ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ: ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ
Σενάριο: Γιάννης Ρουμπούλιας. Θάνος Κερμίτσης
Σκηνοθεσία: Θάνος Κερμίτσης, Άρης Καπλανίδης
Παίζουν: Γιάννης Ρουμπούλιας, Κωνσταντίνα Γεωργαντά, Μελέτης Γεωργιάδης, Γεωργία Γιαννακούδη, Κυριάκος Κορογιάννης, Θάνος Κερμίτσης, Γιώργος Μπούγος, Άρης Καπλανίδης, Βασίλης Λόγιος, Θάνος Λιάκος, Κωνσταντίνα Τάτση
Διάρκεια: 126’
Όταν κλήθηκα να παρουσιάσω τον ΑΔΑΜΑΣΤΟ και να συντονίσω τη συζήτηση στο COMICDOM CON ATHENS 2012, μου είχε δοθεί μια πολύ σαφής οδηγία σχετικά με την παρουσίαση της ταινίας: “είναι η πρώτη ελληνική ταινία φαντασίας βασισμένη σε ελληνικό comic” και ο λόγος διότι, προφανώς, υπάρχει κάποια άλλη που διεκδικεί τον τίτλο της πρωτιάς ως “απλά η πρώτη ελληνική ταινία φαντασίας” (παρ’ όλο που αγνοώ ποια είναι αυτή).
Είχα την τύχη να δω την ταινία στο παρθενικό της ταξίδι – στις Νύχτες Πρεμιέρας, στις 22 Σεπτεμβρίου – και με την υποκειμενικότητα και το θράσος που συνοδεύουν ένα προσωπικό άρθρο, μπορώ πλέον ελεύθερα και άνευ οποιασδήποτε ενοχής, να πω ότι είναι η πρώτη ελληνική ταινία φαντασίας με διεθνείς αξιώσεις και συγκρίσιμη, τηρουμένων των αναλογιών του budget, με παραγωγές του εξωτερικού.
Η ταινία λαμβάνει χώρα στον κόσμο του Έλεμπρος, όπου εκτυλίσσονται τα γεγονότα του comic ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ, του Γιάννη Ρουμπούλια, αλλά 500 χρόνια αργότερα. Ο παρατηρητικός θεατής θα διακρίνει μια-δυο αναφορές.
Η ιστορία ξεκινά με τον Ντράγκαρ, βάρβαρο του Βορρά, να πολεμά σαν σκλάβος σε μια αυτοκρατορική αρένα. Όταν η κόρη του στρατηγού Ακιλόνιου, η Βαλέρια, ζητά από τον πατέρα της να της τον αγοράσει, του δίνεται η ευκαιρία να την απαγάγει και να διαφύγει, χαράζοντας δρόμο για την πατρίδα που έχει αφήσει πίσω του εδώ και χρόνια.
Ο Ακιλόνιος και ο γιος του, Οκτάβιος, μαζί με τους μισθοφόρους του Φάλκο, ξεκινούν ένα άγριο κυνηγητό σε απόμακρά βουνά και βαθιές πεδιάδες, ενώ όλοι οι εμπλεκόμενοι θα βρεθούν προ εκπλήξεως, ανακαλύπτοντας ότι παραμονεύει ένας πολύ πιο σκοτεινός και επικίνδυνος εχθρός. Καθ’ όλη τη διάρκεια, αφθονούν οι προδοσίες και υπάρχει σωρεία ανατροπών, ενώ δεν λείπει και το στοιχείο της λεγόμενης “επικής ειρωνείας”.
Τώρα που κατέστη σαφές ότι μου άρεσε η ταινία, θα κάνω μια μικρή παρέκκλιση από την λογική εξέλιξη του άρθρου, προκειμένου να αναφερθώ στα αρνητικά της και να τα βγάλω από τη μέση. Άλλωστε, είναι λιγοστά και συγκεκριμένα.
Πρώτον, σε ένα κατά τα άλλα σφιχτό σενάριο δίχως κοιλιές, πιστεύω ότι μερικοί διάλογοι χρειάζονταν “καθάρισμα”. Εντόπισα μερικά σημεία “ψυχαναλυτικής” υφής, που πιστεύω ότι δεν προσέθεταν τίποτα στους χαρακτήρες, αλλά ευτυχώς ήταν λιγοστά.
Δεύτερον – και πιστεύω ότι αυτό είναι θέμα εμπειρίας, είτε από άποψη ηθοποιίας, είτε από την άποψη του ιδιαίτερου, για την Ελλάδα, είδους της ταινίας – υπήρχαν μερικά σημεία όπου οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο ανάγλυφοι, να αντικατοπτρίζεται ο χαρακτήρας τους πιο έντονα στον λόγο τους. (Όχι στα λόγια τους – είναι μια λεπτή, αλλά σημαντική διαφορά.)
Τρίτον και τελευταίο, σε μερικά σημεία, μοιάζει λίγο παράξενη η εναλλαγή των (πανέμορφων κατά τα άλλα) τοπίων, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για έναν φανταστικό κόσμο, με πολύ διαφορετική γεωγραφία από οτιδήποτε γνώριμο σε μας.
Πιστεύω ότι ίσως υπάρξουν άνθρωποι που θα αναφερθούν στα ειδικά εφέ και θα διαφωνήσω κάθετα μαζί τους. Θεωρώ ότι είναι μια από τις σπάνιες φορές που έχω δει τόσο λελογισμένη χρήση των εφέ, τόσο στο μέτρο του δυνατού, όσο και από την άποψη στήριξης της ιστορίας.
Όσο αφορά στα υπόλοιπα, δεν έχω παρά σωρεία επαίνων να αποδώσω, από άποψη φωτογραφίας, σκηνοθεσίας, επιλογής τοποθεσιών που όλοι ξέρουμε ότι βρίσκονται κάπου στην Ελλάδα, αλλά στην ταινία μπορούμε να πιστέψουμε ότι ανήκουν σε κάποιον φανταστικό, μεσαιωνικό κόσμο.
Από άποψη ηθοποιίας, στο σύνολό της, οι χαρακτήρες είναι πιστευτοί, με ένα υγιές μίγμα επικίλας, σοβαρότητας και χιούμορ. Μια από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές είναι η κουβέντα που κάνουν οι μισθοφόροι πριν από μια αιματηρή σύγκρουση, ανακαλούν τις κοινές τους εμπειρίες και το τραγούδι που εκφράζει απόλυτα την ψυχοσύνθεση ανθρώπων που έχουν ως βασική τους εργασία το να σκοτώνουν – δίχως αυτό να σημαίνει ότι το απολαμβάνουν ή ότι δεν φοβούνται τον θάνατο.
Ένα ιδιαίτερα σημαντικό σημείο είναι, επίσης, οι χορογραφίες της μάχης, οι οποίες, πράγμα σπάνιο σε οποιαδήποτε παραγωγή τέτοιου τύπου, ασχέτως χώρας, δεν έχουν “ταρζανιές”. Οι χαρακτήρες πολεμάνε όπως θα περίμενες από ανθρώπους που φορούν βαριές πανοπλίες, είναι ζωσμένοι με εξοπλισμό και προσπαθούν να χτυπήσουν ο ένας τον άλλο με κομμάτια σίδερο από 10-15 κιλά το καθένα, δίχως ωστόσο αυτό να φαίνεται άτεχνο.
Αν παρατηρήσετε τα χαρακτηριστικά της ταινίας, σταθείτε λίγο σε αυτά τα 126 λεπτά – είναι κάτι λίγο παραπάνω από δύο ώρες. Από τη δεκαετία του ’90, πόσες ελληνικές ταινίες μπορείτε να απαριθμήστε που έχουν τέτοια διάρκεια και δεν φαίνεται να έχουν ούτε μια περιττή σκηνή, που δεν αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσουν και απελπίζεσαι όταν βλέπεις ότι έχουν ακόμα μία ώρα μπροστά τους; Η μεγαλύτερη που μπορώ να σκεφτώ είναι 108 λεπτά. Για να πάω το επιχείρημα ένα βήμα παραπέρα, πόσες τέτοιες ξένες μπορείτε να φανταστείτε;
Οι δύο ώρες του ΑΔΑΜΑΣΤΟΥ πέρασαν δίχως να δυσανασχετήσουμε, ούτε εγώ, ούτε ένας φίλος που είναι ιδιαίτερα στρυφνός κριτής σε θέματα επικής φαντασίας. Η ταινία κατάφερε να μας απορροφήσει. Ξέχωρα από το θέμα της επικής φαντασίας, ο ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ είναι μια καλή ιστορία, καλώς ειπωμένη, που υπηρετείται με έξυπνη χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων.
Μια από τις δασκάλες μας της αφήγησης συνηθίζει να λέει: “αν το ακούς/διαβάζεις (και στην περίπτωσή μας, βλέπεις) και ανατριχιάζεις, τότε είναι καλό”. Στον ΑΔΑΜΑΣΤΟ, υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές “καλής ανατριχίλας”. Οφείλω συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, που κατάφεραν να κάνουν αυτή την ταινία πραγματικότητα, όχι μόνο με εμφανές μεράκι και καλή διάθεση, αλλά και με σοβαρές αξιώσεις.
Αν σας αρέσει η επική φαντασία, πηγαίνετε ανεπιφύλακτα να το δείτε.
Η ταινία κάνει πρεμιέρα για το ευρύ κοινό, στον κινηματογράφο Ιντεάλ (Πανεπιστημίου 46), αύριο, Πέμπτη 14 Νοεμβρίου, και θα προβάλλεται μέχρι την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου.
Για περισσότερες λεπτομέρειες πηγαίνετε εδώ.
Για το site της ταινίας πηγαίνετε εδώ.