EDGAR ALLAN POE’S HAUNT OF HORROR

Writer: E.A. Poe
Adaptation: Richard Corben & Rich Margopoulos
Artists: Richard Corben & Rick Dahl
Marvel Comics (MAX)

Μια και είναι οι μέρες βροχερές, ζοφεροί και οι καιροί, είπα να σας προτείνω κάτι παλιούτσικο μεν (εσοδείας 2006), διαχρονικά ανατριχιαστικό δε. Πρόκειται για μια από τις πολλές συνεργασίες των Richard Corben και Rich Margopoulos, πάνω στο έργο ενός από τους πατέρες του γοτθικού τρόμου, του Edgar Allan Poe ή, χαϊδευτικά, “Uncle Deadgar”. Πρώτη φορά είχε γράψει για το συγκεκριμένο ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, όταν το… χώμα ήταν φρεσκοσκαμμένο, αλλά μια και το ξαναδιάβασα πρόσφατα…

Αν έχετε ασχοληθεί έστω και λίγο με Poe, οι τίτλοι των ιστοριών δεν θα σας ξενίσουν στο ελάχιστο, προερχόμενοι τόσο από τα πεζά κείμενα του συγγραφέα, όσο και από τα ποιήματά του. Στο #1 έχουμε (φυσικά) “The Raven”, The Sleeper” και “The Conqueror Worm”, στο #2 (αλίμονο) “The Tell-Tale Heart”, “Spirits of the Dead”, The Lake” και “Eulalie” και στο #3 “Berenice”, “The Happiest Day” και “Israfel”.

“Δυστυχώς”, το εκτεταμένο έργο των Corben και Margopoulos (μαζί και του καθένα χωριστά) πάνω στον Poe δεν έχει επιτρέψει να συμπεριληφθούν ορισμένες από τις τρομακτικά δυνατές του ιστορίες, όπως το “Masque of the Red Death” (VAMPIRELLA #110, 1982, σε σχέδιο Auraleón) και το “Fall of the House of Usher” (1989).

Ωστόσο, τα αληθινά δυνατά σημεία της συγκεκριμένης σειράς δεν είναι τόσο τα adaptations της πρόζας του Poe, αλλά της, τρόπον τινά, ερμηνείας των ποιημάτων του. Ενώ η πρόζα θέτει ορισμένα όρια στην απεικόνιση, ο (πετυχημένος) ποιητικός λόγος δημιουργεί απλά εικόνες που συνήθως αποτελούν μια καθαρά προσωπική ερμηνεία του αναγνώστη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, ως χαρακτηριστικά και προσωπικά αγαπημένα παραδείγματα θα αναφέρω τα “Conqueror Worm” και “Israfel”.

Το μεν πρώτο τοποθετεί τη δράση σε μια μελλοντική δυστοπία, όπου τα εξωγήινα σκουλήκια από το διάστημα έχουν καταστρέψει το γήινο οικοσύστημα, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί παντού η πείνα. Εξαίρεση αποτελεί μία συγκεκριμένη πόλη, της οποίας οι κάτοικοι έχουν παράξενες πιτσίλες στο δέρμα, αλλά κατά τα άλλα είναι όλοι υγιείς και καλοταϊσμένοι. Η αποκάλυψη του πώς ακριβώς συντελείται αυτό, δίνει μια πανέμορφα στρεβλή ερμηνεία στο γιατί τα εν λόγω σκουλήκια ήταν πράγματι κατακτητές.

Το δεύτερο μου άρεσε διότι συνδυάζει ένα ποίημα που αναφέρεται σε έναν Άγγελο με κάτι που κατά κανόνα αντιπαθώ, το χώρο της rap (και της hip-hop και… well, you get the idea). Το ποίημα αναφέρεται στη θεϊκή μουσική ενός Αγγέλου, του Israfel, ενώ η ιδιαίτερη γλωσσοπλασία του Poe αφήνει μια ένδειξη ότι το πρόσωπο που μιλά για τον Άγγελο τον ζηλεύει και τον επιβουλεύεται. Στην “ερμηνεία” των Corben και Margopoulos, η υπόνοια γίνεται σαφήνεια, βάζοντας σε πρώτο πλάνο την αιματηρή διαμάχη δύο μουσικών, με όλο το σκηνοθετικό νεύρο μιας ταινίας του Tarantino.

Αρχικά, είχα σκεφτεί να σας προτείνω διάφορα παράλληλα αναγνώσματα, αλλά η σύντομη αναζήτηση για ημερομηνίες και τίτλους με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο τερατωδώς μεγάλο είναι το έργο του Corben πάνω στο αντικείμενο του γοτθικού (και όχι μόνο) τρόμου. Είναι ένα πράγμα να το λες και ένα εντελώς άλλο πράγμα να το βλέπεις μπροστά σου. Έτσι, θα περιοριστώ σε δύο μόνο κυκλοφορίες: το 300 σελίδων CREEPY PRESENTS: RICHARD CORBEN (που πάει γάντι δίπλα στο αντίστοιχο για τον Bernie Wrightson) της Dark Horse και το πολύ λιτότερο (πλην, ιδιαιτέρως περιεκτικό) EDGAR ALLAN POE: THE FALL OF THE HOUSE OF USHER AND OTHER TALES OF TERROR από τη Ballantine Books, που συλλέγει μερικές από τις καλύτερες έγχρωμες δουλειές των Corben / Margopoulos, μεταξύ των οποίων και ένα διαφορετικό adaptation του “The Raven”.

Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα Corben, Margopoulos και (beyond the grave) Poe δεν απογοητεύει ποτέ τους λάτρεις του είδους και με τα χρόνια ασκεί τη θανάσιμη έλξη της και στο… νέο αίμα.