Generation X #4

Generation X #4

Μετά από τέσσερα τεύχη, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η Christina Strain διαβάζει, με κάποιον τρόπο, τα reviews μου, και προσπαθεί να εισάγει τα παράπονα και τις γκρίνιες μου στο script της. Με δυνατό characterization, σεβασμό στο continuity και τους χαρακτήρες, με μικρές δόσεις νοσταλγίας και έξυπνα cameo, το GENERATION X είναι το καλύτερο X-book που έχω διαβάσει εδώ και αρκετό καιρό.

Βέβαια αν κάποιος αναγνώστης εξακολουθεί να αναζητεί κοινά σημεία, με την original σειρά και περιμένει κάτι αντίστοιχο, θα απογοητευτεί. Όχι από άποψη ποιότητας, αλλά περιεχομένου. Ο τίτλος εξακολουθεί να επικεντρώνεται στις περιπέτειες των νεαρών μεταλλαγμένων, χωρίς, όμως, το φόντο της δεκαετίας στην οποία ζουν, να έχει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία, όπως στην αυθεντική σειρά, όπου τα πάντα στον τίτλο φώναζαν “90s”. Ουσιαστικά, στο επίκεντρο της προσοχής βρίσκεται η Jubilee, με τη σειρά να τονίζει την ενηλικίωση του χαρακτήρα και το πως έχει διαφοροποιηθεί από τις αξίες και τις αντιδράσεις που είχε ως έφηβη.

Στο σχέδιο, τον Amilcar Pina (που φαίνεται πως δεν μπορεί να ακολουθήσει τον γρήγορο ρυθμό ενός μηνιαίου τίτλο) συμπληρώνει, στο δεύτερο μέρος του τεύχους, ο Martin Morazzo, του οποίου το στιλ θυμίζει αρκετά αυτό του Frank Quitely, φέρνοντας στο μυαλό αναμνήσεις από τις χρυσές εποχές των New X-Men. Μαζί παραδίδουν ένα οπτικό αποτέλεσμα αντάξιο του σεναρίου, σε μια σειρά που εξακολουθεί σε κάθε τεύχος να με ενθουσιάζει.