JUPITER’S CIRCLE #1

Writer: Mark Millar
Artist: Wilfredo Torres
Image Comics

Greetings, fellow readers! Το παρόν άρθρο αποτελεί ένα crash test δημιουργικότητας vs. χρόνου, αφού γράφεται λίγο πριν τη λήξη της ανάλογης προθεσμίας… Μιλώντας για χρόνο, θα γυρίσουμε πίσω καμιά εξηνταριά χρόνια, μιας και το JUPITER’S CIRCLE διαδραματίζεται το 1959. Πρωτίστως, όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Πριν λίγους μήνες ολοκληρώθηκε η πολύ καλή σειρά των Millar/Quitely JUPITER’S LEGACY. Εκεί είδαμε την ιστορία και το δυσανάλογο ηθικό βάρος των παιδιών των μεγαλύτερων υπερηρώων του κόσμου. Αρπάζοντας την ευκαιρία και την επιτυχία από τα μαλλιά, ο Millar (KICK-ASS, KICK-ASS 2, WANTED, AMERICAN JESUS, STARLIGHT) μας παρουσιάζει τώρα τις περιπέτειες αυτών των ηρώων, όταν ήταν στα νιάτα τους. Μάλιστα, το σλόγκαν της σειράς είναι: “Ακόμα κι οι γονείς σου ήταν κάποτε νέοι” (Ουάου; Δεν ξέρω ποιος θα ήθελε να μάθει τέτοιες λεπτομέρειες).

Η ιστορία ξεκινάει με τους έξι μεγαλύτερους (και μοναδικούς τότε) υπερήρωες του κόσμου, οι οποίοι πολεμούν έναν χταποδοειδή εξωγήινο που τρέφεται από τις ανθρώπινες μνήμες. Απλή αφορμή, για να δείξει τη σχέση μεταξύ των συμπολεμιστών και τις δυναμικές της υπερομάδας. Και αυτό, βέβαια, ως πλαίσιο για το βασικό θέμα του πρώτου τεύχους: ένας από τους ήρωες είναι ομοφυλόφιλος (“ΝΤΑ-ΝΤΑΝ!”, υποθέτω, μιας και από ό,τι φαίνεται, στην Αμερική του 1959 αυτό ήταν κατάπτυστο ή και παράνομο).

Σε ένα από τα πριβέ πάρτυ του Hollywood, οργανωμένο από την Katharine Hepburn, ο ήρωας της ιστορίας (Richard Conrad/Blue Bolt) φιλιέται με έναν συνδαιτυμόνα. Κρυφές φωτογραφίες αυτής της επαφής φτάνουν στα χέρια του τότε διευθυντή του FBI, το περιβόητου J. Edgar Hoover. Το αποτέλεσμα είναι ο Hoover να εκβιάσει τον Blue Bolt με τις φωτογραφίες για να αποκαλύψει τις μυστικές ταυτότητες των συντρόφων του. Κάπως έτσι τελειώνει το πρώτο τεύχος αυτού το prequel, υποσχόμενο ένα προσωπικό-κοινωνικό δράμα στα πλαίσια της υπερηρωικής θεματολογίας.

Θα χαρακτήριζα το σχέδιο του Wilfredo Torres (THE SHADOW: YEAR ONE, QUANTUM AND WOODY) συμπαθητικό έως χαριτωμένο (ή μήπως είναι το ανάποδο;), ιδιαίτερα συγκρινόμενο με αυτό του Quitely. Προσωπικά, το μόνο ενδιαφέρον που βλέπω είναι ότι το ύφος του θυμίζει τον εξαιρετικό Darwyn Cooke.

Περιμένοντας τις εξελίξεις στα επόμενα τεύχη, σας αφήνω να μελετήσετε, παρακάτω, ένα behind-the-scenes διάγραμμα της συντακτικής διαδικασίας.
Cheers!

Αντί “F*ck off”, βέβαια, είναι “Enjoying life”…