BEST OF: Fanboy Annoyances
Κάθε μήνα, η στήλη BEST OF σας προσφέρει λίστες με όλα αυτά που μας κάνουν να λατρεύουμε τα comics. Οι καλύτερες ιστορίες, τα ομορφότερα εξώφυλλα, οι κορυφαίοι δημιουργοί και, γενικά, τα σημαντικότερα highlights του Μέσου που αγαπάμε. Leave it to George να χαλάσει αυτή τη γιορτή, με το πρώτο “Worst Of”, όπου τσαντιζόμαστε, φωνάζουμε και παίρνουμε μελιτζανί χρώμα, διαμαρτυρόμενοι για όλα όσα μας εκνευρίζουν στο χώρο των comics. Από τις εκδόσεις, στις creative teams και από το artwork στα crossovers, οτιδήποτε κάνει το αίμα των fanboys να βράζει, είναι eligible. Κάντε ένα παγωμένο ντους, πιείτε μισό λίτρο ξύδι (see what I did there?) και πάρτε την πιο μούρτζουφλη γκριμάτσα σας. IT’S RANT TIME!
Ειλικρινά, το συγκεκριμένο με τρελαίνει! Σου έχει αναθέσει ο αξιολάτρευτος editor να γράψεις τα SNAPSHOT REVIEWS και παίρνεις το τεύχος για να βρεις τα credits (προσπαθώντας να προλάβεις την προθεσμία, γιατί το έχεις αφήσει για την τελευταία στιγμή). Ψάχνεις στην πρώτη σελίδα, τίποτα. Ψάχνεις στη δεύτερη, τα ίδια. Συνεχίζεις το ψάξιμο και τα ανακαλύπτεις – μαζί με τον τίτλο – στην τελευταία σελίδα. Και το μόνο που αναρωτιέσαι είναι: “Ποιος παπάρας σκέφτηκε ότι αυτό θα ήταν καλό/βολικό/έξυπνο;” Τί φοβούνται; Μήπως μας χαλάσουν τη μεγάλη έκπληξη ανακοινώνοντας τον τίτλο στην πρώτη, άντε δεύτερη σελίδα; Είχε ένα νόημα στο AMAZING SPIDER-MAN #121, λαμβάνοντας υπόψιν τη βαρύτητα του γεγονότος και την εποχή, αλλά όταν το – ίσως – πιο κοσμοϊστορικό γεγονός στην ιστορία των comics είχε τον τίτλο φόρα-μπάτσα στο εξώφυλλό του, τότε δε θα μας κάνει spoiler η εκατοστή επιστροφή του οποιουδήποτε Z-list superhero.
Μπορεί, μπροστά σε άλλες ενοχλήσεις της λίστας, να μοιάζει με πταίσμα, αλλά είναι ένα πολύ σπαστικό πταίσμα. Είσαι αραχτός στην πολυθρόνα σου και διαβάζεις το κομιξάκι σου ήσυχα κι ωραία. Κάποια στιγμή ο ήρωας της ιστορίας πάει να διαβάσει ένα γράμμα. Και το βλέπεις να έρχεται! Ο καλός κύριος letterer αποφασίζει να μας αποδείξει ότι θα μπορούσε άνετα να ακολουθήσει καριέρα ιατρού δημιουργώντας το πιο δυσανάγνωστο – και καλά… καλλιγραφικό – lettering. Για να μη μιλήσω για τις φορές που έχουμε χρήση γοτθικής γραμματοσειράς, που συνήθως το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Το lettering είναι τέχνη, και μάλιστα ιδιαίτερα υποτιμημένη. Επειδή, όμως, είναι υπεύθυνη για το πιο άμεσο μήνυμα στον αναγνώστη, καλό θα ήταν να αποφεύγονται οι υπερβολές που δεν προσφέρουν κανένα όφελος στην αναγνωστική εμπειρία. Ιδιαίτερα σε ανθρώπους με επτά βαθμούς μυωπίας.
8. Ελλιπείς Collected Editions
Όπως πολύ καλά θα έχετε καταλάβει, μου αρέσουν ιδιαίτερα οι collected editions. Όσο θελκτικό και αν είναι ένα longbox γεμάτο τεύχη, η θέα μιας βιβλιοθήκης με τα ράφια της γεμάτα με με hardcovers και trades, με συναρπάζει. Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία των εκδόσεων αυτών είναι το ότι παρουσιάζουν ένα έργο ολοκληρωμένο. Με όλο το υλικό των τευχών που ανατυπώνει, με πλήρες cover gallery (και των variants) και ίσως κάποιο extra υλικό. Σωστά; Δυστυχώς όχι πάντα, αν και για να είμαστε ειλικρινείς, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Όταν, όμως, αγοράζεις το JUSTICE TPB και ανακαλύπτεις ότι “ξέχασαν” να συμπεριλάβουν τα variant covers, δε θα τσαντιστείς; Όταν χρυσοπληρώσεις το INVADERS CLASSIC: THE COMPLETE COLLECTION VOL. 1 και σου λέει ότι την τάδε ιστορία θα τη διαβάσεις στο MARVEL MASTERWORKS: GOLDEN AGE SUB-MARINER VOL. 1, γιατί τσιγκουνεύτηκαν καμιά δεκαριά σελίδες, δε θα πάρεις το 11880 να βρεις το τηλέφωνο της Marvel για να τους ξεχέσεις; Θα το πάρεις. Άνθρωπος είσαι…
Ναι, δε λέω, γούστα είναι αυτά. Κάποιον άλλο μπορεί, όχι μόνο να μην τον ενοχλεί, αλλά να του αρέσει κιόλας, αλλά εγώ, προσωπικά, μόλις βλέπω αυτό το σουρεαλ-κολαζ-φωτογραφοστιλ, του οποίου διασημότερος, ίσως, εκπρόσωπος είναι ο Dave McKean, μου γυρίζουν άντερα (πολύ κομψα το έθεσα, ε;). Και, εντάξει, αν είναι μόνο το εξώφυλλο, καταπίνεται. Αν, όμως, μιλάμε για interior artwork (BLACK ORCHID, BATMAN: ARKHAM ASYLUM), είναι από τα λίγα πράγματα που θα με κάνουν να παρατήσω το comic άμα τη εμφανίσει, ακόμη και αν έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια γι’ αυτό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το σχέδιο είναι πάντα η πρώτη εντύπωση που κάνει ένα comic. Ένα καλό artwork σε προδιαθέτει να δώσεις μια ευκαιρία σε ένα τεύχος, ακόμη και αν αποδειχθεί πατάτα, αντίθετα ένα artwork που σου χτυπάει άσχημα, πλήττει και μια ιστορία που, πιθανως, είναι αξιόλογη. Sorry Dave.
Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν ιδιαίτερα είναι η συνεχείς αλλαγές των creative teams στους τίτλους, ιδιαίτερα των δύο μεγάλων εταιρειών. Με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις, όπως το δίδυμο Snyder/Capullo στο Batman, οι μόνοι που φαίνεται να στεριώνουν είναι οι superstar writers, όπως οι Johns και Bendis. Πιθανολογώ πως ένας λόγος είναι ότι λίγοι artists μπορούν να εργάζονται ασταμάτητα σε τόσο υψηλό επίπεδο (Romita Jr., Bagley), αλλά πιστεύω ότι γίνεται μελετημένα από τους editors. Και αυτό είναι κρίμα, γιατί μια πιο μακροχρόνια συνεργασία, όπου ο writer “μαθαίνει” τον artist και αντίστροφα, μπορεί να οδηγήσει σε θεαματικά καλύτερα αποτελέσματα, με το πέρασμα του χρόνου, ενώ και η τριβή των δημιουργών με το ίδιο το comic και τους χαρακτήρες του, μπορεί να αποφέρει πολύ καλύτερες ιστορίες όσο αυξάνεται ο αριθμός των τευχών.
6. Single Issue? Are You Crazy?
Πρόσφατα διάβασα το HITMAN #34, που θεωρείται μια από τις καλύτερες ιστορίες του Superman (και μάλιστα είχε κερδίσει και Eisner καλύτερου μεμονωμένου τεύχους το 1999). Το βρήκα αρκετά καλό και δεν είχα κανένα πρόβλημα να το διαβάσω, αν και δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο τεύχος της σειράς, ούτε έχω κάποια ιδιαίτερη γνώση του ομώνυμου χαρακτήρα. Και αναρωτήθηκα, πόσο εύκολο είναι αυτό σήμερα. Πλέον όλα, σχεδόν, τα αμερικανικά comics γράφονται σε arcs των πέντε-έξι τευχών, με σκοπό να συγκεντρωθούν αμέσως σε trades. Το δόγμα έχει αλλάξει από την εποχή που ο Stan Lee έλεγε “κάθε comic είναι το πρώτο comic κάποιου” στο σημερινό “δώσε σε κάποιον ένα trade μιας σειράς για να ξεκινήσει να διαβάζει comics”. Δε με ενοχλεί τόσο αυτή η λογική, θα ήθελα, όμως, μια μεγαλύτερη δημιουργική ελευθερία, έξω από αυτό το περιοριστικό format.
5. Δέκα Σειρές Για Το Δημοφιλέστατο Φίλο Μας
Σου λέει “δεν μπαίνει κανένας καινούριος στο μαγαζί, κάτσε να ξεζουμίσω τους υπάρχοντες”. Κι έτσι καταλήγουμε να έχουμε πέντε-έξι σειρές με πρωταγωνιστή τον Batman και με τους Superman, Spider-Man και Avengers να ακολουθούν κατά πόδας. Λες και έχουν τόσες πολλές καταπληκτικές ιστορίες, που δεν τους φτάνουν οι σελίδες για να τις δημοσιεύσουν. Κάθε νέος τίτλος θα έπρεπε να έχει ένα λόγο ύπαρξης. Θέλουμε ένα comic με βαρύτητα στη σχέση Batman-Robin κι έτσι έχουμε το BATMAN AND ROBIN. Το καταλαβαίνω. Αλλά το να ξεκινάς π.χ. το BATMAN: THE DARK KNIGHT, ή το SUPERMAN UNCHAINED, δεν έχει κανένα νόημα. Δύο, άντε τρεις μηνιαίοι τίτλοι θα έπρεπε να είναι το μέγιστο, ακόμη και για τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες.
Το ραντεβού με τους αγαπημένους μας ήρωες είναι, συνήθως, μηνιαίο, εκτός και αν κάποιοι δεν είναι και τόσο συνεπείς. Τότε μπορεί να περιμένουμε αρκετούς μήνες για να τους ξαναδούμε. Για να είμαι δίκαιος, η κατάσταση έχει βελτιωθεί αρκετά, παρ’ όλα αυτά δε γίνεται να μην κάνω αναφορά στο γεγονός ότι πολλοί δημιουργοί αδυνατούν να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα, πολλές φορές με κωμικά αποτελέσματα. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το θρυλικό διάλειμμα ΑΝΩ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΕΤΩΝ, ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο τεύχος του SPIDER-MAN/BLACK CAT: THE EVIL THAT MEN DO, του Kevin Smith, ή τα BATTLE CHASERS (που μπορεί να επιστρέψει!) και DANGER GIRL των Joe Madureira και J. Scott Campbell, που, από ένα σημείο και μετά είχαν γίνει… εξαμηνιαία. Μπροστά τους, τα τρίμηνα διαλείμματα του SAGA, κάθε έξι τεύχη, μοιάζουν φυσιολογικά. Είπαμε, δύσκολη η ζωή του καλλιτέχνη, αλλά κάποιοι το πήγαν σε άλλο επίπεδο. Το βασικό χαρακτηριστικό των comic books, είναι αυτό το μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, never ending battle. Θα πρέπει όσοι αναλαμβάνουν τέτοια projects, να μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Μια πρακτική που ακολουθούν, σε ένα βαθμό, οι περισσότεροι, αλλά η Marvel, ειδικά, το έχει τερματίσει. Η απλή ευκολία της αρίθμησης των τευχών μιας σειράς, θεωρείται από κάποιους ξεπερασμένη, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι εάν ένα τεύχος έχει τριψήφιο αριθμό, μπορεί να αποθαρρύνει τους αναγνώστες. Και, φυσικά, ας βγάλουμε ακόμη ένα τεύχος #1, γιατί αυτό αυξάνει τις πωλήσεις. Μιλάμε για τον μέγιστο παραλογισμό. Αν, για παράδειγμα, ψάχνετε το WOLVERINE #1, θα πρέπει να είστε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Εννοείτε το limited series του 1982; Ή κάποιο από τα ongoing (;) των 1988, 2003, 2010, 2013, 2014; Με αυτό το ρυθμό, δεν αργεί η μέρα που όλα τα τεύχη θα είναι #1. Ελπίζω να μην τους δίνω ιδέες…
Το πρόβλημα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι τα variant covers αυτά καθαυτά, αλλά η υπερπληθώρα τους. Το πρώτο τεύχος μιας νέας σειράς, ένα κομβικό τεύχος, ή κάποια anniversary, “σηκώνουν” και ένα και δύο variants. Αλλά πλέον το έχουμε ξεφτιλίσει τελείως! Εφαρμόζοντας τακτικές Dynamite Entertainment, σχεδόν κάθε τεύχος των σημαντικών σειρών της DC και της Marvel έχει και ένα variant. Πολλές φορές και πάνω από ένα (όπου, φυσικά, το πιο όμορφο θα είναι το 1 for 100 variant). Επίσης, κάθε τόσο, έχουμε και themed variants για όλες τις σειρές, όπου για κάθε Darwyn Cooke, έχουμε δέκα LEGO gimmicks. Θα μπορούσε κάποιος να πει “καλά ρε φίλε, μην τα αγοράζεις”. Η απάντησή μου είναι πως δεν τα αγοράζω (τα περισσότερα, τουλάχιστον), όμως αυτό το φαινόμενο μειώνει – στα μάτια μου – την αξία της συλλογής μιας σειράς σε τεύχη, αφού το όποιο completeness είναι σχεδόν άπιαστο όνειρο.
Εδώ δεν έχει ούτε ενστάσεις, ούτε μα, ούτε μου. Θεωρώ – ξεκάθαρα – τα events, που πλέον συμβαίνουν κάθε χρόνο ή και συχνότερα, ως τη μεγάλη πληγή των υπερηρωικών comics. Η συχνότητά τους τα κάνει να χάνουν την – όποια – σημασία τους. Είναι δυνατόν να έχουμε, κάθε χρόνο, ένα CRISIS ON INFINITE EARTHS, ή ένα CIVIL WAR; Όχι, βέβαια! Αλλά τα κακά νέα δεν τελειώνουν εκεί. Πλέον, η DC και η Marvel συναγωνίζονται ποια θα εκδώσει τα περισσότερα tie-in τεύχη. Το CONVERGENCE της DC θα έχει 80! Και, για να συνδυάσουμε και το σημείο 2, κάθε ένα θα έχει και ένα variant δια χειρός Chip Kidd. Δηλαδή, μόνο για τα tie-in τεύχη, κάποιος που θέλει να έχει ολοκληρωμένη τη σειρά, θα χρειαστεί να αγοράσει… 160 τεύχη. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Μπορούμε να περιμένουμε τα trades, ή να πούμε “ας πάει στην ευχή” και να αρκεστούμε απλά στο βασικό mini series. Τα company-wide events είναι ευκαιρία για ωραίες ιστορίες και αρκετό χαβαλέ, αρκεί, όπως για όλα τα πράγματα στη ζωή, να μην τους βγάζουμε τα μάτια.