The Comic Book Soap Opera

Ένα από τα πιο “καυτά” θέματα, αυτή την εποχή, είναι πιθανότατα το prequel του WATCHMEN. Όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, τρέξτε να διαβάσετε το σχετικό post του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου. Καυτό, όχι τόσο (κατά την ταπεινή μου άποψη) για το ίδιο το γεγονός, διότι τέτοια πράγματα είναι λίγο-πολύ αναμενόμενα. Ένα comic γίνεται ταινία, πάει καλά, όλο και κάποιος manager σκέφτεται την ευκαιρία για κέρδος. Αυτό που το κάνει τόσο ενδιαφέρον (ή όχι ενδιαφέρον, κατά την άποψη του Άρη Κώτση) είναι όλο το σούσουρο που έχει δημιουργηθεί από τις αντιδράσεις του Alan Moore και όλο τον χορό που έχουν στήσει τα απανταχού fanboys. Μέσα σε όλα αυτά που διάβασα αυτές τις μέρες, ήταν και αυτό εδώ το post στο Co.Create.

Σε περίπτωση που ανησυχείτε, όχι δεν θα μιλήσουμε για τον κύριο Moore, ούτε για το WATCHMEN, ούτε καν για τα prequels αυτού. Από το άρθρο που σας έδωσα παραπάνω, απομόνωσα μια μικρή παράγραφο:

“It seems a bit desperate to go after a book famous for its artistic integrity. It’s a finite series,” says Moore. “Watchmen was said to actually provide an alternative to the superhero story as an endless soap opera. To turn that into just another superhero comic that goes on forever demonstrates exactly why I feel the way I do about the comics industry. It’s mostly about franchises. Comic shops these days barely sell comics. It’s mostly spin-offs and toys.”

Επικεντρωθείτε παρακαλώ στην φράση που λέει: “Τα κομιξάδικα δεν πωλούν σχεδόν καθόλου comics πλέον“.

Αφήνω στην άκρη το σχόλιο για τα “παιχνίδια”, καθώς η βιομηχανία του merchandise ανέκαθεν ήταν πολύ δυνατή. Νομίζω καλύτερο παράδειγμα από το ROM, δεν υπάρχει. Το πρόβλημα του Moore, είναι ότι η βιομηχανία των comics δεν σταματά να εκμεταλλεύεται μια επιτυχία, με αποτέλεσμα, όπως λέει, να μετατρέπονται τα comics σε σαπουνόπερα.

Κάποιοι θα το βρουν λίγο αφοριστικό αυτό. Κάποιοι άλλοι, πιθανότατα εκείνοι οι οποίοι έχουν κόψει πια τους πολυετείς τίτλους, ίσως συμφωνήσουν με το παραπάνω. Και εσείς οι πρώτοι, οφείλετε να παραδεχτείτε ότι όλο και κάποια φορά θα έχετε πιάσει τον εαυτό σας να λέει ότι η τάδε σειρά είναι καλή, αλλά να, ρε παιδί μου, το έχει παρατραβήξει. Υπάρχουν τίτλοι οι οποίοι εκδίδονται για πάρα πολλά χρόνια – ο Superman υπάρχει από το 1938, με περισσότερους από έναν τίτλους. Αυτό δείχνει δυο πράγματα:

Πρώτον, υπάρχουν συγγραφείς οι οποίοι έχουν ακόμη να πουν κάτι ενδιαφέρον για τον ήρωα και δεύτερον, υπάρχει αγοραστικό κοινό, το οποίο εξακολουθεί να αγοράζει τα comics αυτά. Το πρώτο, δε νομίζω να θέλει κανείς να το αμφισβητήσει, έτσι δεν είναι; Ταλαντούχοι συγγραφείς υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όπως και ταλαντούχοι σκιτσογράφοι, editors και όλο το team που χρειάζεται για να είναι επιτυχημένος ένας τίτλος. Το δεύτερο, τώρα, είναι λίγο πιο περίπλοκο.

Σίγουρα, υπάρχουν κάποιοι αναγνώστες που ακολουθούν έναν τίτλο πολλά χρόνια. Υπάρχει, όμως, και το κοινό το οποίο ανακυκλώνεται, φεύγουν όσοι βαρέθηκαν και έρχονται νέοι αναγνώστες και η αίσθησή μου είναι ότι αυτοί δεν είναι λίγοι. Η βιομηχανία ποντάρει και σε αυτούς, όταν πρέπει να αποφασίσει για το αν ένας τίτλος θα πρέπει να κοπεί, ή να συνεχίσει, φαντάζομαι, με τον ίδιο περίπου τρόπο που ποντάρει σε όσους δεν έχουν διαβάσει έναν τίτλο, αλλά θα πάνε να δουν την ταινία. Τί σημαίνει αυτό, λοιπόν; Δεδομένου ότι το κοινό αλλάζει, θα πρέπει, μαζί με αυτό, να αλλάζει και ο ήρωας, οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται και ο τρόπος με τον οποίο τις αντιμετωπίζει. Σε αντίθεση με κάτι πεπερασμένο, εδώ θα πρέπει να βρουν οι καλλιτέχνες μια ισορροπία, ώστε και οι παλιοί αναγνώστες να είναι ικανοποιημένοι, αλλά και οι νέοι να ενδιαφερθούν για τη δουλειά τους.

Image via Wikipedia

Ωραιότατο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, ήταν η περίπτωση του Punisher. Αρκετά δημοφιλής όταν πρωτοβγήκε, με τη δημοτικότητα του (και τις πωλήσεις των τίτλων του) να αυξάνεται μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά κάπου στα τέλη της ίδις δεκαετίας, γνώρισε την παρακμή. Εδώ θα ήταν, ίσως, πολύ ταιριαστό να πει κανείς ότι η Marvel θα έπρεπε να είχε σταματήσει νωρίτερα τη σειρά, να μην έχει βγάλει, ίσως, ένα σκασμό τίτλους και να κρατήσει τον Frank Castle στο αρχικό εκείνο limited series, με σποραδικές εμφανίσεις σε άλλους τίτλους.

Κι όμως, το 2000, η Marvel αποφάσισε να ζωντανέψει και πάλι τον Frank και να διεκδικήσει τόσο τους παλιούς του αναγνώστες, όσο και να προσελκύσει νέους. Αν θυμάστε, το PUNISHER μπήκε στο imprint MARVEL KNIGHTS και αργότερα στο MAX, που σήμαινε πολύ περισσότερη βία. Ο τίτλος συνεχίζει να εκδίδεται, βγήκαν δυο ταινίες και μπορεί κανείς να πει ότι το πείραμα ήταν άκρως επιτυχημένο.

Πότε λοιπόν μπαίνει το όριο;