Διαβάζω αρκετά comics, βλέπω ακόμα περισσότερες ταινίες animation. Γράφω άρθρα και για τα δύο, και μ'αρέσει να γκρινιάζω για τη Disney. Μου αρέσουν τα παραμύθια, οι παστέλ παλέτες, και οι coming of age ιστορίες. Έχω μερικά προβλήματα με τα plot holes και τα κλισέ, αλλά θα έλεγα πως γενικά, παραμένω θετική και ενθουσιώδης.
Αγαπητοί αναγνώστες, ακυρώστε ό,τι έχετε να κάνετε, καθίστε αναπαυτικά, και βάλτε στο Youtube “Les Kassos” (cas - sociale = περιπτωσάρα, κλινική περίπτωση). Άμα χρειάζεστε επιχειρήματα πριν αναβάλετε το meeting σας, διαβάστε το άρθρο πρώτα, αλλά στο τέλος θα καταλήξετε κι εσείς φαν, είμαι σίγουρη.
Όλα ήταν έτοιμα για το σημερινό ONLINE COMICS. Είχα διαλέξει το webcomic που θα παρουσιάζα, εδώ και μια βδομάδα, είχα πάρει τις σημειώσεις μου και κοιμόμουν ήσυχη. Μέχρι που, προχθες το βράδυ, δύο φίλοι μου με εισήγαγαν σε κάτι αποκαλυπτικό, που δεν μπορούσα να αγνοήσω. Κάτι που δεν μπορούσε παρά να γίνει ο πρωταγωνιστής της σημερινής στήλης.
Κάθε εβδομάδα, ένα μέλος της συντακτικής ομάδας του Comicdom ξεσκονίζει τα πάνω-πάνω ράφια της βιβλιοθήκης του και μας προτείνει μια παλιότερη κυκλοφορία που του άρεσε και ακόμη παραμένει ψηλά στις προτιμήσεις του. Αυτή την εβδομάδα, είναι η σειρά της Ιλάειρας Μισιρλιάδη να κατεβάσει από το ράφι της το ΑΡΜΑΔΑ και να μας το παρουσιάσει.
Το site είναι διαθέσιμο σε τρεις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά και κορεάτικα - σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε) και τρέχει από το 2010, με δύο έως δέκα updates το μήνα, οπότε έχει πολύ υλικό για χάζεμα. Τα comics του είναι άλλοτε χιουμοριστικά, άλλοτε θλιμμένα - συνήθως ένα μείγμα των δύο. Στα περισσότερα πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Boulet, εκνευρισμένος, αγχωμένος, αληθινός.
Πριν τα Χριστούγεννα, δύο συμμαθήτριές μου έπαθαν μια περίεργη παράκρουση: τραγουδούσαν συνεχώς ένα περίεργο τραγουδάκι που δεν έβγαζε κανένα νόημα και πήγαινε κάπως έτσι: “ooooh potaaaaatoes and molaaaaasses...”. Περίεργη να καταλάβω τι τους συνέβη, έψαξα από που προέρχεται το χαριτωμένο αυτό στιχάκι και ανακάλυψα μια από τις καλύτερες animated σειρές που έχω δει.
Δεν είναι λίγες οι ημέρες που το δίκτυο συνεννοείται να πάρει σύσσωμο το σοβαρό του ύφος και καταλήγω να πλοηγούμαι άδικα ανάμεσα σε κρύα αστεία και άρθρα που μου λένε πόσο νωρίς θα πεθάνω, αν τρώω γλουτένη. Για αυτές τις μέρες ειδικά, έχω κατασκευάσει ένα προσωπικό “laugh folder” το οποίο απαρτίζεται από αστείες εικόνες, και απ' όπου παίρνω τη δόση μου όταν χρειάζεται.
Πριν διαβάσετε το άρθρο που ακολουθεί, βεβαιωθείτε ότι έχετε αρκετό χρόνο. Αν πρέπει να φύγετε στη δουλειά σε 10 λεπτά, κλείστε τη σελίδα και όταν με το καλό γυρίσετε, πάρτε το με την ησυχία σας. Γιατί είμαι αρκετά σίγουρη πως άμα ρίξετε έστω και μια ματιά στο THE ABOMINABLE CHARLES CHRISTOPHER, δε θα μπορέσετε να το αφήσετε μετά.
Πάει καιρός τώρα, που σκέφτομαι να αρχίσω μία στήλη αποκλειστικά για τις δουλειές φοιτητών. Ο ενθουσιασμός της ιδέας, όμως, πάει κι έρχεται, και συχνά μπλοκάρω, αναλογιζόμενη τις δυσκολίες που μπορούν να εμφανιστούν σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Θα έχω αρκετό υλικό; Θα μπορώ να αποστασιοποιούμαι από τα projects φίλων μου, και να παρουσιάζω σωστά κι αντικειμενικά τα πράγματα;
Για χρόνια, αν με ρωτούσες ποιο θεωρώ το καλύτερο webcomic που υπάρχει εκεί έξω, δε θα το σκεφτόμουν δεύτερη στιγμή: Το PERRY BIBLE FELLOWSHIP είναι με διαφορά πρώτο στις νοερές Top 10 λίστες που κατασκευάζω ανά καιρούς, όταν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Αυτά ήταν τα δεδομένα μέχρι πρότινος, πριν ανακαλύψω το DORRIS McCOMICS.
Κακά τα ψέματα, αν και είμαι από εκείνους που προτιμούν ένα καλό σενάριο από ένα καλό σχέδιο (why not have both, αλλά λέμε, σε περίπτωση που πρέπει να επιλέξουμε...), το πρώτο πράγμα που θα με τραβήξει σε ένα comic, είναι το οπτικό κομμάτι. Και γι' αυτό το λόγο, όταν, ενώ ξεφυλλίζοντας διάφορα comics, εντόπισα μια κατσίκα με laser beams, σκέφτηκα "εδώ είμαστε".
