Rocket #1

Η νέα ταινία GUARDIANS OF THE GALAXY βρίσκεται στις αίθουσες και η Marvel, θέλοντας να εξαργυρώσει στο μέγιστο τον ενθουσιασμό των θεατών, προχωρά στην κυκλοφορία εκ νέου μιας σειράς με πρωταγωνιστή το δημοφιλή Rocket Raccoon. Μια κίνηση κάπως αμφιλεγόμενη, καθώς η αγορά έχει γυρίσει την πλάτη της εδώ και αρκετό καιρό στους υπερήρωες του διαστήματος. Ευχάριστη αλλαγή είναι το γεγονός ότι η σειρά δεν ονομάζεται ALL-NEW ALL-DIFFERENT ROCKET RACCOON NOW – απλά ελπίζω, σε ένα χρόνο από τώρα, η Marvel να μην κυκλοφορεί κάποια σειρά με τον τίτλο RACCOON, γιατί τα εγκεφαλικά μου κύτταρα επιβιώνουν ως ενός ορίου στην ανθρώπινη βλακεία.

Αν και ήμουν προϊδεασμένος εξαρχής από το εξώφυλλο για το ψευτοκουλτουριάρικο λουλούδι που θα μας σέρβιρε η εταιρεία, αποφάσισα να διαβάσω το πρώτο τεύχος, ευελπιστώντας σε μια ευχάριστη διάψευση, η οποία όμως δεν ήρθε. Ο τίτλος ακολουθεί τον Rocket Raccoon, σε μια νέα περιπέτεια κάπου στο σύμπαν, και συνδυάζει sci-fi περιπέτεια και μυστήριο, προσθέτοντας έντονες δόσεις χιούμορ (ο θεός να το κάνει), καθώς ένα άτομο από το παρελθόν του υπερήρωα επανέρχεται για να προκαλέσει ταραχές στη φουρτουνιασμένη ζωή του.

Καμία από όλες τις solo σειρές του Rocket Raccoon που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια δεν κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, καθώς αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η δυναμική τους με τους άλλους χαρακτήρες. Και αυτή η σειρά προσπαθεί να αντισταθμίσει τον παράγοντα αυτό, πλαισιώνοντας τον πρωταγωνιστή με ένα supporting cast που αποτελείται από καλοσχεδιασμένους μεν, αλλά forgettable και καθόλου καλά σκιαγραφημένους χαρακτήρες.

Η “καινοτομία”, την οποία στρατολογεί ο Al Ewing (στον οποίο ο καθένας μπορεί να καταλάβει διαβάζοντας προηγούμενα review μου ότι του έχω μεγάλη αδυναμία) είναι να μην στηριχθεί στον παραδοσιακό τρόπο χρήσης των speech balloons, αλλά αντί αυτού διηγείται την ιστορία στην δεξιά πλευρά κάθε σελίδας, ενώ στην αριστερή διαδραματίζονται τα γεγονότα του comic. Λες και διαβάζω τις περιπέτειες του Μάικ του Φασολάκη.

Στο σχέδιο, τα ηνία κατέχει ο Adam Gorham, ο οποίος καταφέρνει να κινηθεί μεταξύ των δύο πτυχών του τίτλου, να συνδυάσει δηλαδή τη space opera περιπέτεια με το μυστήριο, και σίγουρα καταφέρνει να γλυκάνει κάπως το χάπι της απογοήτευσης, ταιριάζοντας απόλυτα στο ύφος που θέλει να αποδώσει η σειρά. Όχι πως ξαφνικά άρχισαν να μου αρέσουν οι καρικατούρες και τα κακοσχηματισμένα πρόσωπα, αλλά για το ύφος που καλείται να εξυπηρετήσει, τα καταφέρνει μια χαρά.

Το comic αυτό, δυστυχώς, δεν είναι για όλους. Ίσως στο χαρτί να λειτουργεί ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένο και για κάποιους αναγνώστες να αποτελέσει ευχάριστη ανάγνωση, αλλά στην digital μορφή ο τρόπος αυτός προκαλεί μόνο πονοκεφάλους. Επίσης, ίσως για ένα δεκάχρονο το comic αυτό να αποτελεί ευχάριστη ανάγνωση, για ένα πιο ώριμο κοινό, όμως, όχι.