Aquaman #44

Aquaman #44

Ο πολυδιαφημισμένος ερχομός της DeConnick στα ηνία του τίτλου (στο τεύχος #43) ήταν για μένα πολυαναμενόμενος και ελπιδοφόρος. Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, δεν ενθουσίασε, και η δεύτερη ευκαιρία που έδωσα στη σειρά αποδείχθηκε λανθασμένη επιλογή, καθώς τελικά, η ιστορία που έλαβε χώρα ήταν παρόμοια με την πρώτη.

Και στα δύο τεύχη, ο αμνήμων Aquaman περιφέρεται ανάμεσα σε διάφορους χαρακτήρες, γκρινιάζοντας και ρωτώντας για το παρελθόν του και αναλύοντας, ξανά και ξανά, τα βάσανά του στους περαστικούς, μέχρι που και τα δύο τεύχη κλείνουν με τον Aquaman μέσα στη θάλασσα, η οποία αλληλεπιδρά μαζί του, φανερώνοντας τη σχέση που έχει με το νερό. Το μόνο θετικό στη σειρά, παραμένει το artwork, ιδίως όσον αφορά στη χρωματική παλέτα που χρησιμοποιείται, η οποία προσφέρει ζωντάνια και προσδίδει μια απαραίτητη μυστικότητα στη σειρά.

Όμως, η μεγάλη αποτυχία του τίτλου δεν είναι άλλη από το γεγονός πως ο Aquaman ποτέ δεν ήταν ο ήρωας του μυστικισμού. Ναι μεν πάντα φλέρταρε με το αλλόκοτο, αλλά στο επίκεντρο των ιστοριών του βρισκόταν ο ήρωας Aquaman, ή η πολιτική ίντριγκα του θρόνου της Ατλαντίδας. Η συγγραφέας ήθελε να ταράξει τα νερά, και να αλλάξει το status quo του διάσημου υπερήρωα (πλέον) της μεγάλης οθόνης, αλλά η σειρά καταλήγει να είναι πολύ ξένη προς σε αυτό που χαρακτηρίζει τον Aquaman.

Και το plot-points της αμνησίας είναι σίγουρα μονότονο. Αν δεν υπάρξει αλλαγή πλεύσης, σύντομα η σειρά θα βρεθεί στον πάτο.