή Phat, ένας bi-curious τύπος με την ικανότητα να αυξάνει τη μάζα του λίπους στο σώμα του. Η Dead Girl, μια κοπέλα-ζόμπι που απλά δεν πεθαίνει. Και ο Doop, μια εξωγήινη πράσινη γλίτσα με μια κάμερα στο χέρι, που κινηματογραφεί κάθε στιγμή της ομάδας και λέει τα πιο ξεκαρδιστικά αστεία σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει κανείς. Και, φυσικά, ένα πλήθος ακόμη μεταλλαγμένων που πέρασε από τις τάξεις της ομάδας, αλλά σύντομα απεβίωσε. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι X-Statix αποτελούσαν κάποτε την ομάδα με τον μεγαλύτερο δείκτη θνησιμότητας στο Marvel Universe.

Τι μας άρεσε

Από το εξώφυλλό του έως την τελευταία σελίδα της στήλης της αλληλογραφίας, κάθε τεύχος αυτής της σειράς “ούρλιαζε” πως επρόκειτο για κάτι ολότελα διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Το X-STATIX ήταν άκρως χιουμοριστικό, προκλητικό και πολλές φορές επίκαιρο, αγγίζοντας σοβαρά και μη θέματα (ομοφυλοφιλία, νεκρανάσταση, ιδανικά), μέσα από τον εξωφρενικά παραμορφωτικό φακό της δημοσιότητας που ακολουθούσε τα μέλη της ομάδας.

Το σενάριο του Milligan κρύβει “διαμαντάκια” ακόμη και στις πιο ανύποπτες στιγμές, ενώ το σχέδιο του Allred κάνει περισσότερα από το να κολακεύει απλά το ύφος της σειράς. Και, χάρη σε όλα τα παραπάνω, το X-STATIX προσφέρει περισσότερες από μία αναγνώσεις. Μπορείς να το ξεφυλλίσεις για το χιούμορ του και την ελαφρότητά του, κάνοντας ένα διάλειμμα από τα X-MEN και τα AVENGERS της εποχής. Ή να το αναλύσεις, με βάση την επιρροή της διασημότητας σε έναν χαρακτήρα που ήδη πασχίζει να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο που μισεί και φοβάται τους μεταλλαγμένους. Ή απλά να καταγράψεις τις εξωφρενικές (και σε έναν πιο σοβαρό κόσμο άχρηστες) δυνάμεις που έχει εφεύρει το δημιουργικό team για τους ήρωες και τους villains του. Σε κάθε περίπτωση, θα καταλάβεις ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ πέρα…

Τι μας ενόχλησε

Θα ήθελα να πω ότι με ενόχλησε που δε διήρκεσε περισσότερο, αλλά φοβάμαι πως περισσότερα τεύχη θα “νέρωναν” το συνολικό αποτέλεσμα. Μπορώ, όμως, να παραπονεθώ για δύο πράγματα.

Πρώτον, θα ήθελα πιο φανερή την εξέλιξη των χαρακτήρων. Σε γενικές γραμμές, οι πρωταγωνιστές του X-STATIX εξελίσσονται έως το τέλος της σειράς, αλλά μάλλον πολύ διακριτικά και πάντα πάνω σε έναν και μόνο τομέα της προσωπικότητάς τους. Βέβαια, πού να προλάβει να τους εξελίξει ο Milligan με το death rate που είχε η σειρά; Ανατρέχοντας, πάντως, στην ιστορία της ομάδας X-Statix, νομίζω πως περισσότερο αναπτύχθηκαν όλοι οι χαρακτήρες στα τελευταία τεύχη του X-FORCE που προηγήθηκε, παρά στα τεύχη του X-STATIX αυτά καθαυτά.

Δεύτερον, δε μπορώ να ξεπεράσω το θάνατο της Edie Sawyer (U-Go Girl), η οποία μας άφησε χρόνους ένα τεύχος πριν ξεκινήσει το X-STATIX. Η Edie μου έλειψε τρομερά από τη σειρά, όχι μόνο για τον χαρακτήρα της, αλλά και γιατί έμοιαζε με τον χαρακτήρα που είχε τη μεγαλύτερη επίδραση στους υπόλοιπους. Καμία δεν κατάφερε να την αντικαταστήσει επάξια – και αυτό το γνωρίζουμε καλά κι εγώ και ο Guy Smith.

Συνολική εκτίμηση

Έχει χιούμορ, σάτιρα και εξωφρενικές καταστάσεις. Έχει, επίσης, χαρακτήρες που δεν ξέρεις αν θέλεις να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις. Και έχει και αποστολές που κανείς άλλος ήρωας του Marvel Universe (με εξαίρεση ίσως τον Deadpool) δε θα ήθελε να αγγίξει. Το X-STATIX είναι μια σειρά που φαντάζει διαφορετική από οτιδήποτε άλλο, ακόμη και σήμερα, που η τεράστια παραγωγή comics μοιάζει να καλύπτει τα πάντα – ειδικά στον τομέα της εναλλακτικής ματιάς στους superheroes.

Επίσης, έχει ένα δημιουργικό δίδυμο που βρέθηκε πολύ κοντά (αν όχι απόλυτα) στο ζενίθ της καριέρας τους. Και, φυσικά, έχει αναφορές στην pop κουλτούρα και στις παγκόσμιες εξελίξεις των αρχών της δεκαετίας των 00s. Τέλος, αποτελεί ένα comic που αρνείται να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό του και αυτό πάντα έχει ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Και η κλάση των χαρακτήρων που αποτελούν την ομάδα επέτρεψε στους δημιουργούς να αποκτήσουν τεράστια ελευθερία, στα συνήθως σοβαροφανή και δυσκοίλια γραφεία της Marvel.

Παράλληλες προτάσεις

Oι πρώτες προφανείς επιλογές δεν είναι άλλες από τα τελευταία τεύχη του X-FORCE (#116-129), στα οποία πρωτοεμφανίζονται οι core χαρακτήρες της ομάδας, αλλά και το X-STATIX PRESENTS: DEAD GIRL, ένα spin-off πέντε τευχών, σε σενάριο του Milligan και σε σχέδιο του Nick Dragotta. Μικρότερες ή μεγαλύτερες σχέσεις ανάμεσα στο ύφος του X-STATIX και σε αυτό των υπόλοιπων δουλειών των δύο δημιουργών του θα βρείτε και στο SHADE, THE CHANGING MAN του Peter Milligan και στο MADMAN του Allred.

Τέλος, αν θέλετε επιπλέον ιστορίες με ομάδες που διαφέρουν από όσα έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε, ρίξτε μια ματιά στο run του Grant Morrison στο DOOM PATROL ή στο THE BOYS του Garth Ennis. Το πρώτο θυμίζει (και ξεπερνά ανά στιγμές) το ύφος του X-STATIX, ενώ το δεύτερο είναι πιο άκομψο και προσβλητικό.