Snowfall #1
Το SNOWFALL έχει ως βάση δύο πολύ καλές ιδέες, γύρω από τις οποίες αναπτύσσει τους προβληματισμούς του ο Joe Harris – στο μέλλον, η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός και ως αποτέλεσμα, στο έτος 2045, οπότε και διαδραματίζεται η ιστορία, δεν χιονίζει ποτέ και οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν πλέον αποκτήσει σχεδόν την ίδια δύναμη με τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Δέκα χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του White Wizard, ενός επιστήμονα που κατόρθωσε επιτυχώς να επηρεάσει το κλίμα, κατά τη βούληση του αλλά με καταστροφικές συνέπειες, ξεκινά η αφήγηση, η οποία διαδραματίζεται παράλληλα στο New Mercy, έναν οικισμό που έχει ιδρυθεί από την πολυεθνική Hazeltyne και όπου ανεξήγητα έχει χιονίσει, και σε ένα από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια της ίδιας εταιρείας, όπου εκπαιδεύονται οι επόμενοι κλιματικοί στρατιώτες. Eκεί, ένας φοιτητής ξεκινά την αναζήτηση εκείνου που πιστεύει ότι είναι ο White Wizard.
Οπωσδήποτε, η ιστορία σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και όχι μόνο επειδή η κλιματική αλλαγή είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα περιβαλλοντικά θέματα σήμερα, ή ότι είναι αναπόφευκτο πως κάποια στιγμή, στο μέλλον, θα ζήσουμε πιο έντονα τις συνέπειές της, αλλά και επειδή η παρουσιάση του μύθου είναι ενδιαφέρουσα και, παρότι αναλυτική, δεν είναι φορτωμένη με λεπτομέρειες, έχει καλό ρυθμό με σωστή δόση από υπονοούμενα και ερωτηματικά για την εξέλιξη. Η παράλληλη αφήγηση και η εναλλαγή μεταξύ διαφορετικών τοποθεσιών, μαζί με τη σταδιακή παρουσίαση των βασικών χαρακτήρων, σου προκαλεί την περιέργεια, αν και σε αυτό το σημείο βρίσκεται, για μένα, η αδυναμία του πρώτου τεύχους, που είναι η εισαγωγή των ηρώων.
Ο εκκεντρικός φοιτητής, που καταφέρνει να ανακαλύψει την τοποθεσία του White Wizard και ξεκινά μόνος του να τον βρει, οριακά αλαζονικός στη συμπεριφορά, ο τελευταίος που ζει απομονωμένος και είναι εχθρικός απέναντι σε κάθε ανθρώπινη επαφή, και η επιθεωρήτρια που αναλαμβάνει να διερευνήσει την υπόθεση της χιονόπτωσης, η οποία εκπροσωπεί την αδίστακτη πολυεθνική, αποτελούν τους κύριους χαρακτήρες και, αν και εξυπηρετούν την ιστορία, δεν κατάφεραν να κερδίσουν τη συμπάθειά μου. Το συναισθηματικό ξέσπασμα, στο κλείσιμο του τεύχους, πάντως, αφήνει υπόνοιες ότι ίσως, στη συνέχεια, η ιστορία να γίνει πιο ανθρώπινη.
Το σχέδιο του Martin Morazzo είναι καλοδουλεμένο, με έμφαση στις λεπτομέρειες, αν και είναι περισσότερο καρτουνίστικο παρά ρεαλιστικό, ενώ η Kelly Fitzpatrick δούλεψε με ήπια χρώματα, που αναδεικνύουν το τακτοποιημένο και όχι και τόσο ευχάριστο μέλλον που έχει διαμορφωθεί από την επιρροή των πολυεθνικών. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στην όλη παρουσιάση του τεύχους, με γραφιστικές λεπτομέρειες, όπως είναι τα logo της Hazeltyne και η χιονονιφάδα που αποτελεί συνδετικό κρίκο για τα διαφορετικά κομμάτια του παζλ της αφήγησης, αλλά και βασικό plot key, κάτι που είναι ένα από τα θετικά χαρακτηριστικά των περισσοτέρων κυκλοφοριών της Image, όπως και η διαφορετικότητα των ιστοριών που επιλέγονται.
Τελικά, είμαι περίεργη τι θα συμβεί στη συνέχεια, αν και δεν είμαι αισιόδοξη για το κατά πόσο θα συνεχίσω να παρακολουθώ τη συγκεκριμένη σειρά, εάν στο επόμενο τεύχος δεν με συγκινήσουν οι χαρακτήρες.