SNAPSHOT REVIEWS 11-10-12

Snapshot Reviews: Σύντομα reviews για πρόσφατα comics που τράβηξαν την προσοχή μας. Πρώτα τεύχη, σειρές που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά και λιγότερο προβεβλημένες δουλειές που αξίζει να προσέξετε.

ALL STAR WESTERN #0
Writers: Jimmy Palmiotti, Justin Gray
Artists: Moritat, Pia Guerra
DC Comics

Είναι αλήθεια ότι, για όσους δεν είχαν παρακολουθήσει μέχρι τότε τον Jonah Hex, το ALL STAR WESTERN #1 έριχνε τον αναγνώστη στα βαθιά νερά σχετικά με το origin του χαρακτήρα. Αυτό, όμως, δεν ίσχυε για τους ήδη υπάρχοντες αναγνώστες κι αυτό γιατί ο χαρακτήρας του Jonah Hex είναι δομημένος έτσι που να μην επιδέχεται επεμβάσεις: Αυτό που είναι ο Hex απαντάει σε έναν κακοποιητικό πατέρα και μια δειλή, εγωίστρια μητέρα. Έτσι, ενώ, από τη μία, το παρόν origin story θα κουράσει τους παλιούς αναγνώστες, από την άλλη, η σειρά γνωρίζει πρωτόγνωρη δημοφιλία και υπάρχουν πολλοί νέοι αναγνώστες που το χρειάζονται.

Το θετικό είναι ότι η ίδια η ιστορία είχε εξαιρετική ροή, παρά τον απίστευτα γρήγορο ρυθμό της. Στόχος ήταν να καλυφθούν όλοι οι σημαντικοί σταθμοί κι αυτό έγινε. Έπρεπε, όμως, απαραίτητα να φιλοξενεί αυτό το τεύχος και ένα προοίμιο πραγμάτων που θα ακολουθήσουν στο μέλλον; Κατά τη γνώμη μου όχι. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν η ιστορία του #0 παρέμενε ένα ατόφιο origin story, τόσο για να αναπνεύσει το σενάριο, όσο και γιατί οι τελευταίες σελίδες κλωτσάνε με όσα προηγήθηκαν από κάθε άποψη. Για το σχέδιο του Moritat δεν έχω να προσθέσω κάτι πέρα από το ότι ως regular artist ήταν και εξακολουθεί να είναι εξαιρετική επιλογή και ευλογία για τον τίτλο.

Ένα χρόνο μετά το New 52 της DC, το ALL STAR WESTERN είναι μια σειρά που βγαίνει κερδισμένη από την αλλαγή, τόσο σε επίπεδο δημοφιλίας, όσο και δημιουργικά (παρότι οι Palmiotti-Gray γράφουν εδώ και χρόνια τον χαρακτήρα).

AQUAMAN #0
Writer: Geoff Johns
Artists: Ivan Reis, Joe Prado
DC Comics

Γίνεται πολλή κουβέντα για το αν θα έπρεπε το Zero Month της DC να είναι αφιερωμένο στο origin ή απλά το παρελθόν των χαρακτήρων ή για το αν θα έπρεπε τα τεύχη αυτά να φιλοξενούν stand alone ιστορίες από εκείνες που σε φέρνουν στο παρόν του ήρωα και εκεί βλέπεις αν αυτό σε αφορά. Χωρίς να παραβλέπω τα επιχειρήματα υπέρ της δεύτερης άποψης, είμαι σαφώς υπέρ της πρώτης, τουλάχιστον όπου αυτή μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς να έχουμε τραγικές επαναλήψεις (όπως θα διαβάσετε σε ένα από τα reviews που ακολουθούν).

Το AQUAMAN #0 είναι το origin story του έφηβου Arthur Curry κατά την αναγνώρισή του ως δικαιωματικού βασιλιά της Ατλαντίδας. Ο θάνατος του πατέρα του, η αναζήτηση της μητέρας του και η αποκάλυψη του ρόλου του και της καταγωγής του, είναι τα τρία κύρια σημεία που συνθέτουν την ιστορία. Μια ιστορία, η οποία ενώ διαβάζεται πολύ ευχάριστα και βάζει θεμέλια σε έναν χαρακτήρα τον οποίο κατάφεραν στη DC να κάνουν δημοφιλή και ενδιαφέροντα, εν τούτοις σε αφήνει στα κρύα του λουτρού με το φινάλε της, μια και ουσιαστικά εκεί… ξεκινάει και η δράση. Καθ’ όλη τη διάρκεια του τεύχους, ο Johns χτίζει την ιστορία του, μόνο και μόνο για να την τελειώσει εκεί που ουσιαστικά αρχίζει. Το συμπέρασμα είναι ότι χρειαζόταν ένα ακόμη τεύχος, αλλά με δεδομένο ότι τα #0 έχουν συγκεκριμένο αριθμό σελίδων, το έρωτημα είναι πόσο και κυρίως γιατί πρέπει να περιμένουμε (ασαφές το μέχρι πότε) για την ολοκλήρωση του origin;

Σεναριακά, όπως σχεδόν πάντα μου συμβαίνει με τις δουλειές του Johns, είχα την εντύπωση ότι χειρίζεται προτίστως με μαρκετινγκ-ίστικη λογική τους χαρακτήρες του, παρά δημιουργικά. Σαν να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες μανιέρες με αντίκτυπο εμπλοκής στον αναγνώστη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα κακό, απλώς μοιράζομαι τη σκέψη. Σχεδιαστικά, κάθε καινούριο τεύχος του Ivan Reis ισχυροποιεί μέσα μου την πεποίθηση ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη στην ακμή του (ελπίζω στο ξεκίνημά της). Μπορεί σεναριακά το παρόν τεύχος να έχει τα θεματάκια του, σχεδιαστικά, όμως, ο Reis θριαμβεύει – ιδιαίτερα στην απεικόνιση του υποθαλάσσιου κόσμου. Η προαγωγή του στον flagship τίτλο της DC θα είναι απώλεια για τη σειρά AQUAMAN και αδιαμφισβήτητο κέρδος για τη JUSTICE LEAGUE.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά το reboot, ο Aquaman – ένας χαρακτήρας τον οποίο κανείς δεν τον έπαιρνε μέχρι τότε στα σοβαρά – μόνο οφέλη είχε να δει από την αλλαγή. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα διαρκέσει.

BATMAN THE DARK KNIGHT #0
Writer: Gregg Hurwitz
Artists: Mico Suayan, Juan Jose Ryp, Vicente Cifuentes
DC Comics

Δεν υπάρχει άλλη ομάδα τίτλων της DC, για την οποία να ήταν τόσο άχρηστο το Zero Month, όσο για τους τίτλους του Batman. Ένα origin χιλιοειπωμένο, στο οποίο δεν υπάρχει πλέον κάτι άλλο να προστεθεί. Αν προσθέσουμε σε αυτό και ότι με το New 52 δεν πείραξαν σχεδόν καθόλου τον κόσμο του χαρακτήρα, πέραν του ότι μείωσαν τα χρόνια της δράσης του, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι δημιουργοί που είχαν επιφορτιστεί αυτό το μήνα να γράψουν τους Bat Titles έπρεπε λίγο-πολύ να τετραγωνίσουν τον κύκλο.

Όλα αυτά τα ξέρει πολύ καλά ο Hurwitz. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι ξεκινάει την αφήγησή του με τη φράση “We know where it starts” για να αρχίσει να μας δείχνει όλα όσα ξέρουμε ήδη, από μια σκοπιά που όσο και να θέλει να διαφέρει αυτό είναι μάλλον ανέφικτο. Η ιστορία ήταν εξαρχής καταδικασμένη να μην προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη στο ελάχιστο, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες μπορεί να κατεβάλε ο σεναριογράφος.

Παρότι αρχικά το solicitation ανέφερε τον σχεδιαστή της σειράς David Finch ως σχεδιαστή του τεύχους, το βάρος της εικονογράφησης έπεσε τελικά εξ ημισίας (δέκα σελίδες έκαστος) στους ώμους των Mico Suayan και Juan Jose Ryp. Φοβάμαι, όμως, ότι η τεχνοτροπία του ενός κλωτσάει με εκείνη του άλλου, αν και, ευτυχώς, οι όποιες διαφορές τους λειαίνονται αρκετά από τον χρωματισμό.

Υποτίθεται ότι το Zero Month είχε – μεταξύ άλλων – σκοπό να προσελκύσει νέους αναγνώστες. Δεν παρακολουθώ τη σειρά, ώστε να κρίνω αν σε μηνιαία βάση είναι καλύτερη από αυτό το τεύχος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι έπρεπε να είχε επιλεγεί κάποια άλλη ιστορία για αυτό το μήνα. Ως νέο αναγνώστη, δεν μου έδωσε κανένα στοιχείο για το αν θα άξιζε να ξεκινήσω τη σειρά, δικαιώνοντας, έστω και στην προκειμένη περίπτωση, όσους υποστήριζαν ότι το Zero Month θα έπρεπε να παρουσιάζει αυτοτελείς ιστορίες από το σήμερα των χαρακτήρων και όχι origins.

TALON #0
Writers: James Tynion IV, Scott Snyder
Artist: Guillem March
DC Comics

Νέος χαρακτήρας στο New 52, κάτω από την ομπρέλα των Bat-Titles. Αν και το πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι “χρειαζόμασταν άλλον έναν Bat-Related χαρακτήρα;”, μη βιαστείτε να απαντήσετε.

Ο Calvin Rose είναι το πιο σημαντικό ανθρώπινο όπλο του Court of Owls και ένας από τους ανερχόμενους δολοφόνους του. Όταν, όμως, αποφασίσει να αλλάξει τον τρόπο που ζει και την επίδραση που έχει αυτός στους άλλους, τα πρώην αφεντικά του δεν θα σταματήσουν να τον κυνηγούν, αν δεν τον εξοντώσουν. Παράλληλα, βλέπουμε σε εμβόλιμα flashbacks το origin του χαρακτήρα, μέσα από κακοποιητικές παιδικές του εμπειρίες, οι οποίες τον οδήγησαν σε ένα τσίρκο, όπου και έμαθε την τέχνη της διαφυγής, ικανότητα η οποία αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή του.

Είναι αλήθεια ότι η ιστορία των James Tynion IV και Scott Snyder δεν έχει καμία πρωτοτυπία. Τυπικό origin story, από αυτά που σχεδόν μπορούν πλέον να πατεντάρουν στη DC, ειδικά αν παίζει κακοποίηση στο σπίτι, απουσία ή βίαιος θάνατος γονιών (4 στα 4 comics της DC στο παρόν άρθρο έχουν αυτό το στοιχείο). Έρχεται, όμως, το σενάριο του Tynion, με την εξαιρετική ροή του και το προσεκτικό characterization, για να σου υπενθυμίσει ότι ακόμη και από το χιλιογραμμένο concept μπορεί να προκύψει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.

Τα θετικά συνεχίζονται με το σχέδιο του Guillem March, ένα πάντρεμα κλασικής (ως προς τα μολύβια και την τεχνοτροπία) και σύγχρονης (ως προς την “κάμερα” και το στήσιμο) τεχνικής, που ταιριάζει γάντι στο ύφος και το κλίμα της ιστορίας. Στα plus και το χρώμα του Tomeu Morey, τόσο ως παλέττα, όσο και ως χρήση φωτισμού και σκιών.

Οι πωλήσεις του Σεπτεμβρίου έφεραν το TALON #0 στη – συμπαθητική, προς καλή – θέση 22. Το αν τελικά έπεισε όλους αυτούς τους αναγνώστες για να τους κρατήσει, θα το δούμε τους επόμενους μήνες. Εγώ πάντως σας το προτείνω, κρατώντας μόνο μια επιφύλαξη για τη συνέχεια.

X-TREME X-MEN #4
Writer: Greg Pak
Artist: Paco Diaz
Marvel Comics

Είχε πολύ γέλιο ο τρόπος με τον οποίο είχε προωθήσει η Marvel αυτή τη σειρά. Για όσους δεν έχουν ακούσει κάτι γι’ αυτή, πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με το Εxiles, όπου μεταλλαγμένοι από διαφορετικά σύμπαντα ταξιδεύουν στο multiverse για να αποτρέψουν καταστροφικές εξελίξεις. Πάμε, όμως, στο γέλιο: Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους φιγούραραν οι εκδοχές τριών δημοφιλών ηρώων (Wolverine, Emma Frost και Nightcrawler) από άλλα σύμπαντα, όχι, όμως, και το μέλος της ομάδας που προέρχεται από το κλασσικό Marvel Universe. Βλέπετε ο Pak επέλεξε την αντιδημοφιλή Dazzler για το ρόλο αυτό, και στο X-Office έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι δεν πιστεύουν στο potential του χαρακτήρα, αντιμετωπίζοντάς τη ως ανέκδοτο.

Φαίνεται, όμως, ότι ο Pak έχει άλλα σχέδια. Ήδη στο προηγούμενο τεύχος, έβγαλε off την Emma Frost από την ιστορία, ενώ τεύχος με το τεύχος χτίζει σταθερά ένα προφίλ αρχηγού για τη Dazzler, μια ηρωίδα που την είχαν για πολλά χρόνια να περιφέρεται άσκοπα στους X-τίτλους ως το ελαφρόμυαλο απομεινάρι των 80s.

Εν γένει τώρα, στα τρία πρώτα τεύχη η διαδρομή είχε πλάκα. Δεν βαρέθηκα, ούτε όμως και ενθουσιάστηκα. Το τέταρτο τεύχος, όμως, για το οποίο γράφω σήμερα, ανέβηκε κατηγορία. Δεν ξέρω αν αυτό είχε να κάνει με τον υβριδικό steampunk/Wild West κόσμο που επισκέπτεται η ομάδα ή ότι η ιστορία δείχνει να βρίσκει το βηματισμό της – αυτό θα αποδειχθεί στο άμεσο μέλλον. Η ιστορία του Pak έχει fun, γρήγορους ρυθμούς και στοιχεία έκπληξη στο characterization των πρωταγωνιστών, ειδικά στα σημεία που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους οι διαφορετικές εκδοχές των ηρώων.

Σχεδιαστικά, πάντως, δεν έχω ενθουσιαστεί από τη δουλειά του Paco Diaz. Από τη μία “δεν με πιάνει” το clean cut ή το καρτουνίστικο σχέδιο εν γένει, από την άλλη για να με πιάσει θα πρέπει ο σχεδιαστής να κάνει παπάδες με την κάμερα και το στήσιμο της σελίδας του. Κι αυτό δεν το είδα να συμβαίνει εδώ.

Θα άξιζε τον κόπο να δοθεί στον Greg Pak η ευκαιρία να πει την ιστορία που θέλει, πριν πέσει πάνω στον τίτλο η Δαμόκλειος Σπάθη λόγω χαμηλών πωλήσεων. Αυτό, όμως, δεν ισχύει και για όλα τα αξιοπρεπή comics, η ιστορία των οποίων δεν ολοκληρώθηκε ποτέ;