Αν ήταν ένα απλό mini series, θα ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι (λέμε τώρα). Όταν όμως ευαγγελίζεσαι το προοίμιο μιας τόσο πολυαναμενόμενης σειράς, τα πράγματα αλλάζουν. Τότε δεν παίζεις με το continuity, κύριε Bendis, παίζεις με τον πόνο μας!
Για να είμαι ειλικρινής, η Vault Comics με έχει κερδίσει με τους τελευταίους τίτλους της (THESE SAVAGE SHORES, TEST, QUEEN OF BAD DREEMS) ωστόσο, αν και βρήκα το THE PLOT #1 ενδιαφέρον, δεν ξετρελάθηκα...
Περισσότερο από κάθε άλλο, εδώ έχουμε έναν επίλογο, έναν αποχαιρετισμό. Μεταφερόμαστε σαράντα χρόνια μετά τα τελευταία γεγονότα, όπου οι επιζήσαντες “Θεοί” συναντιόνται στην κηδεία ενός από αυτούς.
Στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, τα crossovers στους superhero τίτλους είχαν ξεκινήσει να γίνονται ρουτίνα. Για αδιευκρίνιστους λογούς, πέρα από σίγουρα οικονομικούς, η νεοσύστατη τότε Vertigo, πρόσφερε το δικό της. Και ήταν πολύ ενδιαφέρον...
Ο Greg Rucka βρίσκεται στο στοιχείο του, γράφοντας μια κατασκοπική ιστορία, με πρωταγωνίστρια μια δυναμική γυναίκα που αναζητά την αλήθεια, και χρησιμοποιεί όλη τη δεξιοτεχνία του, ώστε να τιμήσει όλους τους χαρακτήρες.
Μπαίνουμε για τα καλά στο Φθινόπωρο και μαζί με την ελπίδα πως θα σταματήσει επιτέλους να κάνει ζέστη, έχουμε και την ελπίδα πως τα comics που επέλεξαν ο Αριστείδης Κώτσης και ο Πάνος Παπαγεωργίου για να μας προτείνουν να διαβάσουμε τον Δεκέμβρη, θα είναι καλύτερα από αυτά που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια...
O Jeff Loveness είχε κινήσει το ενδιαφέρον μου, λίγα χρόνια πριν, με το εξαιρετικά ενδιαφέρον και ποιοτικό WORLD READER, μια sci-fi ιστορία, που επιχειρούσε να δώσει μια διαφορετική, περισσότερο συναισθηματική και προσωπική χροιά στην εξερεύνηση του διαστήματος. Μέτα έμαθα ότι... View Article
Ντάλα κατακαλόκαιρο, η αγαπημένη Top Shelf έβγαλε κάτι πολυαναμενόμενο, αλλά και συνάμα απρόσμενο. Γιατί, ποιός θα περίμενε εικονογραφημένη την αυτοβιογραφία του George Takei, ο οποίος θα μας αποκάλυπτε τη γυμνή αλήθεια για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός των Η.Π.Α., κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου;
Παρά τις προφανείς επιρροές του, το UMBRELLA ACADEMY καταφέρνει να είναι ξεχωριστό, κι αυτό γιατί ο συγγραφέας δεν αντιγράφει αλλά δανείζεται, “κλέβει σαν καλλιτέχνης”, συνδυάζει στοιχεία από άλλους, αλλά διατηρεί το προσωπικό του ύφος.
Το δεύτερο τεύχος ήταν καλύτερο από το πρώτο, καθώς προχωράει αρκετά την πλοκή, ενώ διαθέται μεγάλη δόση δράσης και ένα πολλά υποσχόμενο cliffhanger, αλλά το συγκεκριμένο gimmick έχει αρχίσει να κουράζει λίγο...
