Doom Patrol S01E01

Αν έχετε ασχοληθεί έστω και λίγο με τις ιστορίες της Doom Patrol και ανησυχείτε για το πώς θα μεταφέρει η τηλεοπτική σειρά το πνεύμα τους, τότε μπορείτε να ησυχάσετε. Και αν παρακολουθήσατε καθόλου την πρώτη live-action απόπειρα του DC UNIVERSE, TITANS, και το βρήκατε υπερβολικά σκοτεινό χωρίς να χρειάζεται πάντα, μπορείτε πάλι να ησυχάσετε. Γιατί το DOOM PATROL φαίνεται να θέλει να αποδεχτεί πλήρως το weirdness, το χιούμορ, αλλά και την τραγικότητα των χαρακτήρων του.

Ο Niles Caulder είναι γιατρός και επιστήμονας που ψάχνει ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων ανά τον κόσμο και προσπαθεί να τους θεραπεύσει. Μερικοί από αυτούς που έχει θεραπεύσει και μένουν μαζί του στην έπαυλη του είναι ο Larry Trainor, ένας πιλότος που συγκρούστηκε με ραδιενέργεια στο διάστημα και τώρα είναι ολόκληρος καλυμμένος με γάζες, η Ritta Farr, μια ηθοποιός των 50s που, μετά από ένα ατύχημα στην Αφρική μεταβάλλεται το σώμα της, η Crazy Jane, η οποία έχει 64 διαφορετικές προσωπικότητες, κάθε μία με την δική της υπερδύναμη, και ο Cliff Steele, ένας οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων, που ένα ατύχημα του κατέστρεψε το σώμα και τώρα ο εγκέφαλος του βρίσκεται σε ένα ρομποτικό σώμα που δεν αισθάνεται τίποτα. Αντίπαλος της ομάδας είναι ο Mr. Nobody, προϊόν (συναινετικού) πειράματος από Ναζί επιστήμονες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος παρέχει το voice-over που ντύνει το πρώτο επεισόδιο και ο σπάει τον 4ο τοίχο, καθώς γνωρίζει ότι βρίσκεται σε τηλεοπτική σειρά.

O Robotman (Cliff) του Brendan Fraser είναι ο χαρακτήρας που μας εισάγει στον κόσμο της σειράς. Τον βλέπουμε από το σημείο που τον “θεραπεύει” ο Chief, μέχρι την αποδοχή της κατάστασής του και, τέλος, την απόφασή του να κάνει κάτι για μια απειλή που πλησιάζει στην γειτονική τους πόλη. Γενικότερα, είναι η “καρδιά” της ομάδας και ο Fraser τα καταφέρνει μόνο με την φωνή του να μας μεταφέρει στον υπερθετικό βαθμό την μελαγχολία και τραγικότητα του ήρωα.

Μελαγχολία και κυρίως τραγικότητα χαρακτηρίζει όλους τους ήρωες της ομάδας. Ναι μεν όλοι έχουν υπεράνθρωπες ικανότητες, όλοι είναι δε θύματα τρομερών ατυχημάτων με μεγάλο κόστος στην ζωή τους και στην ικανότητα τους να μπορούν να είναι, ή έστω να περνιούνται, για φυσιολογικά μέλη της κοινωνίας. Τα μέλη της Doom Patrol δεν νιώθουν τυχεροί που έχουν αυτές τις δυνάμεις και δεν αισθάνονται κάποια τρομερή επιθυμία να φορέσουν κάποια στολή και να σώσουν τον κόσμο. Ναι, πολλά superhero adaptations ακολουθούν την – πλέον κλισέ – τακτική να παρουσιάζουν τους υπερήρωες προβληματισμένους για το αν θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα, όμως η δυσμορφία και η περίεργη εμφάνιση των χαρακτήρων προσθέτει ένα επίπεδο παραπάνω στην εν λόγω τακτική.

Ενώ είχαμε δει την Doom Patrol στο 4ο επεισόδιο των TITANS, το οποίο είχε λειτουργήσει σαν ανεπίσημος πιλότος για την εν λόγω σειρά, δεν φαίνεται να υπάρχει σύνδεση με τα εκεί γεγονότα. Καμία αναφορά δεν γίνεται στον Beast Boy και τα μέλη της ομάδας δεν έχουν δει την λίγο πιο σκληρή πλευρά του Chief, την οποία είδαμε στο TITANS. Α, και ο Timothy Dalton ερμηνεύει τον Chief. Όσο καλός και να ήταν ο Bruno Bichir, δίνεται η ευκαιρία στον Dalton να παρουσιάσει πιο σύνθετα τον ρόλο και με το πλεονέκτημα του περισσότερου screen time.

Η σύγκριση TITANS με DOOM PATROL είναι αναπόφευκτη, αν και πολύ βιαστική, καθώς είμαστε ακόμα στον πρώτο επεισόδιο. Η πρώτη σειρά του DC Universe ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη, που δε δίστασε να μας δείξει πολλές διαφορετικές πτυχές και χαρακτήρες των comics, αλλά είχε ορισμένα θεματάκια, όπως το pacing, καθώς πολλές φορές καθυστερούσαν πολύ να μας δείξουν τα πιο ουσιαστικά πράγματα, και το υπερβολικά σκοτεινό και σοβαρό ύφος, που λίγο περισσότερο και θα μπορούσε να φτάσει τα όρια της παρωδίας (να θυμίσω απλά ότι όχι απλά μου άρεσε η σειρά, αλλά την βρήκα μία από τις καλύτερες της DC τον τελευταίο καιρό).

Από το πρώτο επεισόδιο του DOOM PATROL, έχουμε δει το origin σχεδόν όλων των χαρακτήρων (ή τουλάχιστον αυτά που ξέρουν και οι ίδιοι), τους βλέπουμε να αποφασίζουν να λειτουργήσουν σαν ομάδα, ενώ επιπλέον πήραμε μια ικανοποιητική πρώτη ματιά στο weirdness και την προσωπικότητα της σειράς, στοιχείο άκρως σημαντικό για την συγκεκριμένη ομάδα. Τόσο στο κομμάτι του meta voice-over όσο και στην ίδια την πλοκή, ο Mr. Nobody του Alan Tudyk αφήνει απευθείας έντονες εντυπώσεις στον θεατή και, παρολό που δεν τον μεταφέρουν οπτικά ακριβώς όπως είναι στα comics, είναι αρκετά πιστός και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα μέλη της Brotherhood of Dada, με αντίστοιχα αποτελέσματα. Εκεί που θέλω να καταλήξω, γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, είναι πως σε αντίθεση με το TITANS, το DOOM PATROL μοιάζει να έχει πιο ξεχωριστή προσωπικότητα, με περισσότερο χιούμορ, αλλά και μπόλικο δράμα.

Οι άνθρωποι της DC πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένοι με την streaming τους υπηρεσία. Πρώτα το TITANS, μετά το YOUNG JUSTICE: OUTSIDERS και τώρα το DOOM PATROL. Το πρώτο ήταν πιο safe επιλογή αλλά καλοφτιαγμένη, το δεύτερο συνέχισε την καταπληκτική δουλειά των παλιών σεζόν της animated σειράς, αλλά με αυτήν την νεότερη τους απόπειρα είναι που αποδεικνύουν ότι δε φοβούνται να πάρουν ρίσκα, τα οποία, αν κρίνουμε από το πολύ μικρό δείγμα που έχουμε στα χέρια μας, τους βγαίνουν.