Στο τελευταίο μου άρθρο, περιέγραψα φευγαλαία το τυπικό σαββατιάτικο πρωινό μου. Κορν φλέικς με γάλα, καθισμένη άνετα στο τραπέζι, με ένα comic παρέα. Και όσο έγραφα, το μυαλό μου πραγματοποιούσε περίπλοκες μαθηματικές εξισώσεις: Comics + Breakfast =... Saturday Morning Breakfast Cereal! Ένα από τα αγαπημένα μου online comics!
Λοιπόν, σήμερα πριν αρχίσω να σας περιγράφω τι διάβασα αυτή την εβδομάδα, θα ήθελα να αποτρέψω τους κάτω των 18 από το να συνεχίσουν να διαβάζουν. Βέβαια, παιδιά, εάν επιθυμείτε να συνεχίσετε, δεν μπορώ να σας σταματήσω, αλλα εγώ τη συνείδησή μου την έχω καθαρή. Και μετά από αυτό το μήνυμα, ας ξεκινήσουμε να μιλάμε για αυτή τη νέα horror σειρά με την απρόσμενη τροπή των γεγονότων.
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τους GUARDIANS OF THE GALAXY. Λίγο η space opera ατμόσφαιρα, λίγο το γεγονός ότι είναι ομάδα αποτελούμενη από χαρακτήρες B’ διαλογής, οπότε οι συγγραφείς έχουν μεγαλύτερη ελευθερία να δοκιμάσουν ιδέες, και λίγο το ότι, σε αντίθεση με το μέσο superhero comic, δεν παίρνουν τον εαυτό τους τόσο σοβαρά, οι Guardians προσφέρουν μια διαφορετική ματιά στο Marvel Universe.
Από μια ηλικία και μετά, είπα ότι είμαι πολύ "ώριμη" για να διαβάζω υπερηρωικά comics χωρίς λόγο. Και έκτοτε προσθέτω "λόγους" σε μια λίστα. Τελευταία (but not least) σε αυτή την λίστα, η Kathryn Immonen (σύζυγος του σχεδιαστή Stuart Immonen) και λόγος προσθήκης της τα τεύχη 646- 655 του JOURNEY INTO MYSTERY της Marvel Now!
Σύντομα reviews για πρόσφατα comics που τράβηξαν την προσοχή μας, είτε από πρώτα τεύχη γνωστών νέων τίτλων, είτε από σειρές που βρίσκονται σε εξέλιξη, είτε από κάποιες λιγότερο προβεβλημένες δουλειές. Αυτή την εβδομάδα, ο Άκης Τριανταφύλλου γράφει για τα RAT QUEENS #1, BUZZKILL #1, ZERO #1, INFINITY: THE HUNT #1 (of 4) και INFINITY: HEIST #1 (of 4).
Μέσα από τις στήλες του Comicdom, έχετε διαβάσει αναρίθμητα reviews για comics, αλλά σπάνια έχουν γραφτεί reviews για εκδόσεις σχετικά με την ιστορία του Μέσου. Από τις πολλές εγκυκλοπαίδειες που κυκλοφορούν, η σειρά AMERICAN COMIC BOOK CHRONICLES μου τράβηξε αμέσως την προσοχή, όταν υπέπεσε στην αντίληψή μου, πέρσι, σε ένα PREVIEWS solicitation.
Τί κοινό έχει ο μπαμπούλας με τα ταξίδια σε παράλληλες διαστάσεις; Για ποιό λόγο ο παππούς σου βρίσκει γυναίκες πιο ωραίες από εσένα; Eντέλει, ποιά είναι η γοητεία ενός τοπίου στην παραλία με ένα μοναχικό νεκρό δέντρο; Ξεκινάμε με τον Alex, έναν τυπικό underachiever, που πάει να επισκεφτεί τον παππού του, στο γηροκομείο που κατοικεί τα τελευταία χρόνια.
Το συγκεκριμένο comic έφτασε στα χέρια μας μέσω του συγγραφέα του, Tony Keaton, και εξιστορεί τον μάταιο αγώνα για εκδίκηση μιας ομάδας πέντε αγοριών του ναζιστικού Werewolf Korps (μονάδας σαμποτάζ της Νεολαίας Χίτλερ, που δημιουργήθηκε κατά τις τελευταίες ημέρες του Γ' Ράιχ, το 1945), παράλληλα με την ιστορία του αυτοκτονικού Johnny Summer σε μια μουντή δεκαετία του '70.
Ωμή φράση... μου αρέσει! Φαντάζομαι έναν απελπισμένο άνθρωπο να προφέρει αυτές τις λέξεις, κοιτώντας μπροστά του την απόλυτη καταστροφή, κάτι σαν τη γη να καταβροχθίζει ανθρώπους. Σε ποια άλλη περίπτωση, άλλωστε, θα χρησιμοποιούσε κανείς αυτή τη φράση; Γίνεται να το πει κανείς μεταφορικά; Κι όμως, υπάρχουν περιπτώσεις που η γη χάνεται κάτω από τα πόδια, ενώ παραμένει εκεί.
Αυτήν την εβδομάδα παρουσιάζω το KISS ME, SATAN! το οποίο μου κίνησε το ενδιαφέρον κυρίως χάρη στον τίτλο του. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, ποιο είναι το κρυφό μήνυμα από πίσω. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένα κρυφό μήνυμα και συμφωνίες με τον Κύριο του Σκότους που ψάχνει το παραθυράκι στο συμβόλαιο - αν βρει παραθυράκι ποτέ του.
